ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ลม...อะไรหนา พัดพา มาพบกัน
แล้วลมนั้น พัดพา ไปจากฉัน
แล้วเมื่อไร พัดพา มาคืนพลัน
จะรอวัน พัดพา...มาสู่ใจ

ผู้หญิงดินๆ

[D]

<a href="http://www.youtube.com/v/2US6VeAApZo&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/2US6VeAApZo&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ก็ไม่รู้ว่าลมอะไรพัดเรามาพบกัน
แล้วไม่รู้ว่าลมอะไรพัดเธอไปจากฉัน
อยู่ดีๆก็ทำให้ฉันรักเธอทำให้มีความฝัน
แต่ไม่นานก็ทำลายฉันจนแทบไม่เหลือใจ

ผู้หญิงดินๆ
 

[กังวาน]

สายลมแผ่วแพ้วผ่านแต่วานก่อน
คือลมอ่อนแอนักมักอ่อนไหว
เป็นลมหลงลมลวงไม่ห่วงใคร
พัดมาแล้วก็ไปไม่ย้อนมา

รออีกหน่อยคอยลมมาห่มรัก
จะประจักษ์จริงใจดังใฝ่หา
ความรักแท้ที่ดีมีเวลา
ลมพัดพามาเมื่อไหร่...ใจบอกเธอ

[panthong.kh]

สายลมแผ่วแพ้วผ่านแต่วานก่อน
คือลมอ่อนแอนักมักอ่อนไหว
เป็นลมหลงลมลวงไม่ห่วงใคร
พัดมาแล้วก็ไปไม่ย้อนมา

รออีกหน่อยคอยลมมาห่มรัก
จะประจักษ์จริงใจดังใฝ่หา
ความรักแท้ที่ดีมีเวลา
ลมพัดพามาเมื่อไหร่...ใจบอกเธอ

รอนานนาน ขึ้นคาน กันพอดี
จะให้รอ กี่ปี อย่าเพ้อเจ้อ
ยามลมหนาว ปะทะ หลงละเมอ
หลงว่าเธอ มากอด พรอดรักกัน

เธอจากลา ไปไกล ไร้ติดต่อ
แกล้งให้รอ วันนี้ ถึงวันนั้น
ใจเรรวน ครวญหา แสนจาบัลย์
ไม่สุขสันต์ กลัวฉัน นั้นขึ้นคาน
พันทอง

[D]

ขอขอบคุณ ในน้ำใจ ไมตรีจิต
ขอบใจมิตร จริงแท้ ไม่แปรผัน
ขอขอบคุณ ที่ให้ โอกาสกัน
ความรู้สึก จารึกมั่น นิรันด์ไป

ผู้หญิงดินๆ..

[panthong.kh]

ขอขอบคุณ..ในน้ำใจ...ไมตรีจิต
ขอบใจมิตร...จริงแท้...ไม่แปรผัน
ขอบคุณ..ที่ให้...โอกาสกัน
ความรู้สึกนั้น...จะจำมั่น...นิรันด์ไป...

ผู้หญิงดินๆ...ขอขอบคุณค่ะ

ไม่เป็นไร ซึ้งใน ไมตรีจิต
ค่อยค่อยคิด หัดเขียน เพียรเข้าไว้
ฝึกบ่อยบ่อย มีคนคอย ห่วงใย
ขอต้อนรับ น้องใหม่ ไว้อีกคน

พี่พันทองค้า

[D]

จากวันนั้น ถึงวันนี้ ยังมีเธอ
แม้วันนั้น ฉันเอ๋อ เธอยังสน
เขียนอะไร เลอะเทอะ เปรอะปะปน
เธอไม่บ่น สักคำ..."น้ำใจเธอ"

ขอขอบคุณ ทุกท่าน ในบ้านนี้
ทุก-ทุกที่ ที่ทำไป เพราะไผลเผลอ
ขาดสติ ไร้สตัง ครั้งพร่าเบลอ
จิ้มๆๆ เหม่อๆ มั่วๆแล้วก็ไป
 

ดินขอขอบคุณหลายๆท่านในที่นี้ค่ะ
แรกเริ่มที่ดินเข้ามา ดินอาจขาดสติค่ะ(เหตุผลส่วนตัวอ่ะค่ะ)
ทำอะไรไว้หลายๆอย่างแล้วก็ไปโดยที่ไม่เคยกลับมามองเลย
แต่ดินไม่เคยได้รับคำตำหนิจากใครเลยค่ะ
มาวันนี้ดินซึ้งแล้วค่ะในบ้านนี้ช่วยให้ดินคนนี้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
เหมือนกับว่าหลายๆท่านให้โอกาสดินมาตลอด
ดินขอขอบคุณค่ะ

 

[ไผ่เดียวดาย]

เราต่างห่าง อยู่กันไกล ไม่รู้จัก
แต่ลมรัก ที่พัดหอบ ขอบคุณยิ่ง
สายลมนั้น พัดเธอมา หาแอบอิง
ช่วยตอนกิ่ง ของความเหงา เจ้าของเดิม

ลมจ๋าลม ฉันขอวอน อ้อนอย่าจาก
โปรดรับปาก จะอำนวย ช่วยส่งเสริม
ไม่พัดรัก เธอคนนี้ กลับที่เดิม
ให้ฉันเริ่ม ใช้หัวใจ รักใครเป็น

[สะเลเต]

เฝ้ารอลมรักหวนทวนอีกครั้ง
ฝันงดงามความหลังหวังย้อนหวน
ทุกค่ำคืนความเหงาเข้าก่อกวน
กระอักกระอ่วน...อกตรมลมช่วยที

วานกระซิบบอกเขาเราคนหนึ่ง
แสนคิดถึงเธอนั้น..ทุกวันวี่
รอเธออยู่รู้ไหมใจดวงนี้
ขอคนดี...ยกโทษโปรดกลับมา

สิ่งที่หวังวาดวางอับปางล่ม
เฝ้ารอลมรักหวนทวนคืนหา
หากสายลมหวังดี..มีเมตตา
นะลมจ๋า..บอกเขาฉันเศร้าใจ

---สะเลเต---

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เราต่างห่าง อยู่กันไกล ไม่รู้จัก
แต่ลมรัก ที่พัดหอบ ขอบคุณยิ่ง
สายลมนั้น พัดเธอมา หาแอบอิง
ช่วยตอนกิ่ง ของความเหงา เจ้าของเดิม

ลมจ๋าลม ฉันขอวอน อ้อนอย่าจาก
โปรดรับปาก จะอำนวย ช่วยส่งเสริม
ไม่พัดรัก เธอคนนี้ กลับที่เดิม
ให้ฉันเริ่ม ใช้หัวใจ รักใครเป็น

พิลาปร่ำพร่ำระงมกลางลมหวน
แสงแขนวลอวลพะยอมพร้อมให้เห็น
สายลมแผ่วพัดผ่านซาบซ่านเย็น
โอ้ว่าเพ็ญเด่นเดือนมาเตือนตรอง

เมื่อคราครั้งยังประคองเคียงน้องน้อย
ยามเจ้ากลอยคอยคร่ำระกำหมอง
พี่ปลอบนวลชวนชี้แสงสีทอง
พิลาสเลื่อมเหลืองละอองเป็นยองใย

พระพายชายชวยชื่นระรื่นหอม
กลิ่นพะยอมพร้อมนวลอวลไฉน
เจ้าเด็ดรักปักร้อยสร้อยมาลัย
ประทับทรวงดวงฤทัยยังไม่ลืม...



 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

[ปู่ริน]

ลมอะไรไม่หักโหมเท่าลมรัก
เมื่อหาญหักด้วยความแค้นไม่ดูดดื่ม
รักมากหรือรักน้อยถูกปล่อยลืม
บางครั้งปลื้มลมแผ่วพานซ่านเต็มทรวง

ยามพิโรธโกรธขึ่งดูขึงขัง
ลมรักดั่งพายุหมุนทำฉุนเฉียว
พัดกระหน่ำพังพินาศพริบตาเดียว
มิใครเกี่ยวทัดทานต้านไม่ทัน

ยามลมรักซาบซึ้งดูตรึงแน่น
ช่างสุดแสนหวานล้ำฉ่ำสุขสันต์
ถึงวันเวียนเปลี่ยนไปสายสัมพันธ์
ความรักนั้นรุ่งเรืองดูเฟื่องฟู

หากลมลวงมาลวงหลอกช่างกลอกกลิ้ง
รักแล้วทิ้งแทบคลั่งตายไม่สวยหรู
รักลมลมฉันขมขื่นขืนข่มขู่
ขนลุกซู่เหมือนรักล่มตรมตรอมใจ

                          ริน ดอนบูรพา
                              ๒๗ พ.ค. ๕๕

                                                                         

[น้ำค้างกลางจันทร์]

โชคชะตา ฟ้าขีดเส้น เช่นนั้นหรือ
ทั้งหมดคือ พรหมลิขิต หรือไฉน
บ้างสมหวัง บ้างพราก จากกันไกล
ด้วยเหตุใด พรหมแสร้ง กลั่นแกล้งกานต์

หรือเพราะหลง โง่งม ในลมปาก
อ้อยเหลือซาก ยังหลง ว่าคงหวาน
บอระเพ็ด รสขม ยังอมนาน
หลงรสซ่าน หวานขม เพราะลมคำ

********************

[D]

เล่ห์ลมปาก หลากลิ้น ปลิ้นปล้อนนัก
เล่ห์ลมรัก จากชาย หมายกระหน่ำ
เล่ห์ลมลวง ล้วงใจ ให้ระกำ
เจ็บลึกย้ำ รักที่แท้ คงแค่ยืม

ยามแรกรัก ทักมา อุราหวาม
เห็นฟ้าคราม สดใส ใจแสนปลื้ม
พอมินาน รักหน่าย คล้ายเขาลืม
เคยดูดดื่ม กลับแดเดียว แห้งเหี่ยวใจ

หลงคารมย์ พรมพรำ สุดจำเจ็บ
ดั่งตอกเล็บ เหน็บหม่น สุดทนไหว
อัดยอกลึก ผนึกแด เกิดแผลใน
ทำเยื่ยงไร มิลบ จบได้เลย

"ดิน"...ขอตอบพี่ๆ ทุกๆท่าน รวมนะคะ
"ดิน"จำได้กลอนบทนี้ เป็นบทที่ดินเคยเสียน้ำตามา

"ดิน"

[ปู่ริน]

ลมเจ้าเล่ห์พัดหวนปั่นป่วนจิต
ดั่งลมพิษบาดแผลลึกนึกเฉยเฉย
ลมเล่ห์รักลวงล่อหนอทรามเชย
มาเปิดเผยความช้ำซ้ำทรวงใน

แผลจากลมร้าวรักชักเป็นหนอง
เปื่อยผุพองเน่าเฟะเละเลือดไหล
ดุจมะเร็งลุกลามเข้าขั่วหัวใจ
หาได้มีสิ่งใดเป็นเช่นลม

ลมเชื่อถือมิได้คือลมลิ้น
เธอปลอกปลิ้นปล้นหัวใจพี่ขื่นขม
ลมล่มล้มจมดิ้นจนดินระทม
รักติดหล่มลงหลุมกลุ้มเป็นลม

                          ริน ดอนบูรพา
                               ๓ มิ.ย. ๕๕

                                           

[บัวบูชา]

แด่..คุณละอองดิน

คำถาม...ไร้คำตอบประกอบเรื่อง
ล้วนสิ้นเปลืองความคิดจิตสะสม
อะไรผ่าน..ผ่านไปเช่นสายลม
อย่าไปงมหาเหตุหากปวดใจ

อยู่กับโลกของเราแม้เหงาบ้าง
มาช่วยสร้างสุขเถิดบังเกิดได้
ขาดอีกคนคุ้นเคย..ช่างปะไร
อดีตนั้นปล่อยไว้ตามเวลา

บัวมิรู้เรื่องราวอะไรแน่
แต่ก็อยากเทคแคร์ยามแลหา
มีเพื่อนพ้องมากมายในสายตา
อาจช่วยพาละอองดินกลับถิ่นเดิม.

ปล. เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^_^ มาใหม่แต่ขอเจือกนิดนุง  อิอิ 


 

[D]

พิลาปร่ำพร่ำระงมกลางลมหวน
แสงแขนวลอวลพะยอมพร้อมให้เห็น
สายลมแผ่วพัดผ่านซาบซ่านเย็น
โอ้ว่าเพ็ญเด่นเดือนมาเตือนตรอง

เมื่อคราครั้งยังประคองเคียงน้องน้อย
ยามเจ้ากลอยคอยคร่ำระกำหมอง
พี่ปลอบนวลชวนชี้แสงสีทอง
พิลาสเลื่อมเหลืองละอองเป็นยองใย

พระพายชายชวยชื่นระรื่นหอม
กลิ่นพะยอมพร้อมนวลอวลไฉน
เจ้าเด็ดรักปักร้อยสร้อยมาลัย
ประทับทรวงดวงฤทัยยังไม่ลืม...



 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

เก็บมะลิ มาร้อย เป็นสร้อยรัก
ซึ้งสลัก ปักแน่น ใจแสนปลื้ม
มอบให้พี่ นี้หนอ ไม่ขอลืม
วันเหงาซึม ดื่มด่ำ จำนิรันดิ์

เมื่อคราครั้ง พลั้งผิด สกิดเหมือน
คอยย้ำเตือน เยือนได้ ในภาพฝัน
ยังคงมี พี่อยู่ คู่เคียงกัน
ไม่มีวัน ผันพราก ไปจากใจ

 

"ดิน"

[D]

ลมเจ้าเล่ห์พัดหวนปั่นป่วนจิต
ดั่งลมพิษบาดแผลลึกนึกเฉยเฉย
ลมเล่ห์รักลวงล่อหนอทรามเชย
มาเปิดเผยความช้ำซ้ำทรวงใน

แผลจากลมร้าวรักชักเป็นหนอง
เปื่อยผุพองเน่าเฟะเละเลือดไหล
ดุจมะเร็งลุกลามเข้าขั่วหัวใจ
หาได้มีสิ่งใดเป็นเช่นลม

ลมเชื่อถือมิได้คือลมลิ้น
เธอปลอกปลิ้นปล้นหัวใจพี่ขื่นขม
ลมล่มล้มจมดิ้นจนดินระทม
รักติดหล่มลงหลุมกลุ้มเป็นลม

                          ริน ดอนบูรพา
                              ๒๗ พ.ค. ๕๕

                                                                         

อันลมปาก หลากหลาย ชายเจ้าชู้
ป้อนคำหรู สู่ใจ ใว้ขื่นขม
สุดร้าวราน ผลาญพร่า พาระทม
ต้องซานซม ตรมจินต์ "ดิน"ปวดใจ

ลมได้หอบ ตอบแทน ชายแสนซื่อ
โบกกระพือ แผ่วผ่าน สะท้านไหว
มาปลุกปลอบ มอบขวัญ ทุกวันไป
ทุกข์หม่นไหม้ คลายสิ้น "พี่ริน"โลม

"ดิน"

[จันท์ จันทบูร]

ลม...อะไรหนา พัดพา มาพบกัน
แล้วลมนั้น พัดพา ไปจากฉัน
แล้วเมื่อไร พัดพา มาคืนพลัน
จะรอวัน พัดพา...มาสู่ใจ

ผู้หญิงดินๆ

คงเป็นลมบุพเพฯอย่างแน่แท้
ที่พัดแผ่จนเธอสองได้เจอหน้า
คงเป็นลมบุพเพฯนะกานดา
ที่พัดพาเขาพรากจากเธอไป

[/i]