ป่าไม้ ป่าปูน ภาค ๑
๓ วันจากป่าปูน  ๓ วันแห่งความทุกข์ร้อน  ๓ วันที่ฉันคิดว่า
"ฉันไปทำไม"  จากแสงสีแสงไฟ  ในป่ามีอะไร  เพียงความมืดมิด
ถึงจุดนัดหมาย  ฉันหอบสัมภาระ  บุกป่าเหนื่อยแทบตาย  "นี่ฉันมาทำไม"
ปักเต็นท์นอนป่า  อยู่ป่า ๓ วัน  ฉันหลงใหล  เสียงธรรมชาติ  ใบไม้ไหว
ริงไรแว่วดัง  ความว่าเหว่อยู่ไหน  ความถวิลหาแสงสีอยู่ไหน
บัดนี้  ฉันนั่งล้อมกองไฟ  ฟังบทเพลงจากวีรชน  ลำนำขับขาน
บทเพลงแห่งผืนป่า  เสียงแห่งพงพนา  แสงสว่างในความมืดมิด
กองไฟถูกสุม  เทียนไขถูกจุด  เหล้าบุหรี่ติดไว้  ต้านลมหนาว
เช้าเราท่องป่า  ตกปลาหาสำราญ  อาบน้ำในลำธาร
เช้าเราสุขสันต์  ค่ำเราเฮฮา
๓ วันออกจากป่า  ฉันหอกสัมภาระ  กลับมา  ป่าปูน
ฉันหวนคิดถึงป่าไม้  ป่าใหญ่
ไร้เสียงวีระชน  ไร้ซึ่งลำนำขับขาน  ไร้ซึ่งเสียงชื่นใจ
เมื่อไหร่หนา  ฉันจะได้ไปป่า  เบื่อแล้วหนา  ป่าปูน
ฉันถวิลหา  ป่าไม้นานา  ตกปลาหาสำราญ
๓ วันฉันจากป่าน่าใจหาย  ๓ วันจากเมืองใหญ่น่าสุขสันต์
เมื่อไหร่หนอ  วันคืนอย่างวันนั้น  จะหวนคืนอีก

ป่าไม้ ป่าปูน ภาค ๒
เดินทุกวัน  หันหน้า  หาป่าปูน
มีเงินอยู่  ยี่สิบ  หาข้าวกิน
เดินหาข้าว  มีเงิน  ไม่พอกิน
สุดท้ายแล้ว  ไร้เงิน  ไร้ชีวา

สังคมเรา  นิยม  เพียงวัตถุ
คนเราทุกข์  ก็เพราะ  ต้องการมี
เราอยากได้  ขวนขวาย  ให้ได้ดี
เพื่อจะมี  ในสิ่ง  ที่ต้องการ

สุดท้ายแล้ว  สิ่งใด  คือที่สุด
โอ้มนุษย์  ล้วนแล้ว  หลงในค่า
ตีคนกัน  ที่เงิน  ที่ราคา
ใครมีมาก  ก็พา  กันชื่นชม

อยู่กลางป่า  เงินตรา  ไร้ความหมาย
เพราะสุดท้าย  ที่ตาย  อยู่ด้านหน้า
อะไรเล่า  จะสุข  เท่ากับหา
ของในป่า  มาประ  ทังชีวี


โอ้มนุษย์ผู้หลงใหลความเป็นป่า
พงพนาป่าเขาลำเนาไพร  สัตว์ป่าน้อยใหญ่ช่วยรักษา
กัดกินแหวกดงทางด่านป่า  คือรักษามิว่าใช่ทำลาย
โอ้มนุษย์ผู้หลงไหลความเป็นป่า  บางคนมาออกล่าสร้างฉิบ หาย
บ้างก็มาอวกอ้างเครื่องทำลาย  สร้างฉิบ.หายสร้างบรร.ลัยได้พอกัน
โอ้มนุษย์ผุ้หลงไหลความเป็นป่า  เพียงเข้ามาหาความหฤหรรษ์
ตั้งค่ายอยู่กลางป่าพนาวัน  ล้อมวงกันรอบกองไฟใจสุขดี
โอ้มนุษย์ผู้หลงไหลความเป็นป่า  เพียงเพื่อหาความสุขตามวิถี
หาของป่าในป่าบรรดามี  ตามวิถีชาวป่าพาเพลินใจ


ป่าไม้ ป่าปูน ภาค ๓
กัดเถิดกัดกินไป   ป่าที่ไร้วิญญาป่าสีขาว
รอบข้างด้วยเศษเหล็กแวววาว  ราคาสูงเทียมฟ้าเกินคว้าครอง
กันเถิดกันกินไป   ป่าที่ไร้วิญญาป่าสีขาว
ด้วยผู้คนพลุกพล่านกันลานราว-  กับไร้ชีวิตจิตวิญญาณ
กัดเถิดกัดกินไป  ป่าที่ไร้วิญญาป่าสีขาว
อำนาจคว้าไขว่ครองคว้าราว-  กับอดอยากกระหายใจกระเส่า
กัดเถิดกัดกินไป   ป่าที่ไร้วิญญาป่าสีขาว
เมื่อไหร่หนอจะถึงที่จะถึงคราว   วิบัติภัยกวาดให้สิ้นให้เหี้ยนเตียน