ร่ อ น เ ร่ พ เ น จ ร

ผ่านหนาวผ่านร้อนมากมายหนักหนา

สู้ฝันลำพังบนทางมายา

พยุงกายไหวล้า. .เดินหน้าเพียงลำพัง

ผมยาวปกคลุมห่มหน้า

เก็บฝันนัยตาดีกว่านั่งหมดหวัง

ริ้มรสนุ่ม-อ่อนของบทกลอนเป็นกำลัง

มองฟ้ากี่ครั้งฟากฝั่งยังแพรวพราว

พรมพร่างกลางท้องทุ่งนา

ผิวขลุ่ยเหว่ว้าดุจว่าคลายหนาว

ขับกล่อมทิวไพรในคืนฟ้าสกาว

เก็บร่างเหน็บหนาวเก็บดวงดาวแนบอักษรา

สะท้อนทิวไม้ไพรพรรณ

สื่อผ่านคืนวันอันอ่อนล้า

บรรยายลายทางระหว่างรอดผ่านม่านดวงตา

เพื่อย้ำเตือนว่า. ."ข้าเพียงคนจร"