ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

นี่ฉันเป็นอะไรไปเล่านี่
ไยวันนี้หัวใจดูไหวหวั่น
จะมีเหตุเภทภัยหรือไรกัน
ใจจึงสั่นระรัวทั้งหัวใจ

ตั้งแต่ลืมตาตื่นสดชื่นนัก
ดูคึกคักแคล่วคล่องมองเห็นได้
ความหม่นเศร้าเหงาหงอยลดน้อยไป
เกิดอะไรขึ้นนี่มีอะไร

รู้สึกแปลกแทรกเข้าเป็นเงาซ้อน
อณูอ่อนเนื้อรับขยับไหว
มีความอุ่นหนุนเพิ่มเติมจากใคร
ส่งมาให้ใคร่รู้ผู้ส่งมา

อยากขอบคุณผู้ส่งให้ตรงชื่อ
เขานั้นคือใครกันล่ะนั่นหนา
ช่างแสนดีมีใจให้เมตตา
อยากบอกว่าขอบคุณอบอุ่นจริง

กับคำถามถามเองตอบเองได้
วันนี้ใจสดแดงเพิ่มแดงยิ่ง
ตอบตัวเองแน่ใจไม่ประวิง
ใจเคยนิ่งวันนี้มีความรัก.

"Kanthita"

18 ต.ค.2553

[สายใย]

 
กระแสใจจากจิตที่คิดถึง
ให้เร้ารึงเร่งร้อนอาวรณ์หนัก
คิดถึงใครคนหนึ่งคิดถึงนัก
ไม่อาจหักโหยหาห้วงอาลัย

[yotaga]

ด้วยดวงใจสองดวงที่ห่วงหา
ไม่นำพาว่าเราจะอยู่ไหน
เพราะต่างมีกันและกันในหัวใจ
รับรู้ได้ด้วยกระแสแห่งรักเอย

[สายใย]

 
หรือว่าเป็นคนนี้ที่เฝ้าห่วง
แอบหึงหวงแม้ใจไม่เฉลย
จากแรกพบกลอนปลื้มไม่ลืมเลย
อยากจะเอ่ยเผยคำกลัวช้ำจินต์

[อัศจรรย์จิต]

ถึงกระแสแปรผันฉันต้องหัด
ให้ยืนหยัดสู้ทนบนแรงฐาน
หอบแรงใจใส่จนพ้นหมอกมาร
ก่อแรงกลั่นสรรสานผ่านใจตน

[จะไม่เด็ด]

คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งเคยห่วง
เวลาล่วงนานนับใจสันสน
ยามห่างเธอคนนั้นฉันร้อนรน
หรือเป็นคนที่ใจรักและภักดิ์ดี

....อิอิ...ถามเองตอบเอง...ถนัดนัก...แบบว่า

[yotaga]

 คงไม่ใช่คนที่เธอห่วงหา
แค่ผ่านมาชื่นชมสมถวิล
เหมือนนกน้อยค่อยค่อยฝืกหัดบิน
โฉมยุพินจึงไม่กล้าโหยหาใคร

[จะไม่เด็ด]

โอ้คงจริกระมังดั่งเขาว่า
สายธาราล้วนไหลลับไม่หลับไหล
ชายก็เหมือนดั่งเปลวควันพลันลอยไกล
ลอยห่างไฟได้แค่ซึ้งหนึ่งสตรี...


....แบบว่า

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ยังไม่รู้ดูใจใครไม่ออก
อยากจะบอกดอกหนาว่ารักไหม
ก็มิทันรู้ใจใครต่อใคร
ต้องห่างไกลในรักพักสักวัน

คงต้องรอคอพับกับรักนี้
รักทั้งทีให้ดีมิใช่ฝัน
ขอเวลาพาใจไปผูกพัน
รักนิรันดร์วันนั้นที่ฉันรอ

พระอาทิตย์อัสดง

[สายใย]

 
ตั้งคำถามใจตัวว่ากลัวไหม
เขาเปลี่ยนใจจบเริ่มไม่เติมต่อ
หรือว่าเราคนนี้ไม่ดีพอ
จึงให้รอต่อแถว สุดแนวรัก

[ข้าพเจ้า]

ฟ้าบันดาลพานพบสบสายเนตร
จนข้ามเขตขวางกั้นจิตหวั่นไหว
พักตร์แย้มรับซับซึ้งตะลึงไป
สติใหลลอยล่องตาจ้องเธอ

ระลึกทันฝันค้างทำวางเฉย
ปั้นหน้าเห่ยเลยผ่านลนลานเซ่อ
นางไม่รักหรอกหนาอย่าละเมอ
มัวแต่เพ้อพรอดรักตอบทักเอง

[ไพร พนาวัลย์]

หมั่นถามเองตอบเองให้เก่งกล้า
แก้ปัญหาทางบวกผนวกผล
เมื่อใจเราตรงกันมั่นกมล
จึงสุขล้นดลใจให้มีพลัง
 
รักกันเข้าใจกันอย่างมั่นเหมาะ
แม้มิได้ฉอเลาะก็เหมือนนั่ง
ในหัวใจของกันอย่างจริงจัง
ดั่งปลูกฝังรากรักให้ลึกลง

คิดถึงกันวันละนิดจิตเป็นสุข
อย่าเอาทุกข์เข้ามาจะพาหลง
เอาใจเขาใส่ใจเราจะเข้าตรง
ถึงความคงแห่งมรรคาภาษาใจ

 

“ปรางค์  สามยอด”

[บ้านริมโขง]

รู้ทั้งรู้ ใครผู้นั้น

ตั้งคำถามตามตอบมอบดวงจิต
ถึงผลผลิตที่เกิดใหม่ให้ประจักษ์
ใครคนไหนสื่อใจได้ตรงนัก
เล็งมาปักอกนางจนครางครวญ

เป็นเป้านิ่งอยู่กับที่มีที่ไหน
ศรปักใจเลยไม่พลาดขาดลมหวน
ถึงสะท้านซ่านซมถูกคมทวน
ให้ปั่นป่วนชวนเพ้ออยากเจอตัว

ใครเห็นบ้างทางศรที่ย้อนอก
ตรงมาตกกลางใจไฟสลัว
ทุกคืนค่ำพร่ำเพ้อละเมอมัว
ยิงศรมั่วหรือคั่วตรงส่งให้นาง

มีความรักจากศรให้ร้อนรุ่ม
ดั่งไฟรุมสุมในเมื่อใกล้สาง
ตื่นผวาน้ำตาสุขคลุกแก้มนาง
ถามปลายทางคนยิงศรร้อนไหมเออ

ใครคนไหนตอบได้ตรงใจเจ้า
ใครไหนเล่าเข้าใจนางอย่างเสมอ
ใครคนไหนอยู่ในฝันนั้นของเธอ
ใครคนนั้นมีแต่เธอที่ตอบตรง

ส่วนตัวฉันเฝ้าดูอยู่ห่างห่าง
ชื่นใจนางมีรักชมสมประสงค์
ขอให้รักของเจ้ายาวยืนยง
รักมั่นคงนิรันดร์ฉันยินดี

รู้ทั้งรู้ ใครผู้นั้น ที่สรรค์สร้าง
อย่าแกล้งวางสร้างคำนำวิถี
ไม่ต้องเขินต้องอายชายยินดี
กับรักที่เจ้ามี...พี่ขอลา..

[yotaga]

เพราะรู้ว่าอุราจะรวดร้าว
ไม่อาจก้าวล้ำเส้นวาสนา
คงต้องปล่อยความรักร่วงโรยรา
ไปกับกาลเวลาที่ยาวนาน

[ปากะญอ]

ตั้งคำถามกับใจใช่หรือเปล่า
กลัวกุข่าวแค่ตัวกลัวหนักหนา
ตอบตัวเองกับวันว่างข้างอุรา
หวังนำพาคำตอบบอกสักที

จะเป็นเธอหรือไม่ที่ใจหา
เอาเป็นว่าคงใช่ใกล้แล้วนี่
ถามเองมานานพานเป็นปี
ตอบรักพี่ได้ไหมอย่าให้รอ

["คำหวาน"]

"ยินดีด้วย"

ตั้งคำถามความรู้สึกที่นึกอยู่
ตอบเองรู้พบรักประจักษ์จิต
ความสดใสเพิ่มใหม่ในชีวิต
พรหมลิขิตส่งหัวใจใส่สีแดง

เรายินดีกับคุณและลุ้นช่วย
อาทิตย์สวยฉูดฉาดช่วยสาดแสง
อุณหภูมิแห่งรักจักร้อนแรง
ภาวะแห่งความสุขมาคลุกเคล้า

หากเผยชื่อผู้โชคดีคนนี้ได้
ก็อยากให้ "ยินดีครับ" ไปกับเขา
เป็นคู่เสริมเติมหวานไปนานเนาว์
เป็นชื่อเจ้าของกันจนวันตาย

ตื่นลืมตาเหมือนกันในวันนี้
เราไม่มีสิ่งแปลกไปให้ใจหาย
ยังคงหลับฝันค้างอย่างเดียวดาย
อยากมุ่งหมายตอบเองเก่งเช่นคุณ.

[MASAPAER]

อย่างนี้ทุกที

ตื่นขึ้นมายามเช้าเหงาไหมเอ่ย
ใจจึงเปรยความคิดที่จิตวุ่น
ตอบตัวเอง “พอไหว” ในอรุณ
พออบอุ่นบางครั้งอย่างเดียวดาย

สายแล้วนั่นทานข้าวหรือเปล่าหนา
กลั่นคำตอบค้างคาน่าใจหาย
“เหมือนท้องเสียเพลียใจไม่สบาย
เดี๋ยวตอนสายค่อยทานนั่นยังไง”

เที่ยงแล้วนะทานข้าวหรือเปล่าจ๊ะ
ยังหรอกนะ..เที่ยงนี้ทานที่ไหน
หรือกาแฟแก้ง่วงถ่วงแทนไป
 ตอบคำถามเป็นไฟให้ตัวเอง
 
บ่ายแล้วนะพักหน่อยค่อยดีนิด
ใจสะกิดถามตนวนคร่ำเคร่ง
แล้วเย็นนี้ที่ไหนไปฟังเพลง
อย่างหวั่นเกรงดินเนอร์เพ้อกับลม

ตั้งคำถามย้ำคิดติดคำตอบ
เฝ้าคอยลอบถามใจไยจึงขม
ต้องคอยตอบมอบใจไยระทม
เพียงแค่ซมป่วยใจ “ใคร” ไม่มี

อยากมีใครคอยถามคำห่วงหา
ใครจะมาถามไถ่ให้สุขี
อยากตอบเธอคำถามคำดีดี
ก็เท่านี้ที่ถาม..พล่ามตอบเอง

เออเองก็ได้..

[จ้อง เจรียงคำ]

..คืนหนาว..

นอนดึกไหมคืนหนาวไร้ดาวนับ
นอนไม่หลับแต่ละเมอเออก็เก่ง
เบื่อจังหวะหัวใจไหววังเวง
หันมาฟังจังหวะเพลงบรรเลงแทน

ชอบฟังเพลงกล่อมนอนแต่ตอนไหน
ไม่แน่ใจแนวโปรดที่โลดแล่น
มักเป็นเพลงแนวเหงาเศร้าเสียแฟน
ประชดใจแร้นแค้นแสนอ้างว้าง

คงไม่ถึงกับตอบว่าชอบใช่
ดีกว่าให้เงียบเหงาเข้าถากถาง
มันก็พอช่วยได้คล้ายเจือจาง
แต่มีบ้างบางเพลงวังเวงตาม

นอนคนเดียวเปลี่ยวไหมไม่อยากตอบ
แต่ใจมักลักลอบบ่อยสอบถาม
และคำตอบชอบเปรยเผยทุกยาม
ว่าปวดร้าวก้าวข้ามยากห้ามนัก

ยังคิดถึงอยู่ไหมใครคนนั้น
คนที่เคยร่วมกันฝันเก็บกัก
คนที่เกลียดทั้งทั้งที่ยังรัก
คนที่ยังคงมักทักยามนึก

ยังคิดถึงอยู่ไหมใครคนนี้
เธอยังมีกันไหมในรู้สึก
ยามเธอมองดาวพรายประกายพรึก
ในเบื้องลึกลืมไหมใครเคยเคียง

ในคืนที่หนาวลมพัดพรมร่าง
ย่อมมีบ้างเย็นเยียบเพราะเงียบเสียง
คืนนี้แม้ผ้าห่มถมเต็มเตียง
ไม่พอเพียงทดแทนอ้อมแขนเธอ



ขออนุญาตต่อให้จบตอนครับ