[/size][/color]
แอร์ตัวเก่า เสียงก็ดัง เกือบพังแล้ว
มองเห็นแก้ว ใบเก่าๆ เราเคยถือ
ดอกไม้แห้ง เธอมอบให้ ไว้ในมือ
เวลาลืม รักเลื่องลือ หรือเธอเมิน
มองขอบฟ้า เมื่อลาลับ แสงวับวาม
แลฟ้าคราม คราเว้นว่าง ดูห่างเหิน
ความคิดถึง มอบให้ไป ก็ไกลเกิน
ก็กลับเดิน มาคนเดียว ไม่เหลี่ยวแล
ความรู้สึก ที่มีให้ ก็ไกลนัก
ร้อยคำรัก มาตอกย้ำ ซ้ำรอยแผล
เมื่อเวลา ความรักนี้ มีตัวแปร
คำว่าแคร์ คงลาร้าง ห่างเหินกัน
หากมิใช่ ก็เผยใจ ให้ได้รู้
มีเขาอยู่ อย่าเลื่อนลอย ปล่อยให้ฝัน
หากวันหนึ่ง คือสุดท้าย ของดวงจันทร์
ต่อไปนั้น อาทิตย์หวั่น ครั่นคร้ามใจ
คอยหวนกลับ นับหมุนวน ซึ่งเวลา
เมื่อถึงครา ก็ลาร้าง ห่างฉไหน
วันเก่าก่อน ยังหมุนวน ในหทัย
คนห่างไกล ต้องรอเก้อ เมื่อเธอลืม
