ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พิมพิลาไลย]

ค่ำคืนนี้ มีฉันไว้ ในอ้อมกอด
ให้ฉันออด ฉันอ้อน ก่อนได้ไหม
ความคิดถึง ตรึงแน่น แม้นจากไป
กอดฉันให้ อบอุ่น เป็นทุนรอน

หอมละมุน อุ่นอก ยกแขนโอบ
อยากเฉี่ยวโฉบ ความสุข ซุกใต้หมอน
ก่อนเธอลา อาลัย ใจร้าวรอน
กอดฉันก่อน เถิดหนา ค่อยลากัน


พิมพิลาไลย

[ปีศาจสุรา]

กอดไม่ได้เพราะเธอไม่ให้กอด
อยากจะหอมซักฟอดกอดแน่นหนา
ไม่อยากหอมไม่อยากกอดพรอดพร่ำลา
ไม่อยากห่างทางสายตาให้อาวรณ์

[~..ผู้ได้รับบาดเจ็บ..~]

แม้นว่าความรักของฉัน

ไม่สามารถผูกพันเธอไว้ได้

ก็ขอแค่คุณค่าแห่งความจริงใจ

 ตรึงเธอไว้ชั่วอึดใจก็เพียงพอ

[อัศจรรย์จิต]

ขอไออุ่นคุ้นเคยก่อนเลยจาก
จุมพิตฝากซากรักที่ผลักไส
โอบอีกนิดชิดข้างก่อนร้างไกล
ขอบคุณไว้ในวันที่ฉันลา

หมดคำถามยามนี้ไม่มีอีก
เธอคอยหลีกเลี่ยงหลบลบปัญหา
เหนื่อยเกินพอขอยืนกลืนน้ำตา
หมดเวลาค่ารักเสียหลักแล้ว

ใช่ฉันโลภโอบกอดพรอดเพียงครู่
ด้วยคิดรู้อยู่ไปใช่ผ่องแผ้ว
รังแต่เจ็บเก็บกำความช้ำแวว
อยู่ท้ายแถวแนวรักจมปลักดิน

โอบกอดก่อนห่อนลาขออาศัย
ณ ร่มใบไฟรักคงจักสิ้น
กอดเถิดหนาอย่าหน่ายคล้ายโบยบิน
อย่าให้ดิ้นสิ้นใจไม่กอดลา

พี่ชายไม่ช่วยได้แค่นี้ค่ะ

[สมนึก นพ]

เรื่องมันเกิด ขึ้นแล้ว ใยเศร้าหมอง
ไม่ได้ครอง คู่กัน อย่างที่หวัง
ขอพี่จง กอดน้อง อีกสักครั้ง
เพิ่มพลัง ความหวังใหม่ สู้ต่อไป.(ไม่รู้ใจ)
..................................................................
.........เรื่องมัน เกิดขึ้นแล้ว ช่างเถิดหนา
ที่กล่าวมา น่าจะใช่ ใช้เหตุผล
แต่ข่มจิตร ข่มใจ ไงวกวน
มันสับสน ต้นชนปลาย หลายอย่างมี

.........ดีใจด้วย ที่คุณ เข้มแข็งได้
เรื่องทั้งหลาย ที่ผมได้ ก่อไว้นี้
ได้เข้าใจ มีทางออก บอกด้วยดี
กรรมครั้งนี้ ผมก่อไว้ ไม่ใช่คุณ

.........พบเส้นทาง สว่างใส ในวันหน้า
จงนำพา คุณไปครับ สนับสนุน
อย่าคิดห่วง ผมเลยหนา จะขอบคุณ
ด้วยผลบุญ เราสร้างไว้ ยังไม่พอ

..........มือปิดหน้า เช็ดน้ำตา คราต้องพราก
กอดก่อนจาก ต้องพรากกัน นั้นแล้วหนอ
จะเอ่ยคำ บอกอำลา น้ำตาคลอ
จะร้องขอ ฟังอีกครั้ง.............ผมรักคุณ.

[สมนึก นพ]

อย่าได้เศร้า เสียใจ ไปเลยหนอ
จะไม่ท้อ จะเข้าใจ ในเหตุผล
เคยปลอบใจ อยู่แล้วหนา ว่าจะทน
กลับวกวน ทำไม่ได้ ใจรวนเร

เปรียบดังฝน โปรยปราย หมายดับร้อน
หวังจะผ่อน คลายร้อนนั้น กลับหันเห
ร้อนที่ใจ ใช่ร้อนกาย ยากถ่ายเท
น้ำทะเล ยังน้อยไป ไม่เพียงพอ

ขอทำดี เพื่อถ่ายกรรม เคยทำไว้
หวังจะให้ ชดใช้กรรม ที่ทำหนอ
เมื่อไหร่หนา ผลที่ว่า จะมารอ
น้ำตาคลอ กอดก่อนลา ทรมาน.

[สมนึก นพ]

รู้ไหมว่า คนที่เจ็บ กว่าใครนั้น
คือใครกัน ที่ล่าวไว้ ไม่ใช่หนา
หากย้อนกลับ ลับหลังไป ไม่นานนา
คำถามว่า "รักฉันไหม" ถามใครกัน

ต้ดสินใจ ได้ตอบไป ไม่ปฏิเสธ
คือต้นเหตุ เริ่มก่อไว้ ในวันนั้น
วันที่ใจ มีเต็มเติม เริ่มผูกพัน
กับใครกัน ใครคนนั้น นั่นคือใคร

การเปิดใจ ไม่ลวงหลอก บอกเขารู้
จะเอ็นดู รับหรือไม่ ได้แค่ไหน
แต่ผลลัพท์ ที่ออกมา ว่าเข้าใจ
การณ์ทั้งหลาย จึงเริ่มผ่าน หลายวันมา

ผมผิดไง รู้แก่ใจ ไม่บอกกล่าว
ไม่ได้เล่า เรื่องส่วนตัว ครอบครัวหนา
ผลสุดท้าย คือความหวัง พังลงนา
ความเศร้ามา ให้ร้อนรุ่ม และกลุ้มใจ

คุณคงเศร้า ผมก็รู้ อยู่ว่าเศร้า
ใครกันเล่า เศร้ากว่ากัน นั้นรู้ไหม
เหมือนมือ เพชฆาต คาดการณ์ไกล
สร้างกรรมไว้ ทำลายใจ รักได้พัง

องคุลีมาล มีตำนาน นั้นเล่าไว้
ฆ่าคนได้ ด้วยฆ่าไป มีใจหวัง
ต้องการนิ้ว แขวนคออยู่ ดูรุงรัง
แต่หนหลัง กลับบวชได้ ชดใช้เวร

แต่ผมนั้น นำเทียบกัน คงไม่ได้
ผมโหดร้าย กว่าองคุลีมาล นั้นเห็นเห็น
ผมฆ่าคุณ เถือเฉือนเชือด อย่างเลือดเย็น
ยังไม่เว้น ยังฆ่าได้ ใจตัวเอง

อยากจะกอด ก่อนจาก เอ่ยปากขอ
ไม่กล้าพอ กลัวเหยี่ยบย่ำ ทำข่มเหง
ผิดทุกครั้ง ที่ทำไป ให้กริ่งเกรง
ใจวังเวง อ้อมกอดเก่า เฝ้าหลอนมา.

[ฌลา]

...กอดฉันไว้....ในอกอุ่น...
โอบฉันไว้ด้วยสองแขนคุณ....เหมือนวันนั้น
จูบเบาเบาที่หน้าผาก...เหมือนไม่อยากผละจาก..ห่างกัน
บอกรักเหมือนวันนั้น...ก่อนที่ชีวิตฉัน...จะเดียวดาย

....ก่อนที่มัน...จะหมดเวลา....
ก่อนที่ต้องเสียน้ำตา...ในวันสุดท้าย
ก่อนที่เธอจะลา....จบบทบาทที่มีมา...ลบไป
ก่อนที่ความจริงจะทำร้าย...ได้โปรดกอดฉันไว้...สักนาที

[ตะวันฉาย]

...มือยังสั่นหวั่นคล้ายแรงหายหมด
ทุกหยาดหยดน้ำตาก็มาหลั่ง
ประคองร่างอย่างไร้ใจในภวังค์
กอดเธอทั้งยังรู้ว่าคงลาไกล

...ขอฉันกอดครั้งสุดท้ายให้กายอุ่น
เผื่อเป็นทุนให้อยู่ต่อขอได้ไหม
บรรจงซบลงไหล่ที่ใกล้ใจ
หวังน้ำใสจะคอยแต้มแซมกลับคืน

...นับจากนี้คงต้องไปกันไกลลิบ
เสียงกระซิบแผ่วเบาเคล้าสะอื้น
บทสุดท้ายระหว่างเราเอาไปคืน
ฉันก็ยืนร่างสั่นเธอสั่งลา

...ขอให้เธอไปดีเถิดที่รัก
ขอให้พักตรงที่เขาเฝ้าห่วงหา
ขอให้ลืมความหลังเมื่อครั้งมา
ขอให้ลืมไปว่าเคยมีฉันนั้นเธอ

...เธอจับมือฉันลงมาตรงหน้า
เอ่ยวาจาว่าต้องไปใจเสนอ
คำว่าเราจบสิ้นแล้วแววตาเจอ
น้ำตาเอ่อสวมกอดทอดร่างลา...

[สุดสาย]

มือยังสั่น..ขวัญยังหาย..กายอ่อนล้า
พร่ำคำลา..ที่อ่อนไหว..ในใจเหงา
เหลือแค่เพียง..ภาพความหลัง..ครั้งมีเรา
เหลือแค่เพียง..ความว่างเปล่า..เจ้าหัวใจ

อยากจะกอด..เธออีกครั้ง..รั้งให้อยู่
อยากให้รู้..ถึงความหมาย..ได้ใช่ไหม
เมื่อหนทาง..ที่สร้างมา..เกินคว้าได้
ฉันจะเดิน..ไปอย่างไร..ใจคนดี

ก่อนลาจาก..กันไปไกล..ใจคงเหงา
ช่วยลบเงา..ความหวาดหวั่น..ฉันคนนี้
กอดลาฉัน..ก่อนจะไป..ได้ไหมคนดี
ขอคืนนี้..ช่วยกอดลา..”อ่อนล้า” เหลือเกิน 

..nara..

[พิมพิลาไลย]

กอดไม่ได้เพราะเธอไม่ให้กอด
อยากจะหอมซักฟอดกอดแน่นหนา
ไม่อยากหอมไม่อยากกอดพรอดพร่ำลา
ไม่อยากห่างทางสายตาให้อาวรณ์

กอดไม่ได้ เพราะไม่ ได้อาบน้ำ
ตัวยิ่งดำ ทำไม ไม่อาบก่อน
เหม็นขี้เหงื่อ ขี้ไคล ไม่ให้นอน
อาบน้ำก่อน อ้อนออด ค่อยกอดกัน



พิมพิลาไลย

[ไพร พนาวัลย์]

พี่ขอกอดก่อนลาแก้วตาเอ๋ย
เราไม่เคยจากกันแสนหวั่นไหว
กอดน้องแนบทั้งตัวและหัวใจ
ก่อนจากไกลคนดีที่บูชา

หัวใจสั่นหวั่นไหวในห้องน้อย
เจ้าเนื้อกลอยพลอยเศร้าเฝ้ามองหน้า
ผ้าผืนน้อยคอยรับซับน้ำตา
ที่รักจ๋าอย่าร้องกลบร่องรอย

ต่อแต่นี้นาน้อยจะพลอยร้าง
ทิ้งแนวทางไถคราดจะขาดถอย
หญ้าขึ้นรกปรกนาข้าวกล้าคอย
ก็จะพลอยทิ้งว่างห่างฝนพรำ

ถอนสะอื้นกลืนกล้ำน้ำตาตก
ในหัวอกปวดร้าวทุกคราวค่ำ
ทั้งหนาวฝนหนาวรักช่วยปักดำ
ให้ชุ่มฉ่ำผืนนาก่อนลาไกล

สงสารน้องเนื้อนวลเฝ้าครวญคร่ำ
ฝนกระหน่ำหนาวตักมิผลักไส
พี่ไปเพียงสองวันกลับทันใด
ขอทรามวัยคอยพี่ที่ปลายนา

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ปากะญอ]

มือสวมกอดเอวบางจางความอุ่น
กอดเคยคุ้นเหมือนเป็นอื่นยื่นให้ฉัน
คนเคยรักหักลาพาชีวัน
ทุกสิ่งอันก็ปันจากฝากให้จำ

ขอเพียงเสี้ยวเศษวินาทีให้-
คืนความในใจล้าที่มาซ้ำ
อยากขอโทษที่แล้วมาพาใจนำ
เจ็บไม่จำยังซ้ำซากเข้าฝากใจ

เหลือเพียงคำอ้อนวอนตอนจากฉัน
กอดก่อนพลันจะสลายกายหวั่นไหว
กอดก่อนลาจากฉันผันเปลี่ยนไป
จะมีใหม่ลืมคนเก่า.....ขอเจ้าลืม

[บอม ซอง ดุ๊ก]

ไออุ่นสุดท้าย

จะร้างรักหักสวาทขาดสิ้นโผบินไป
มีอุทรณ์ก่อนแรมไกลจากพี่ชายที่ใจป่น
ก่อนหมดเยื่อเกื้อพี่ชายได้สมใจอีกสักหน
ให้ทรงจำกล้ำกมลไว้คำนึงจึงค่อยลา

ขอพี่ชายโอบกอดนางหญิงเคยรักสักครั้งเถิด
อ้าแขนเปิดรับไออุ่นจากพี่ชายได้ไหมหนา
ให้ผนึกลึกลงใจฝังรากรักปักตรึงตรา
แม้พรุ่งนี้จะหนักหนาจนสิ้นลมไม่เสียใจ..

แทนคำลาร้อยล้านคำที่สุดเอ่ยเผยได้หมด
คำรันทดโอดร้องร่ำก็ไม่ทำเธอหวั่นไหว
แทนน้ำตาร้อยพันหยดที่โรยรินอยู่ข้างใน
แทนความฝันอันมากมายที่จบลงตรงกลางทาง...

ชิดเข้ามาหาพี่ชายแล้วแนบกายใต้อ้อมแขน
อาลัยรักอย่างสุดแสนจากนี้ไปคือความหลัง
ขอโทษทีที่น้ำตามันไหลมาตอนกอดนาง
เพียงเห็นร่างนางเดินไปใจพี่ชาย...แทบดับลง

บอม ซอง ดุ๊ก

[พิมพิลาไลย]

พี่ขอกอดก่อนลาแก้วตาเอ๋ย
เราไม่เคยจากกันแสนหวั่นไหว
กอดน้องแนบทั้งตัวและหัวใจ
ก่อนจากไกลคนดีที่บูชา

หัวใจสั่นหวั่นไหวในห้องน้อย
เจ้าเนื้อกลอยพลอยเศร้าเฝ้ามองหน้า
ผ้าผืนน้อยคอยรับซับน้ำตา
ที่รักจ๋าอย่าร้องกลบร่องรอย

ต่อแต่นี้นาน้อยจะพลอยร้าง
ทิ้งแนวทางไถคราดจะขาดถอย
หญ้าขึ้นรกปรกนาข้าวกล้าคอย
ก็จะพลอยทิ้งว่างห่างฝนพรำ

ถอนสะอื้นกลืนกล้ำน้ำตาตก
ในหัวอกปวดร้าวทุกคราวค่ำ
ทั้งหนาวฝนหนาวรักช่วยปักดำ
ให้ชุ่มฉ่ำผืนนาก่อนลาไกล

สงสารน้องเนื้อนวลเฝ้าครวญคร่ำ
ฝนกระหน่ำหนาวตักมิผลักไส
พี่ไปเพียงสองวันกลับทันใด
ขอทรามวัยคอยพี่ที่ปลายนา

 

“ปรางค์  สามยอด”

จะรอพี่...ที่ปลายนา...สัญญาไว้
อย่าทิ้งให้..ร้องร่ำ..คร่ำครวญหา
น้องคงขาด...ใจตาย...พี่ไม่มา
ที่สัญญา...อย่าให้...ไร้ความจริง

ด้วยหวาดหวั่น...พรั่นพรึง...จึงอ้อนออด
ให้พี่กอด...ก่อนลา...อย่าว่าหญิง
เป็นคำมั่น...สัญญา...ว่ารักจริง
ก่อนจะทิ้ง...ให้เหงา...เฝ้าปลายนา


พิมพิลาไลย