ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปรางทิพย์]

เสียงหวีดหวิวพลิ้วพรมด้วยลมหนาว
มากเรื่องราวคราวขมสุดข่มไหว
ดุจใยบางขวางคั่นกั้นหัวใจ
กลับสดใสได้สบพบคนดี

หนาวนักเอยเคยแนบแอบคิดถึง
เพียงคนหนึ่งซึ่งไกลในวิถี
เอื้ออาทรวอนเว้าเคล้าชีวี
ด้วยไมตรีที่มอบปลอบจำนรรจ์

แม้กายสองต้องห่างอยู่อย่างนี้
อุ่นใจที่มีรักจักปลอบขวัญ
ความหวานล้ำย้ำเตือนอย่าเลือนกัน
ขอยึดมั่นฝันซึ้งถึงวันวาย

เสียงบรรเลงเพลงพิณถวิลหา
ข้ามขอบฟ้ามาฝากมากความหมาย
เสมือนถ้อยร้อยเรียงอยู่เคียงกาย
เศร้าสลายคลายทุกข์พบสุขแทน

รู้บ้างไหมใครหนอเฝ้าพ้อหวง
วันคืนล่วงห่วงหาคราไกลแสน
ฝากลมหนาวผ่าวรดจรดแดน
ถึงกลางแกนแก่นจิตสนิทนาน

จูบประทับกับใจมิให้ท้อ
รอเถิดรอ...ขอเพียงสำเนียงหวาน
แทนคิดถึงตรึงฝันนิรันดร์กาล
หวังกลอนกานท์สานคล้องรักสองเรา

[ดิษฐา]

จะไขว่คว้าหาไหน ไร้ใครเหมือน
สิ้นลมเยือนเคลื่อนคล้อย ล่องลอยหา
รักดลจิต พิศหวน รัญจวนลา
สายธาราข้าฯฝากรัก เข้าปักใจ



ยากทดแทน แสนรัก ที่พักจิต
ฝากชีวิต อิดออด เข้าสอดไว้
แทนคำรัก ทักท้วง เข้าทรวงใน
แม้ลาไกลใจสมัคร  ไม่รักวาง

[ไพร พนาวัลย์]

ขอฝากใจให้น้องประคองคู่
ประหนึ่งอยู่ร่วมเรียงเคียงเขนย
เรารักกันจริงใจใฝ่ชมเชย
พี่ขอเอ่ย คำว่า รัก ปักกลางทรวง

แม้ห่างไกลใจอยู่คู่เคียงใกล้
รับอุ่นไอแห่งรักสลักสรวง
ใจดวงเดียวมอบเจ้าเฝ้าแดดวง
ดั่งแทนบ่วงคล้องศอเคล้าคลอกัน

อยากเป็นแหวนสวมก้อยร้อยรักไว้
บรรจงใส่นิ้วนางต่างใจฉัน
เป็นมาลัยข้อมือคือรางวัล
แด่จอมขวัญคนดีของพี่ชาย

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ดวงไฟ]

เฝ้าอ่านบทประพันธ์ที่กลั่นกรอง
ยังเฝ้ามองความเก่งกล้าไม่ลาหาย
แลมองเห็นเด่นชัดตัดลวดลาย
งดงามคล้ายดั่งว่ามนตราใจ

สะกดจิตไม่ผิดเพี้ยนการเรียนรู้
ประหนึ่งเป็นดั่งครูสว่างใส
ส่องให้เห็นมณีงามในยามใด
ที่แสงสาดแต่ไกลย่อมต้องตา/color]

[ปรางทิพย์]

ทุกขณะ ตระหนัก ถึงรักชื่น
ทุกวันคืน ตื่นหลับ มิอับเฉา
ให้คงอยู่ คู่กาล เนิ่นนานเนา
ผูกพันเฝ้า เคล้าเคียง ร่วมเรียงกัน

แม้นสุดท้าย ตายจาก พลัดพรากห่าง
แต่ไปถึง กึ่งกลาง ซึ่งทางฝัน
ความชิดเชย เคยมี ในชีวัน
ก็สุขสันต์ อนันต์นับ ก่อนหลับตา.....

เมื่อยามรักทักทายสลายโศก
เคยวิโยคโลกหลอนออดอ้อนหา
จึงซ่อนเจ็บเก็บอายดุจหมายลา
แต่ดังฟ้าปราณีที่พบเจอ

จึงสานต่อก่อฝันในวันเหงา
ใจสองเราเบาบางสว่างเสมอ
หวังรักใหม่ไร้ฉลเข้าปรนเปรอ
ร่ายบทเพ้อเผลอไผลนัยนิยาม...

[ปรางทิพย์]

จะไขว่คว้าหาไหน ไร้ใครเหมือน
สิ้นลมเยือนเคลื่อนคล้อย ล่องลอยหา
รักดลจิต พิศหวน รัญจวนลา
สายธาราข้าฯฝากรัก เข้าปักใจ



ยากทดแทน แสนรัก ที่พักจิต
ฝากชีวิต อิดออด เข้าสอดไว้
แทนคำรัก ทักท้วง เข้าทรวงใน
แม้ลาไกลใจสมัคร  ไม่รักวาง

กระแสสายปลายรักแนบตักหนุน
หอมพิรุณอุ่นไอใกล้ฟ้าสาง
กลิ่นบุหงากาหลงจากดงจาง
รักกระจ่างหว่างฝันนิรันดร

จึงหมายมอบตอบแทนใจแหนหวง
จากในห้วงดวงขวัญบรรจถรณ์
ด้วยเราสองต้องห่างยามต่างจร
ร่ายบทกลอนอ้อนฝากอีกฟากแดน

[ปรางทิพย์]

ขอฝากใจให้น้องประคองคู่
ประหนึ่งอยู่ร่วมเรียงเคียงเขนย
เรารักกันจริงใจใฝ่ชมเชย
พี่ขอเอ่ย คำว่า รัก ปักกลางทรวง

แม้ห่างไกลใจอยู่คู่เคียงใกล้
รับอุ่นไอแห่งรักสลักสรวง
ใจดวงเดียวมอบเจ้าเฝ้าแดดวง
ดั่งแทนบ่วงคล้องศอเคล้าคลอกัน

อยากเป็นแหวนสวมก้อยร้อยรักไว้
บรรจงใส่นิ้วนางต่างใจฉัน
เป็นมาลัยข้อมือคือรางวัล
แด่จอมขวัญคนดีของพี่ชาย

 

“ปรางค์  สามยอด”

บรรจงร้อยถ้อยรักถักทอฝัน
แม้ห่างกันขวัญมอบคำตอบหมาย
ว่าหนึ่งนางกลางไพรในฟ้าปลาย
มอบใจกายคล้ายแทนแหวนมาลัย

ยังจดจำคำอ้อนเมื่อก่อนพราก
ว่ารักมากจากกันอย่าหวั่นไหว
ด้วยมั่นคงตรงซื่อคือหัวใจ
มิมีใครไหนแทรกแยกสองเรา

หากวันใดใจท้อขอคิดถึง
มีใครหนึ่งซึ่งหมายจะหายเหงา
มิตรไมตรีที่สานนั้นนานเนาว์
อยู่คลอเคล้าเข้าแอบแนบตักนาง

[ปรางทิพย์]

เฝ้าอ่านบทประพันธ์ที่กลั่นกรอง
ยังเฝ้ามองความเก่งกล้าไม่ลาหาย
แลมองเห็นเด่นชัดตัดลวดลาย
งดงามคล้ายดั่งว่ามนตราใจ

สะกดจิตไม่ผิดเพี้ยนการเรียนรู้
ประหนึ่งเป็นดั่งครูสว่างใส
ส่องให้เห็นมณีงามในยามใด
ที่แสงสาดแต่ไกลย่อมต้องตา/color]

ด้วยดวงไฟในจิตสถิตขวัญ
ร้อยความฝันวันเก่าเศร้าโหยหา
เฝ้าตามดูครูกลอนแต่ก่อนมา
อักษราท้าทายดั่งคล้ายมนต์

อีกใจรักอักษรบทกลอนหวาน
ทุกถ้อยกานท์ผ่านไปใช่สับสน
บางขณะคละเคล้าเหงากมล
หวังช่วยดลหนทางหว่างเลื่อนลอย

[ดอกกระเจียว]

มีเพียงรักจากใจอันว่างเปล่า
กับเรื่องราวเศร้าเศร้าคนเหงาหงอย
อย่านินทาว่าฉันมันสำออย
นึกท้อถอยอ่านคำที่รำพัน

แม้นร้อยคำล้านคำใดฉ่ำหวาน
หรือเปรียบปานทรวงในที่ใฝ่ฝัน
มอบแด่เธอด้วยใจที่ผูกพัน
เหมือนที่เคยให้กันตลอดมา

[/font]

[สายใย]

ฝากเพียงคำ คำหนึ่งซึ่งรักแสน
ฝากไว้แทน ความคิดถึง ,ซึ้ง ห่วงหวง
แม้มิใช่ ใครซึ่ง เธอซึ้งทรวง
มิเคยลวง ล่วงล้ำ แม้ช้ำ ”รัก”

เธอเคยเป็น เช่นใด ในอดีต
แม้คล้ายมีด กรีดใจ ได้ประจักษ์
แต่หัวใจ ไยยอม และพร้อมภักดิ์
แม้ตระหนัก ไร้สิทธิ์ จะชิดชม
 

[ปรางทิพย์]

มีเพียงรักจากใจอันว่างเปล่า
กับเรื่องราวเศร้าเศร้าคนเหงาหงอย
อย่านินทาว่าฉันมันสำออย
นึกท้อถอยอ่านคำที่รำพัน

แม้นร้อยคำล้านคำใดฉ่ำหวาน
หรือเปรียบปานทรวงในที่ใฝ่ฝัน
มอบแด่เธอด้วยใจที่ผูกพัน
เหมือนที่เคยให้กันตลอดมา


ด้วยเราสองหมองหม่นบนทางฝัน
ถ้อยรำพันขวัญวาดปรารถนา
เป็นเพียงภาพฉาบสิ้นจินตนา
เสมือนว่าค่ารักหนักแน่นจริง

ร้อยคำหวานผ่านใจส่งไปถึง
คนเหงาหนึ่งซึ่งพร้อมถนอมหญิง
จงอย่าเศร้าเงาโศกให้โลกติง
นัยบางสิ่งทิ้งบ้างระหว่างคอย

[ปรางทิพย์]

ฝากเพียงคำ คำหนึ่งซึ่งรักแสน
ฝากไว้แทน ความคิดถึง ,ซึ้ง ห่วงหวง
แม้มิใช่ ใครซึ่ง เธอซึ้งทรวง
มิเคยลวง ล่วงล้ำ แม้ช้ำ ”รัก”

เธอเคยเป็น เช่นใด ในอดีต
แม้คล้ายมีด กรีดใจ ได้ประจักษ์
แต่หัวใจ ไยยอม และพร้อมภักดิ์
แม้ตระหนัก ไร้สิทธิ์ จะชิดชม
 

ภาพอดีตกรีดกดสลดนัก
สายใยรักหักสิ้นจินต์ขื่นขม
จึงหลบลี้หนีมาอุราตรม
ฝืนระทมจมทุกข์เมื่อสุขคลาย

ด้วยคิดถึงจึงจรดบทกลอนหวาน
ฝากลมผ่านม่านฝันเมื่อวันหมาย
หวังคนไกลได้คิดลิขิตพราย
อีกฟ้าปลายสายใจยังไม่ลืม

[พิมพิลาไลย]

มาเรียงร้อยถ้อยวลีศรีอักษร
เป็นบทกลอนวอนมาคราคิดถึง
ร้อยทั้งหมดบทกวีที่ตราตรึง
เพราะคิดถึงจึงอยากฝากบทกลอน

ทุกถ้วนทั่วตัวอักษร ณ ตอนนี้
ล้วนแต่มีสีสรรวรรณศร
ถ้าคิดถึงพึงอ่านบทกานต์กลอน
ทุกวรรคตอนวอนซึ้งมาถึงกัน


พิมพิลาไลย

[สุดสาย]

ฝากสายใย  ไออุ่น  ที่คุ้นนัก

ฝากใจรัก  ที่ห่าง  มาวางให้

ฝากความฝัน  แนบข้าง  ยามห่างไกล

รับไว้นะ  ดวงใจ  ฉันส่งให้มา


แทนความรัก  คิดถึง  วันซึ่งห่าง

ขอฉันได้  เคียงข้าง  แม้ห่างกว่า

ขอเป็นฉัน  คนนี้  ที่ยังมีเวลา

เป็นคนใน  สายตา  เวลาห่างไกล

[/b]

[มนฤทธิ์]

ความคิดถึงมากล้นกล่นใจนัก
ฝากความรักอักษราค่าอักษร
บรรจงไว้ออกจากใจใคร่วิงวอน
อย่าถอดถอนใจลาในคราไกล

ยามราตรีมืดดำย้ำจิตห่วง
กลัวรักลวงดวงใจไร้มั่นหมาย
ลืมความรักทิ้งพี่นี้เปล่าดาย
ใจอาลัยแทบสลายวายชีวี

[KungDekZa]

แม้กายห่างใจไม่ห่างเท่าใดนัก
ยังคงรักมั่นคงอยู่เสมอ
ทุกวันนี้ตลอดมายังอยากเจอ
คิดถึงเธอความรักไม่เสื่อมคลาย

ก่อนนอนหลับคิดถึงนอนไม่หลับ
อยากจะกลับพบเจอดั่งใจหมาย
ใจเต้นตึกตึกตึกเหมือนใกล้วาย
ตายังลายหันทางไหนก็หน้าเธอ

                                   KungDekZa