ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[skinhead]

ก วี เ ดี ย ว ด า ย

อาทิตย์อัสดงหลบซ่อนสายตาอยู่หลังพงหญ้า
เสียงน้ำที่แหวกโขดหินลงมาจากสรวงสวรรค์
เหล่าใบไม้เริงระบำเมื่อต้องน้ำสาดกระเซ็น
กบเขียดหมอบตัวแน่นิ่งอยู่แต่โคลนตม
บนท้องฟ้าหากเต็มไปด้วยเรื่องราวและการสนทนา
กับฝูงนกกระสาและห่านป่าโบยบิน
สายลมเยียบเย็นเดินผ่านแล้วจากฉันไป
ปล่อยให้ฉันอยู่อย่างเดียวดาย
เขียนบทกวี
...

สกินเฮด
20/09/52

[skinhead]

 ท่ามกลางสายฝนหยดสุดท้ายปลายเดือนกันยา

ท่ามกลางสายฝนหยดสุดท้ายปลายเดือนกันยา
บทกวีของฉันหล่นหาย
ความชุ่มแฉะชะล้างจนไร้ร่องรอย
จวบจนกระทั่งท้องฟ้าแดงเรื่อ
สายรุ้งปรากฏกาย
สายลมพัดพราย
หมู่นกเร่งร้อง
บทกวีของฉันหล่นหายอยู่แห่งหนใด
อยู่บนต้นไม้บนรังคอน
หลบซ่อนภายในหุบเขา
หลบมุมพูดคุยอยู่กับหมู่ดาว
ปลอบประโลมแด่ผืนป่า
โอบกอดท้องฟ้า
ริมขอบฝั่งฝัน
อยู่บนดวงจันทร์
หาดทรายท้องทะเลเรือเห่
หรือบทกวีที่ตกหล่นของฉัน
คือจิตวิญญาณอันเคว้งคว้าง
หากร่อนเร่พเนจรไปจนทั่วพื้นพสุธา
และจักรวาล...

สกินเฮด
23/09/52

 

[skinhead]

เพียงเฉียดหัวใจของฉัน

จังหวะเต้นรวยริน
ของหัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผล
บาดลึก...
ระคนเสียงระฆังที่ดังมาจากหุบเขา
ลมหายใจแผ่วเบา
ทยอยเดินออกจากภายในอย่างเชื่องช้า
ร่างกายที่บอบช้ำนอนจมลิ่มเลือด
ที่แผ่กระจายไปทั่วผืนทรายฉาบขาว
เสียงคลื่นซัดสาดจนสะเทือนสวรรค์
หากหัวใจของฉันกลับไม่ได้ยิน
ทั้งชีวิตที่ฝากไว้แด่เธอ
บัดนี้มันถูกเชือดเฉือนด้วยถ้อยคำ
ท้องฟ้าสีแดงก่ำ
เสียงนกขับทำนองเศร้าสร้อย
เปลือกหอยเปลือยเปล่าเกลือกกลิ้ง
และวิญญาณของฉันกำลังย่ำเท้าออกจากร่าง
กามเทพแผลงศรลงมา
เพียงเฉียดหัวใจของฉัน
คำว่ารักแท้มันจึงเป็นเพียงคำลวง...

สกินเฮด
26/09/52

[skinhead]

Suicide Is Painless

ในห้องที่มืดมิด...
ฉันกักขังตัวเองด้วยนิยามของคำว่ารักอันเลิศหรู
ในขณะจิตวิญญาณของฉันกำลังเดินย่างสู่สถานทัณฑ
เสียงฝนตกกระหน่ำ
กระแทกหลังคาจนสนั่นสะเทือนสะท้าน
ราวเสียงโห่ร้องดีใจของเหล่าภูติผีปีศาจ
กุหลาบแดงหนามแหลมกับคำสัญญาปากเปล่าซ้ำๆ
แสงสว่างจากภายนอกหลบซ่อนสะอื้นร่ำไห้
กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจาย
ทะลักออกมาจากภายในและกลิ่นอับ
ถ้อยคำสีแดงสดปรากฏจนเต็มผนัง
ด้วยตัวอักษรที่พร่าเลือน...
ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์
มีดเล่มบางเปรอะเปื้อนถูกปล่อยทิ้งขว้างห่างออกไป...

สกินเฮด
3/09/52
01.45

[skinhead]

เช้าหนึ่ง...เมื่อวังน้ำเขียว

สายธารหมอกเช้านวลขาวเคลื่อนลอยจากฝั่งตะวันตก
ทอดยาวจนสุดปลายอีกฝั่งคือตะวันออก
เทือกเขาเขียวขจีสลับลายเรียงซ้อนเป็นฉากอยู่เบื้องหลัง
ตัดเขียวมรกตแกมเหลืองอำพันตระการตาร้อยพันหมื่นฝักข้าวโพด
แสงแดดที่แสนเกียจคร้านค่อยๆคืบคลานลงจากเตียงนอน
เสียงกระซิบซาบด้วยถ้อยคำของหนุ่มสาว
หยาดหยดจากน้ำค้างกลางหาว
เสียงร้องดังก้องลงมาจากดวงดาว
สายลมที่แสนเหน็บหนาว
เสียงเพลงท่วงทำนองมาลีฮวนน่า
หนุ่มใต้หนวดงามกับใบหน้าฉาบยิ้ม
กลิ่นกาแฟอบอวลลอยโชยโอบกอดบ้านเดียวดายบนเนินเขา
ดูซิ ...คลื่นลมที่ไม่อาจคาดเดา
กำลังโศกเศร้าอยู่เหนือเขื่อนมหึมาที่เงียบสงบ
...

สกินเฮด
18/10/52

[skinhead]

หุบเหวนิรันดร์


ฉันโอบกอดตัวตนคละความมัวหม่นอ่อนแอ
ลัดเลาะทิวป่าเนินเขามุ่งสู่ยอดสูงเทียบทางสวรรค์
ปลายเท้าจรดปริ่มขอบแห่งยอดเขา
สายลมโหมกระหน่ำซัดร่างของฉันเริ่มสั่นเทาแม้นยืนนิ่ง
เบื้องล่างเมื่อฉันมองลงไปมันคือหุบเหวอันไร้เสียงก้องกังวานกลับสะท้อน
ท้องฟ้า ณ ชั่วยามแสดเทาเศร้าโศกก้อนเมฆระทม
นกสวรรค์เป็นเพียงภาพในความฝันหาได้ปรากฏร่างอวดโฉมให้ชื่นชม
ชีวิตที่ผ่านมามันแสนทรมานความสมหวังถอยห่างความอ้างว้างกลับอยู่คู่ตลอดกาลเคียงกาย
ปี่พาทย์มโหรีวงใหญ่ผสานเสียงสวดบทบาลีของนักบวชชราเพรียกหา...
ฉันจะปลดปล่อยตัวตนลงสู่พื้นเบื้องล่างมืดมิดอันเป็นที่สิ่งสถิตจนชั่วนิจนิรันดร์...

สกินเฮด
21/10/52

[skinhead]

ผู้เดินตาม

นักเดินทางเช่นกาลเวลา
ผู้ไม่เคยหันหลังกลับมามอง
มุ่งสู่แต่ภายภาคหน้า
ผู้เดินตามเช่นข้า
หดหู่กับเส้นทางที่เดินผ่านอย่างเหลือประมาณ
เกือบค่อนชีวิตกลับมาอยู่บ้านเกิดอีกครั้ง
มาพร้อมกับเสื้อผ้าอาภรณ์ที่แหว่งวิ่น
เฉกเช่นวันที่เดินจากบ้านมา
รอยเหี่ยวย่นปรากฏเต็มใบหน้า
เส้นผมสีขาวขึ้นแซมตลอดศีรษะ
ผู้คนไร้ซึ่งการจดจำ
นกตัวแล้วตัวเล่าบินข้ามห้วงฟ้าผ่านบ้านข้าไป
... 

สกินเฮด

[skinhead]

แพ้พ่าย

อสุรกายใต้เปลือกโลกแหวกมหาสมุทรขึ้นมาแสยะยิ้ม
ก่อนสำรอกความรักเฆียนตีจิตวิญญาณของฉันปริแตกเลือดซึม
ร้องไห้เถิดหากมันคือความปรารถนาจากภายใน
รากเจ็บปวดทรมานฝั่งลึกถอนโคนอย่างไรก็ไร้ที่สิ้นสุด
เสียงเพลงเสแสร้งแสดงบทโศก
บทกวีขมุกขมัวตัวอักษรโย้เย้
เพียงเงาสะท้อนของฉันจากแววตาของเธอ
ก่อนสิ้นแสงแห่งดวงตะวัน
ก่อนสายหมอกปลิดหนาวในสายลม
ก่อนร่างของฉันจะถึงกาลดับสลายไปในกองเพลิง...

สกินเฮด
2/11/52
 

[skinhead]

Poet

ด้วยกายเปลือยเปล่าเกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอน
ผ้าห่มผืนบางตลบลงไปกองอยู่ตรงปลายเท้า
สายลมหนาวแลบเลียผิวกายจรดปลายท้องฟ้าแดนสวรรค์
ฉันเขียนบทกวีด้วยเข็มปลายแหลม
ลงบนแขนซ้ายดั่งคนวิกลจริตบ้าใบ้
เลือดซึมไหลเดินตามรอยเข็มร้าวตัวอักษร
ทับถมจนไม่อาจมองเห็นถ้อยคำอื่นใด
ความรู้สึกเย็นชาแห่งเดือนพฤศจิกา
จะปกปิดบทกวีที่บอบช้ำตราบจนคราบเลือดที่รินหลั่งแห้งสนิท...

สกินเฮด
6/11/52

[skinhead]

Coma

เสียงเพลงบรรเลงเนิบนาบ
ทว่าถ้อยคำท่วงทำนองกลับกรีดลึก
เสียดแทงทะลุหลุมศพจนถึงฝาโลงที่ผุพัง
วิญญาณอับชื้นชอกช้ำกำลังถูกปลุก
กาลเวลากัดกินเนื้อหนังจนย่อยสลาย
เหลือเพียงโครงกระดูกดิ้นกระตุกกระตุก
ขณะรัตติกาลเคลิ้มหลับและเซื่องซึม
หมอกนิพพานลอยผ่านแล้วจางหาย
ดอกไม้แห่งความหวังริบหรี่
กลับส่งกลิ่นเหม็นฟุ้งกระจาย
อบอวลไปทั่วท้องฟ้าสวนสวรรค์อันเวิ้งว้าง...

สกินเฮด
9/11/52

[skinhead]

The Boxer

เสียงบีบแตรดังสนั่นแสบสะท้านทรวง
หมอกขาวควันจากท่อไอหาใช่จากครรภ์มารดาแถบเทือกภูหุบ
แสงแดดแลบเลียผิวกายและหัวใจจนอ่อนล้า
เหงื่อหยดยืนย่ำสับสนกลางสี่แยกร้อนกับพวงดอกที่เหี่ยวเฉา
บนทางเท้าผู้คนเหมือนคุ้นเคยกลับดูแปลกหน้าคลาคล่ำ
ตึกแถวแลบ้านผุดกำเนิดเติบราวทุ่งดอกพิกุลในสวนหลังบ้านชายชราห้วงคำนึง
คืนค่ำฉันนอนหนาวหลั่งน้ำตาไร้โอบกอด
พลันฝันที่งดงามถึงทุ่งข้าวเหลืองอร่ามหลังร่วมกันแต้มจนเต็มท้องทุ่ง
เข็มนาฬิกากลับเดินถอยหลังหากการเดินทางกำลังเริ่มต้น...


สกินเฮด
10/11/52

[skinhead]

No' n Know

ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไร...
เสียงลมแหวกอากาศเสียดอณูฝุ่น
ท้องถนนล้นผู้คนใบหน้าดำกร้านยืนนิ่งเหม่อลอย
แววตาไร้ประกายเปล่งสว่างทอแสง
ตึกแถวทรุดโทรมผนังเปื้อนคราบคาวเลือดแห้งสนิท
อบอวลกลิ่นโชยกระชากเหม็นซากจมอสุภ
ม้านั่งกลางสวนกับใบไม้โรยร่วงคือเพื่อน
บทกวีร้างถ้อยคำกับความเงียบเหงาเข้าเกาะกุม
ความฝันเมื่อวันวานฝังร่างอยู่กลางภูหุบ
ความหวังกระโจนทะยานสู่เบื้องล่างลึกที่สุดห้วงสมุทร
ดวงตะวันลาลับไปจากท้องฟ้า
นกกลางคืนอันตรธาน
ม่านน้ำค้างดั่งหยดน้ำตาราดรดเต็มพื้นท่วมถนน
แสงสีขาวดวงจันทร์สาดส่องทะลุเมืองและห้องที่เหม็นอับ
คมมีดผู้ครองนครตัดขั้วหัวใจประชาชนทั้งหลายอย่างไร้ความสำนึกรู้ผิด...

สกินเฮด
12/11/52

[skinhead]

ร้าวราน

ถึงแม้นจะเป็นฤดูหนาวอันเยียบเย็น
บางคราสายลมแห่งความร้อนรุ่มก็รุมเร้าพัดผ่านเข้ามา
เป็นเวลานานแล้วที่ข้าตกอยู่ในภวังค์
เวียนวนจมปลักอยู่กับความร้าวราน
หยากไย่เกาะเกี่ยวเต็มฝาข้างบ้าน
กลับไร้เงาแมงมุมตัวใดไต่ระโยง
เป็ดน้อยพึ่งออกจากไข่
ทยอยเดินตามหลังผู้เป็นแม่ลงไปในสายน้ำ
ฝูงปลาแหวกว่ายกับคลื่นลมที่ซัดหายกระทบฝั่ง
ท้องฟ้าทึมเทากว้างใหญ่กับลมหายใจเบาแผ่ว
สรรพสิ่งเคลื่อนไหวรวดเร็วเชื่องช้า
สุดแต่ใจของเราที่ว่าหรือกำหนด...

สกินเฮด
12/11/52

[skinhead]

ฆาตกร

เสียงเร่งเครื่องยนต์ดังสนั่นรถติดอย่างยาวนานบนตรอกทางที่คับแคบ
หลอดไฟข้างทางกะพริบติดดับตามลำพังโดดเดี่ยว
คำถามมากมายยื้อแย่งแข่งคว้าหาคำตอบ
ชาวเมืองรุมด่าสาปแช่งพรั่งพร้อมแววตาอาฆาตเดือดแค้นจ้องประทุษ
เพียงนกตัวหนึ่งอยู่อย่างพอเพียงและมีความสุข
กลับกลายเป็นศพหมดลมหายใจด้วยหัวใจที่กล้าแกร่งและบริสุทธิ์
หากเลือดภายในยังคงเวียนไหลดั่งมหาสมุทรผู้ยิ่งใหญ่ร่ำไห้เศร้าโศก
แผนประกอบคำรับสารภาพประหนึ่งตอกย้ำถึงความเลวทรามชั่วช้าของคนบางกลุ่ม
ถ้อยคำจากปากฆาตกรด้วยใบหน้าที่เย็นชายิ่งกว่าเทือกเขาที่หนาวที่สุด
ไร้เหตุผลนำพาปรารถนาแค่ความอยากเพียงมองลอดผ่านเสื้อผ้าเนื้อหนังที่แลเห็น
ท้องฟ้ามัวสลัวแสงสว่างที่พร่ามัว
รอยเลือดหยดเป็นทางจรดดินแดนต้องห้ามขึ้นแท่นประหารสำหรับอัปรีย์ทรชน

สกินเฮด
13/11/52
16.31

[skinhead]

คืนค่ำต่อมา

ลางร้ายตั้งเค้ากับเงามัจจุราชสยายปีกปกคลุม
พายุทึมเทาพัดถล่มเมืองเฉียงใต้
สำทับขนาดใหญ่งูเลื้อยฉกฉวยโอกาสแด่ผู้ยากจน
บ้านช่องพังทลายตึกซากกองพะเนินท่วมสูง
ทะเลเพลิงลุกโชนเผาไหม้ประลัยกัลป์กวาดต้อนผู้คนหลีกหลบ
ท่อนไม้ขนาดใหญ่เผยกายจากที่หลบซ่อน
ความแหลกสลายจึงมาเยือนหมู่บ้านกลางป่าพนาสูญ
วัวควายล้มตายซากศพทับถมอนาถไร้ญาติแม้นแมลงวันบินว่อนดอมดม
ท้องทุ่งเขียวขจีเปรอะเปื้อนสีเลือดข้นคลั่กราดรดจนช้ำระทม
ความวอดวายประจักษ์ในพริบตาเพียงเผลอหลับตาหัวใจติดหล่ม
สวนดอกไม้ไร้ลมหายใจหลับใหลในยามนิทรา
กลีบดอกที่งดงามกลับเป็นเพียงตำนานประดับวางพวงหรีดหน้าโลงศพ
ความเศร้าโศกซ้ำๆกับนาฏกรรมแห่งความตายครั้งใหญ่
หากไร้เงาสีดำคลุมร่างผู้คนร่วมงานว่างเปล่า
เศษกระดาษม่วงเทาฉีกขาดกลับบินลับหายไปกับรัตติกาลคืนค่ำต่อมา...

สกินเฮด
15/11/52

[skinhead]

ชายนิรนามผู้พลิกอ่านบทกวี

บนท้องฟ้ายามเย็น
ก้อนเมฆเดินเล่นไร้ท่วงทำนองและกลิ่นฝน
นกกระเรียนบินผ่านอย่างเงียบเชียบ
กระรอกป่าบนเถาวัลย์พันกิ่งชราต้นสน
สายลมพัดทิวหญ้าลู่เอนค้อมต่ำ
รอยจุมพิตเคว้งคว้างเพียงความว่างเปล่าไขว่คว้าดักซุ่ม
ความรักถูกผลักไสถอยร่นเข้าไปในหุบเหวป่าลึก
ดวงตะวันกำลังร่ำลากับบทเพลงใบไม้ที่กำลังร่วงหล่น
บทกวีถูกพลิกอ่านจากชายนิรนามไร้แหล่งที่มาและความใฝ่ฝัน...

สกินเฮด
15/11/52

[skinhead]

สายน้ำกาลเวลา

สายลมโอบกอดเนื้อกายหนาวสั่น
ริมถนนกลางเมืองโบราณซอกเหลือบตึกโทรม
กับร้านหนังสือคร่ำครึขึ้นป้ายหยากไย่เกาะกุม
เปิดประตูสู่อาณาจักรอันเวิ้งว้างลอยล่อง
โต๊ะเก้าอี้ค้อมคำนับเป็นการต้อนรับแขกผู้มาเยือน
เสียงคั่วกาแฟเมล็ดพันธุ์คัดสรรชั้นยอด
กลิ่นหอมรำพันฟุ้งกระจายสัมผัสด้วยใจอันอบอุ่น
หนังสือเบียดเสียดกองพะเนิน
กับรอยยิ้มฉาบแววสดใสประหนึ่งประกายเชื้อเชิญ
ท่านพุทธทาสนิ่งสงบสยบสายน้ำกาลเวลา
ท่านติช นัท ฮันห์ กระท่อมกลางป่า ณ หุบเขาหมู่บ้านพลัม
กวีหลี่ไป๋บนหอกระเรียนเหลืองเหลือเพียงแม่น้ำแยงซีไหลรี
เฮอร์มานน์ เฮสเส ผู้ป้ายพู่กันเรื่องราว ฮั่น ฟุก ปรารถนาคือกวีที่แท้จริง
เหมา เจ๋อ ตุง ลุงโฮ คือศรัทธาแห่งลุ่มน้ำตะวันออก
ประชาธิปไตยบนความเดียวดายในท้องทุ่ง
ไอสไตน์คิดคำนวณจักรวาลเกิดดับ
เศษฝุ่นดาวหางร่วงหล่นเป็นฝนดาวตกร่วมทางสวรรค์
จิตรภูมิศักดิ์คือตำนานกล่าวขาน
ถวัลย์ดัชนี
สุนารีราชสีมา
คมกระสุนปลิดชีพ Smells Like Teen Spirit แห่งเนอร์วานา
กรีดแขนร่ายบทกวี The Manic Street Preachers
Marilyn Manson กับความอัปลักษณ์เรือนร่างในสายตา
ฟักทองแตกกระจายในบทเพลงDisarm
Pearl Jam ร้อยเรียงเนื้อร้องแหบพร่าสุมเผา
เหล่าปีศาจขานรับSepultura
สาธารณรัฐกวีนิพนธ์ซะการีย์ยา อมตยา
ฝนเดือนลีลาหยดน้ำค้างกลางกลีบบุปผา
ถ้อยคำโหยหวนกรีดร้องด้วยบทกวีปิ่นณรี_ รำพัน
นายตาพรานบุญบนวิถีแห่งทิศบูรพา
หลงทางในท้องปลาวาฬจากปากคำของท่านกวีฮาริส
แก้วตาธัมอินอย่างที่ท่านเกียทซ์เกริ่นกล่าว
วาดวลีวาดชีวิตที่งดงามท่ามเพลิงพลังแห่งความรัก
ถ้วยกาแฟเปรอะคราบสีดำแห้งสนิท
พลิกอ่านจรดบรรทัดสุดท้ายวาบไหวด้วยลมหายใจเบาแผ่ว
หากก้าวย่างไปบนหนทางยังคงลัดเลาะตามขอบแห่งความจริง...

สกินเฮด
19/11/52

[skinhead]

วาดลีลาด้วยถ้อยคำ

หมอกเช้าลอยเอื่อยเกียจคร้าน

แสงแดดเผยร่างเมื่อยามเช้าตรู่

สายลมจากทิศบูรพาไม่หวนกลับ

ทะเลหมอกบนยอดเขา

ความเหน็บหนาวจากแผ่นดินใหญ่แผ่คลุม

ผู้คนหวั่นไหวไร้โอบกอดแอบกระซิบ

ติดปีกหนีอาญาแผ่นดินบนถิ่นเกิด

หลบเลียแผลกายบนดินแดนไร้สรรพนามเมื่อทุกคนเอ่ยถาม

ทิ้งรอยร้าวกลิ่นไหม้แม้นอยู่ในที่ห่างไกลยังแลเห็น

เหนื่อยล้าสักเพียงใดหาได้หยุดหย่อนครุ่นคิด

อาฆาตเคียดแค้นแม้นตัวตายสรรพสิ่งคือความย่อยยับ

จ้องมองเผาทำลายบ้านเมืองศรัทธาท่ามกลางฝูงชน

ในขณะนักปกครองที่ทดลองเถลิงอำนาจ

กลับฉีกขาดมิตรภาพกัดกินทุกอย่างที่ประชาชนทำหล่น

ด้วยคมวาจาประดุจอาวุธประทุษร้ายเข่นฆ่า

มิเคยเหลียวหลังแหงนมองท้องฟ้าที่อยู่เบื้องบน

ในยามหลังคาซุกร่างช่องทะลุผุพังเรือนชานแดดเลีย

หวั่นเพียงบัลลังก์สั่นสะท้านโยกคลอนไหวเอน

เอาแต่เพ่งมองห่วงใยที่ปลายเท้าด้วยเหม็นคาวกลิ่นโชย

ท้องนารวงข้าวแล้งน้ำขาดฝน

ทิวหญ้าไร้พู่กันแต่งแต้มหลากสี

ท้องฟ้าแห้งขอดหยดน้ำค้างในยามราตรี

ท้องทะเลสีครามฉาบใสกลับขุ่น

ใบหน้าผู้คนหมองคล้ำพลบค่ำย่ำอรุณ

ความรักคือถ้อยคำแห่งความว่างเปล่า

ความโศกเศร้าชันเข่าร่ำไห้บนซากศพเกลื่อนตายกองพะเนิน...

สกินเฮด
20/11/52

[skinhead]

ร้อยเล่ห์เสน่ห์บุปผา

กลีบดอกซ้อนสลับเหลืองน้ำผึ้งผิวพรรณภู่แมลงตอมกระพือปีก

งดงามปากรูปกระจับแตะสัมผัสกระดังงาร้อนรน

เอวบางออดอ้อนสายตาพลบค่ำหยดน้ำค้างที่กำลังร่วงหล่น

แววตาเปล่งประกายสดใสลูบไล้วงหน้าเสน่หา

เรียวขากิ่งก้านสายลมพลิ้วหัวใจเต้นกระเส่าเข้าออก

ถมความเดียวดายด้วยจุมพิตแผ่วเบาลอยล่อง

ความรักสะดุดพลิกคว่ำดวงดาวบนท้องฟ้าหัวเราะเริงร่าเต้นระบำ

ความหนาวชักนำความชอกช้ำเพียงข้ามคืนวันพลันสลาย

หญิงสาวซ่อนเงาพริ้มพรายในบทกวีคืนนิทรา
...

สกินเฮด
21/11/52

[skinhead]

ท่วงทำนองกรีดร้องก้าวเดิน

กรีดนิ้วลงบนเส้นสายอายตนะประตูทั้งหก

เสียงเบสกีตาร์กระตุกกระชากจิตวิญญาณแห่งฉัน

ท่ามกลางพายุหิมะพัดถล่มกลางเมืองที่เคยร้อนระอุ

กับบทเพลง Snow แห่งวง Red Hot Chilli Peppers

เสียงกลองฟาดกระหน่ำเฆียนตีความรู้สึกผู้คน

กรีดร้องทักทายความฝันติดปีกเร้นหายสุดปลายฟ้า

จังหวะชีวิตเจ็บปวดทุกครึ่งค่อนก้าวกับเรื่องราวที่ยังคงอยู่

หนทางอีกยาวนานแสนขรุขระเราแย้มสรวล

เสียงเพลงบรรเลงท่วงทำนองบางคราโศกตรม

Anthony Kiedis บนเวทีการแสดงผู้คนนับแสนจับจ้อง

The Flea หม้ดไรไร้ผู้ใดสนใจในวิถี

มิคาดหวังเพียงท้องฟ้าเป็นสีฟ้าบ้างบางคราฉาบสีชมพู

ปุถุชนบนหมื่นแสนล้านพันก้าวทับถม

กู่ก้องร้องสะกิดสวรรค์ริมธารสายน้ำหลั่งรินเฝ้าดู

สิ้นถ้อยคำดนตรีมิสิ้นเสียงสั่นระรัวของหัวใจ

เก็บซ่อนดวงตาเอาไว้ใต้เปลือกโลกบางห้วงเวลาที่เราสับสน...

สกินเฮด
21/11/52