๗ พระคัมภีร์

ต่อ....

* ยัสมิง สะมะเย ในสมัยใด
กามาวะจะรัง กุสะลังจิตตัง
จิตที่เป็นกามาวจรกุศลนั้น
อุปันนัง โหติ เกิดขึ้นแล้ว

โสมะสัสสะสะหะคะตัง
มีความพอใจ ดีใจเพลิดแพร้ว
ญาณะสัมปะยุตตัง รู้ทันแล้ว

รูปารัมมะณัง วา รูปอารมณ์
สัททารัมมะณัง วา เสียงอารมณ์
คันธารัมมะณัง วา กลิ่นอารมณ์
ระสารัมมะณัง วา อารมณืแห่งรส

โผฏฐัพพารัมมะณัง วา
คือสัมผัสทางกายเป็นอารมณ์
ธัมมารัมมะณัง วา ผสม
ปรุงแต่งอารณ์เป็นจินตนา

ยัง ยัง วา ปะนารัพภะ
ปรารภอารมณ์ เหตุที่ตามมา
ตัสมิง สะมะเยในสมัยนั้นหนา
ผัสโส โหติ ย่อมมีสัมผัสเกิด

อะวิกเขโป โหติ จิตสงบ
ไม่มีความฟุ้งซ่านมากำกำเนิด
เย วา ปะนะ อีกอย่างหนึ่งเลิศ
ตัสมิง สะมะเย ในสมัยนั้น

อัญเญปิ อัตถิ ธัมอื่นเกิดขึ้น
ปะฏิจจะสะมุปปันนา นั้น
เป็นธัมอาศัย ซึ่งกันและกัน
อะรูปิโน ธัมมา มีพลัน
เป็นธัมไม่มีรูป คือนาม
อิเม ธัมมา กุสลา นี้นั้น
ที่สวดกัน มาแล้ว แสนนานวัน
เพียงต้องการ ผู้อยู่ รู้หลักธัม
อย่าแปรผัน ธัมนี้ มงคลแล ฯ/

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๗ พระคัมภีร์ (อ่าน 2392 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้