ชื่อบบกลอน :
สัปเหร่อ " จิตร "ผู้แต่ง :
baimai@sailomเพลงปี่พาทย์ วาดบรรเลง วังเวงหา
อร่ามตา สง่าโต อุโบสถ
นามวัดว่า ท่าราบ กราบประณต
มีคลองคด จรดรอบ ขอบสีมา
ดั่งสัญญาณ ขานปลง ช่วยส่งข่าว
ชุดดำขาว ก้าวสู่ ณ คูหา
ศาลาโศก วิโยคญาติ ปาดน้ำตา
แขกเหรื่อมา อาลัยหมาย ผู้วายชนม์
ชายชรา คราชีพยัง รั้งหน้าที่
ดูแลผี มีมาเผา เอาทุกหน
จะไร้ญาติ จะชาติมี กุลีจน
หนีไม่พ้น ท่านขนสู่ ประตูเมร
มิรังเกียจ เดียดชัง สังขารเน่า
มือรวบเอา เข้าสิญจน์ห่ม อาคมเถร
บริกรรม ธรรมบท หมดสิ้นเวร
แล้วจัดเอน เบนบิด ปิดฝาโลง
ดำรงตน บนศีลธรรม คำท่านสอน
ละนิวร เป็นพรกาย มิตายโหง
ใจยึดร่าง มิวางเลิก ตาเบิกโพลง
เพราะยึดโยง โครงกระดูก ที่ผูกพัน
ให้แลตน ทั้งคนรัก ประจักษ์เชื่อ
แค่ก้อนเนื้อ กระดูกรับ ยามดับขันธ์
ถ่านฟืนโถม โหมไฟรุม สุมค่อนวัน
สังขารพลัน มอดมลาย กลายธุลี
มาลาลับ ดับหาย วายชีวิต
นามลุงจิตร ลิขิตวาง ทางวิถี
แม้ปลดปลง ยังคงอยู่ คู่ความดี
ฝากวจี วลีขาน ในทานบุญ
ดอกไม้จันท์ อันช่อฝาก จากระนาด
บรรเลงวาด ประกาศไว้ ให้เกื้อหนุน
แด่ลุงจิตร อุทิศกรรม บำเพ็ญคุณ
ความดีตุน จุนเจือ เอื้ออารี
มากผู้คน ล้นหลาม คามเขตวัด
ผลจรัส ให้กล่าวคู่ ผู้เฒ่าศรี
ขอท่านล่วง สรวงสวรรค์ ชั้นฉิมพลี
ปวงข้านี้ ถึงที่พร้อม น้อมอำลา....
******************* ....."ลุงจิตร" ชายชราผมหงอก นัยตาทั้งคู่ขุ่นขาวดูน่ากลัว มือแขนใบหน้าหนังเหี่ยวย่น เดินหลังโก่งขากางโยกเยกด้วยสังขารอันเฒ่าชรา
มักแต่งกายในชุดสีขาวเทาสุภาพราบเรียบ ท่านเป็นผู้ที่มีเมตตาอารมณ์ดี พูดจาสุภาพอ่อนโยน เป็นที่รักและรู้จักทั่วไป ณ บ้านท่าราบ จังหวัดราชบุรี
.....เมื่อครั้งคุณตาและคุณยายของข้าพเจ้าถึงแก่กรรม ท่านลุงจิตรเป็นผู้จัดการงานศพให้ทั้งสองท่าน ข้าพเจ้ายังจำมีดหมออาคมด้ามเงินของท่าน ที่ใช้สันมีดขีดเขียนบนฝาโลงปรากฏเป็นลายเส้นจารอักขระยันต์สีดำเด่นชัด ดั่งใช้ปากกาเมจิกเขียน ด้ามตอกตะปูเบาๆครั้งเดียว ตะปูตัวใหญ่ก็จมชิดมิดแนบฝาโลง เป็นที่อัศจรรย์ใจข้าพเจ้าตราบถึงทุกวันนี้ ท่านถึงแก่กรรมไปเมื่อปีก่อนทิ้งไว้แต่เรื่องราวคุณงามความดี ให้อนุชนรุ่นหลังได้เล่าขานถึงคุณงามความดี การดำเนินชีวิตถ่องแท้ในปรัชญาของท่าน จนวาระสุดท้าย ข้าพเจ้าขอน้อมระลึกถึงท่านลุงจิตรด้วยกลอนบทนี้ และขอยึดถือเป็นแนวทางไว้ดำเนินชีวิตอย่างเป็นสุขอบรมสั่งสอนลูกหลาน...สืบไป+++++++++++++++++++++++++++
