ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สล่าผิน]

มองดูหอยน้อยใหญ่ในท้องทุ่ง
พาผดุงหัวใจให้ฉันสู้
เจ้าสัตว์น้อยค่อยคลานผ่านคลองคู
นั่งพิศดูน่าชมภิรมย์ใจ

มิเคยร้องโหยหาใครมารัก
แม้มีปลักโคลนตมจมแค่ไหน
มุ่งหน้าอยู่สู้ชีวาพาชีพไป
มิง้อใครให้อาหารวานเมตตา

แม้เดินช้าอย่างไรก็ไม่หวั่น
เพราะสวรรค์ในน้ำฉ่ำซาบซ่า
มีพรั่งพร้อมเพื่อใช้ในชีวา
แม้ใครว่าค่าน้อยหอยยินดี

ถึงน้ำมากหลากมาในคราไหน
มิหวั่นไหวไหลบ่ามาเต็มที่
แม้นหน้าแล้งแห้งกรังฝังชีวี
ฝังกายีในโคลนก็พ้นร้อน

ยามอิ่มหนำสำราญหวานฉ่ำนัก
หอยมีรักเคียงคู่อยู่สลอน
มิเคยขาดคู่เคียงร่วมเรียงนอน
ไม่อาทรขุ่นเคืองเรื่องร้าวราน

หอยเคียงคู่จู๋จี๋กันสุขสันต์นัก
ปลาก็มักอิจฉาคราว่ายผ่าน
หอยมิเหนื่อยเมื่อยล้าคราคืบคลาน
สร้างวิมานสดใสในคลองบึง

สล่าผิน

นั่งชมหอยที่คลองคูเลยหยิบปากกามาแต่งเกี่ยวกับเรื่องหอยครับ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

พระสังข์จ้อง มองซ้ำ น้ำลายไหล
จะเลือกสรร อันใด เจาะใจถึง
หลากหลายหอย ชม้อยตา พารำพึง
ตกตะลึง ซึ้งคิด พินิจชม

ทั้งแดงขาว พราวพร่าง ต่างต่างสี
น้ำเงินดี แดงก็เด่น ช่างเห็นสม
ทุกทุกอย่าง ช่างล้วน ชวนนิยม
จึงยากข่ม ขย่มใจ เลือกไปหมด.../


 


บูรพาท่าพระจันทร์

[กฤษการกลอน]

หอยกระจี้มีฝากระจ้อยร่อย
ตัวเล็กหน่อยหนีบทีหมีเป็นแผล
แต่หมีใหญ่ใกล้ฝั่งยังเหลือบแล
คอยชะแง้แหย่หอยอยากสอยกิน

หอยระวังตั้งท่าฝาเตรียมหุบ
หมีตระครุบเล็บลื่นยื่นชนหิน
หอยก็ดำหนีหมีดิ่งลงดิน
หมีก็สิ้นเล็บคมระทมรอ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

หอยกระจี้มีฝากระจ้อยร่อย
ตัวเล็กหน่อยหนีบทีหมีเป็นแผล
แต่หมีใหญ่ใกล้ฝั่งยังเหลือบแล
คอยชะแง้แหย่หอยอยากสอยกิน

หอยระวังตั้งท่าฝาเตรียมหุบ
หมีตระครุบเล็บลื่นยื่นชนหิน
หอยก็ดำหนีหมีดิ่งลงดิน
หมีก็สิ้นเล็บคมระทมรอ

 

สองคำนี้ มีกำเนิด ใดเกิดก่อน
จักใคร่วอน อ้อนฝาก อยากรู้หนอ
ผู้ใดแจ้ง แถลงมอบ ขอบใจนอ
อยู่เฝ้ารอ ขอทราบ กราบเชิดชู.../ 


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[panthong.kh]

มองดูหอยน้อยใหญ่ในท้องทุ่ง
พาผดุงหัวใจให้ฉันสู้
เจ้าสัตว์น้อยค่อยคลานผ่านคลองคู
นั่งพิศดูน่าชมภิรมย์ใจ

มิเคยร้องโหยหาใครมารัก
แม้มีปลักโคลนตมจมแค่ไหน
มุ่งหน้าอยู่สู้ชีวาพาชีพไป
มิง้อใครให้อาหารวานเมตตา

แม้เดินช้าอย่างไรก็ไม่หวั่น
เพราะสวรรค์ในน้ำฉ่ำซาบซ่า
มีพรั่งพร้อมเพื่อใช้ในชีวา
แม้ใครว่าค่าน้อยหอยยินดี

ถึงน้ำมากหลากมาในคราไหน
มิหวั่นไหวไหลบ่ามาเต็มที่
แม้นหน้าแล้งแห้งกรังฝังชีวี
ฝังกายีในโคลนก็พ้นร้อน

ยามอิ่มหนำสำราญหวานฉ่ำนัก
หอยมีรักเคียงคู่อยู่สลอน
มิเคยขาดคู่เคียงร่วมเรียงนอน
ไม่อาทรขุ่นเคืองเรื่องร้าวราน

หอยเคียงคู่จู๋จี๋กันสุขสันต์นัก
ปลาก็มักอิจฉาคราว่ายผ่าน
หอยมิเหนื่อยเมื่อยล้าคราคืบคลาน
สร้างวิมานสดใสในคลองบึง

สล่าผิน
นั่งชมหอยที่คลองคูเลยหยิบปากกามาแต่งเกี่ยวกับเรื่องหอยครับ

เกิดเป็นหอย น้อยน้อย คอยอาศัย
ดินโคลนไป มิสนใจ ใครกล่าวถึง
ฉันก็อยู่ ของฉัน กันในบึง
ทุกวันจึง ฉ่ำชื่น รื่นชีวี

ไม่เดือดเนี้อ ร้อนใจ ในชีวิต
ทั้งหมดสิทธิ์ เผยอหน้า มาเต็มที่
อันเรื่องหอย กินได้ อร่อยดี
หอยมีสี หลายหลาก มากสายพันธุ์

แต่มีหอย ที่ฉัน นั้นไม่ชอบ
จึงขอมอบ ให้ชาย ทั้งหลายนั่น
คือหอยลาย ท่านทั้งหลาย คงชอบกัน
มอบไปพลัน เชิญเลยท่าน มารับไป
พันทอง

[กังวาน]

เรื่องของหอยร่อยหรอขอขานขับ
หอยตลับหอยสวยช่วยน้ำใส
กินขี้ดินต้นหญ้าน่าสุขใจ
แล้วทำไมเอาประดับไว้กับตน

เขาเก็บหอยน้อยใหญ่ไว้บนฝั่ง
แล้วก็นั่งชมหอยคอยสับสน
ว่าอันนู่นนี่นั้นมันของตน
ใครทุกข์ทนเพราะเรื่องหอย...ปล่อยตามกรรม

[--ณัชชา--]

............................
.........................
.........................
....................


ถึงน้ำมากหลากมาในคราไหน
มิหวั่นไหวไหลบ่ามาเต็มที่
แม้นหน้าแล้งแห้งกรังฝังชีวี
ฝังกายีในโคลนก็พ้นร้อน

ยามอิ่มหนำสำราญหวานฉ่ำนัก
หอยมีรักเคียงคู่อยู่สลอน
มิเคยขาดคู่เคียงร่วมเรียงนอน
ไม่อาทรขุ่นเคืองเรื่องร้าวราน

หอยเคียงคู่จู๋จี๋กันสุขสันต์นัก
ปลาก็มักอิจฉาคราว่ายผ่าน
หอยมิเหนื่อยเมื่อยล้าคราคืบคลาน
สร้างวิมานสดใสในคลองบึง

สล่าผิน

นั่งชมหอยที่คลองคูเลยหยิบปากกามาแต่งเกี่ยวกับเรื่องหอยครับ

แม้ไร้ขาก้าวไปมันใช้ปาก
จะลำบากเช่นไรไปให้ถึง
มุมานะเรื่อยไปไม่พรั่นพรึง
สุดท้ายจึงถึงฝันอันโสภา

เป็นมนุษย์อย่าท้อขอเอาเยี่ยง
หอยเป็นเพียงสัตว์น้ำงามคุณค่า
หอยไม่เคยคิดท้อต่อชะตา
ไม่มีขายังมุ่งมั่นขยันเดิน

--natcha--

 

[รพีกาญจน์]

หอยกระจี้มีฝากระจ้อยร่อย
ตัวเล็กหน่อยหนีบทีหมีเป็นแผล
แต่หมีใหญ่ใกล้ฝั่งยังเหลือบแล
คอยชะแง้แหย่หอยอยากสอยกิน

หอยระวังตั้งท่าฝาเตรียมหุบ
หมีตระครุบเล็บลื่นยื่นชนหิน
หอยก็ดำหนีหมีดิ่งลงดิน
หมีก็สิ้นเล็บคมระทมรอ

 

สองคำนี้ มีกำเนิด ใดเกิดก่อน
จักใคร่วอน อ้อนฝาก อยากรู้หนอ
ผู้ใดแจ้ง แถลงมอบ ขอบใจนอ
อยู่เฝ้ารอ ขอทราบ กราบเชิดชู.../ 


 

บูรพาท่าพระจันทร์

เดินข้ามคลอง มองดู เห็นปูกุ้ง
เหม็นคละคลุ้ง มือปิด ไร้ทิชชู่
เดินเลยเถิด เปิดตา กวาดหาดู
จึงได้รู้ อ่อยอ่อย กลิ่น..หอยเหม็น

ผมตอบท่านบูรพ์ละครับ

รพีกาญจน์ 59

[วาตวลาหก]

ทั้งหอยหมี ยียวน ชวนน่าเตะ
แม่หอยเละ จึงเหม็น เช่นขี้หู
หมีนั้นชอบ หอยเน่า คอยเฝ้าดู
หอยเห็นหมี จึงรู้ กูแกล้งตาย

เกิดเป็นเรื่อง หอยหมี นี่เรื่องเศร้า
คนก็เอา มาล้อ ส่อความหมาย
เป็นเรื่องแต่ง แกล้งกัน มันน่าอาย
ทั้งหญิงชาย หัวเราะ เพราะหอยเอย