....สุขหนอ....แค่พอเพียง....
..........................
ใจดิ้นรน ทุกข์ยอมทน เพื่อแก่งแย่ง
บนระแวง และขัดแย้ง กันทั่วหน้า
ขาดเหตุผล ความมืดมน เข้าบังตา
หมายเข่นฆ่า ให้ได้มา ไว้ครอบครอง
ขอเป็นหนึ่ง ไปให้ถึง ที่ใจอยาก
ถึงลำบาก ลุยหนามขวาก ไม่เอาสอง
สิ่งสำคัญ ห้ามตัวฉัน ตกเป็นรอง
ใจขุ่นข้อง แต่ก็ต้อง ให้ได้ชัย
เพราะสังคม โลกกลมกลม เป็นเช่นนี้
เกิดกี่ที ต้องมั่งมี และเป็นใหญ่
จะพร่าผลาญ ถูกสังหาร ไม่สาใจ
ขอให้ได้ ดังตั้งไว้ เจตนา
เพราะสังคม เฝ้าเพาะบ่ม กันเช่นนี้
สุขเคยมี แม้นาที ยังยากหา
ดั่งไฟฟืน ทุกวันคืน มิโรยรา
กลับตั้งท่า เหมือนหนึ่งว่า ยิ่งลุกฮือ
ขอเถิดหนอ ขอเถิดหนอ คำพ่อสั่ง
รู้จักยั้ง รู้พอมั่ง ไม่ป็นหรือ
อยู่ด้วยกัน ควรรักกัน นั่นแหละคือ
ข้อยึดถือ หวังเป็นสื่อ สู่ร่มเย็น
รู้พอเพียง ก็คงเลี้ยง รอดตัวได้
บ้านเมืองไทย จักสดใส โลกได้เห็น
หมั่นเอื้อเฟื้อ เข้าจุนเจือ เมื่อจำเป็น
แม้ยากเข็ญ ดับลำเค็ญ ด้วยเจือจาน
รู้จักพอ รู้จักพอ ย่อมก่อสุข
ผ่อนคลายทุกข์ ที่โรมรุก ด้วยสมาน
เปรียบเป็นแสง เป็นเรี่ยวแรง ช่วยบันดาล
ฝันตระการ สู่สุขศานต์ ร่มเย็นใจ 
