...เรื่องเล่าหลังกบกินเดือน ตอนจบ...
============================
(ต่อจากตอนที่แล้ว...)
..
..
"แม่ครับ...แล้วตอนนี้ แม่ได้กับข้าวอะไรกินกันหรือครับ?"
"ก็....ปลาที่ดักไซในสระได้บ้าง ซื้อเขาบ้าง พ่อหาปลาพอได้ทำป่น(น้ำพริก)อยู่หรอกช่วงนี้"
"อืมม ในสระยังมีปลาอยู่เยอะหรือครับ?"
"ก็ยังเยอะนะ ยังมีพอให้หามาเป็นกับข้าวได้อยู่"
"แล้วสระที่นาใกล้หมู่บ้านละครับ มีปลาเยอะไหม?"
"อันนั้น ก็เยอะเหมือนกัน พอได้ พอได้"
..
"ที่บ้านเรา หนาวยังล่ะแม่?"
"หนาวแล้ว หนาวมากพอสมควร นี่แม่ก็กำลังจะใส่เสื้อกันหนาว อีปุ๊มันมาแย่งไปใส่"
"ฮ่าๆๆๆ" เสียงหลานตัวแสบหัวเราะอยู่ข้างๆ แม่
"ที่ผมอยู่ก็หนาวมากแล้วเหมือนกันเสื้อกันหนาวมีพอใส่ไหมแม่ ถ้าไม่พอผมจะหามาให้เพิ่มเติม"
"โอ๊ย...มีเยอะแยะ ใส่ไม่หมด"
"ตัวที่ผมเคยซื้อให้เมื่อหลายปีก่อน ยังอยู่ใช่ไหมครับ?"
"ยังอยู่ มันจะไปไหน"
"ระวัง รักษาสุขภาพนะครับแม่ พ่อเข้านอนหรือยังล่ะวันนี้?"
"โอ๊ย...ตาแก พอกินข้าวเสร็จก็เข้ามุ้ง กรนคร๊อกๆไปแล้ว นอนไวทุกวัน"
"นั่นนะสิแม่ นี่ก็เพิ่งหกโมงเย็นครึ่งเอง นอนไวจัง"
"แกก็เป็นอย่างนี้เสมอแหละ ตาน่ะ" (ตั้งแต่มีหลาน แม่จะเรียกพ่อว่า "ตา" เสมอ")
"แล้วแม่ละครับ นอกจากใส่เสื้อกันหนาวแล้วทำอะไรอยู่อีกละครับ?"
"อ่อ...เมื่อกี้นี้ก่อนลูกโทร.มา แม่กำลังอ่านหนังสือสวดมนต์อยู่"
"หนังสือสวดมนต์ใครให้มาหรือครับ?"
"ได้รับมาจากหลายที่หลายแห่ง ว่างๆ แม่ก็นั่งอ่านๆดูไปงั้นแหละ"
"ดีแล้วละแม่ ก่อนนอน อย่าลืมพาหลานสวดมนต์ให้ได้ทุกวันนะครับ"
"อันนี้ แม่ทำเป็นประจำอยู่แล้วล่ะ"
"แม่ครับ....ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ อืมม งั้นวันนี้ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมมีธุระต้องไปทำอีกนะครับ"
"เออ...เอางั้นก็ตามใจละกัน"
"สวัสดีครับแม่"
"อือ...สวัสดี"
..
..
ข้างบนทั้งหมดนั้น เป็นบทสนทนาระหว่างผู้เขียนกับแม่เมื่อเย็นวานนี้(๑๑ ธ.ค.)
จำได้ว่า เดือนธันวาคม แม้แต่วันพ่อ ผู้เขียนไม่ได้โทร.ไปหาพ่อเลย
และทุกครั้งที่โทร.ก็จะได้คุยกับแม่เสมอ เหมือนอย่างครั้งนี้
แต่กับพ่อ ปีละครั้งเห็นจะได้ ถึงแม้พ่อ่จะรับโทรศัพท์ พ่อก็จะยื่นให้แม่คุยแทน
พ่อเป็นคุยไม่เก่ง แต่รักและห่วงลูกทุกคน
พ่อมักจะถามเสมอเมื่อคุยกันว่า "ได้โทร.ไปหาน้องชายและน้องสาวบ้างไหม?"
..
เงินสองพันบาทที่ผู้เขียนส่งให้พ่อ และแม่รับแทนนั้น
สองวันแล้ว พ่อยังไม่รู้ข่าวเลย แม่ปิดเงียบ เงียบสนิทจริงๆ
ความจริงที่ส่งให้ในนามของพ่อก็เพราะว่า เดือนนี้ถือกันว่าเป็นเดือนแห่งวันพ่อ
ก็เลยส่งให้ในชื่อของพ่อ เป็นธนาณัติด่วนพิเศษ
แม้จะถึงในช่วงที่การจ้างเกี่ยวข้าวเสร็จสิ้นลงแล้ว
แต่คิดว่า เงินจำนวนนั้นก็คงจะเป็นค่ากับข้าวในแต่ละมื้อ ค่าอาหารไปโรงเรียนของหลาน
และคงเป็นงบสำหรับรายการบุญที่จรมาอยู่เป็นประจำมิได้ขาด ตามแต่เทศกาล
..
การทำงานอยู่ห่างไกลแม่และพ่อทำให้เกิดโรค "Home sick" ติดตัว
และมักจะทำให้หัวใจ "ขาดความอบอุ่น" เรื่อยๆ
ใจของคนเราถ้าขาดความอบอุ่น ก็มักจะเหงาเศร้าตามไปด้วย
ก่อนสิ้นปีนี้..การได้ทราบว่า งานไร่นาของแม่กับพ่อเสร็จสิ้นแล้ว
รู้สึกสบายไปได้เปลาะหนึ่ง เพราะนั่นหมายความว่า แม่กับพ่อไม่ต้องเหนื่อยยาว
ต่อไปก็แค่เหนื่อยกับการเลี้ยงควายและภารกิจประจำวันที่เคยชินอยู่แล้วเท่านั้น
หลานสาวก็โตพอสมควร ป.๔ จะเข้า ป.๕ แล้ว การเรียนของหลานก็อยู่ในระดับที่น่าพอใจ
คือ ได้ที่หนึ่งของตำบลมาสองสามสมัยซ้อน และได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปร่วมแข่งขันตอบปัญหาเรื่อยๆ
..
ไม่ว่า ผลสะท้อนจากเหตุการณ์ "กบกินเดือน" หรือ "จันทรุปราคา" จะเป็นไปอย่างไร
วันที่ ๒๕ หรือ ๒๖ ธ.ค. นี้ จะเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่
เขื่อนพังทะลายถึงสองเขื่อน หรือน้ำท่วมอีกระลอก ตามคำทำนายของหมอดูไหม...
คงต้องทิ้งให้เป็นเรื่อง "ความจริง" พิสูจน์ "ความจริง" ไป
เพราะถึงอย่างไร เดือนนี้ ผู้เขียนก็สบายใจไปอย่างหนึ่งแล้วล่ะ
คือ ได้ทำตามที่ตั้งใจไว้..."อยากส่งตังค์ไปช่วยพ่อแม่เกี่ยวข้าว"
และได้โทร.คุยกับแม่ และอยากทราบว่าทุกคนสบายดี
แม้ว่า แม่จะไอแค๊กๆๆ อยู่บ้างก็ตาม.....
การได้ทราบความเป็นไปของแม่ของพ่อและของญาติ
คือ ความสบายใจอย่างหนึ่งของผู้เขียน....
และได้เป็นอย่างนี้มานานนักหนาแล้วล่ะ......
ขอบคุณมวลมิตรทุกท่านที่แวะมาอ่านเรื่องราวของผู้เขียน
ขอบคุณจริงๆนะ เพราะเรื่องที่เล่ามานั้น
ผู้เขียนไม่แน่ใจว่า จะให้แง่คิดอะไรแก่ทุกท่านได้บ้าง
ดังนั้น จึงต้องขอบคุณมากจริงๆ ที่ยอม "เสียเวลา" เพ่งสายตาอ่านจนจบ
...ส.เชื้อจันทร์...
เช้าวันที่ ๑๒ ธ.ค. เวลา ๙ นาฬิกา ๑๔ นาที
