ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[deja]

คนอมตะ ๓. เจริญ วัดอักษร

“เจริญ วัดอักษร” วัดใจคน
เต็มฝั่งล้นแห่ง “บ่อนอก” บ่เกรงขาม
น้ำทะเลเต็มเปี่ยมเทียมทาบทาม
จิตงดงามจิต “เจริญ” เกินฟ้าไกล

เขาผู้เหยียบผืนทรายเต็มฝ่าเท้า
ผู้หวงเฝ้าผืนน้ำสีครามใส
ผู้ระวังท้องฟ้าเปื้อนพิษภัย
ผู้ห่วงใยชาวประชากว่าตนเอง

เปรียบเป็นปลาประจญปลามัจฉาใหญ่
อีกเภทภัยกระหน่ำคนทำข่มเหง
คลื่นกระแทกเรือน้อยลอยโคลงเคลง
อีกนักเลงรุมบัณฑิตคนคิดดี

“เจริญ” สู้ยิ่งกว่าปลาตัวน้อย
“เจริญ” ต่อยข้ามศักดิ์กับยักษี
“เจริญ” แกร่งยิ่งกว่าถ่านหินดี
“เจริญ” มียิ่งกว่านายทุนรวย

เสียงมะพร้าวหล่นลงบนชายหาด
เสียงอุบาทว์ลั่นปังบนฝั่งสวย
เสียงผู้คนแห่ง “บ่อนอก” ชอกระทวย
เสียงมอดม้วยดังทั่วไทยเมืองไมตรี

ลมทะเล “บางสะพาน” ลมรานร้าว
ช่วยบอกกล่าววิญญาณท่านจงสุขี
ตกตายสิบจักเกิดแสนแทนคนดี
แทนคนที่พลีกายตายเพียงตัว

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๒. ดาวัลย์ จันทรหัสดี

เป็นแม่ค้าขายอาหารตามคำสั่ง
เป็นผู้ฟังคำลูกค้ามาอุดหนุน
เป็นแม่บ้านภรรยาผู้การุญ
กลับเทียบรุ่นนักสืบใหญ่ได้สำแดง

ป้ายประกาศบ่อบำบัดน้ำโรงงาน
ปลุกวิญญาณอนุรักษ์ที่แอบแฝง
ปลุกห่วงหวงชุมชนคนเบาแรง
เพราะเคลือบแคลงคลุมเครือเหลือเชื่อใจ

“ดาวัลย์” พบดารดาษเรื่องปกปิด
น้ำเปื้อนพิษจะทิ้งลงอสงไขย
“ดาวัลย์” เปลี่ยนเป็นดาราส่องแสงไป
นำทางให้คน “คลองด่าน” ผ่านทุกข์ภัย

จากแม่บ้านเป็นแม่ทัพจับศึกหนัก
สู้กับยักษ์นักการเมืองเปรื่องเฉไฉ
ไม้จิ้มฟันยันไม้ซุงมุ่งมีชัย
เพชรในใจเธอสูงค่ากว่าชีวิน

เธอผู้ล้มโครงการสามหมื่นล้าน
เธอสืบสานด่านอุดมสมบูรณ์สิน
ทรัพย์ในน้ำแหล่งชาวบ้านย่านทำกิน
เป็นทรัพย์สินสืบทอดนานเกินมารโกง

เมือง “สมุทรปราการ” ผ่านรานร้าว
เหยียบย่างก้าวกร้าวแข็งสู้แรงโหง
เมืองสมุทรไม่หยุดอยู่แค่เมืองโรง
เมืองเปิดโปงอย่างหาญกล้าด้วย “ดาวัลย์”

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๕. พ.ต.อ. สมเพียร เอกสมญา

จากเด็กวัดเด็กกำพร้าผู้ขวายขวน
สู่สืบสวนนายตำรวจแห่ง “ยะหา”
จากผู้น้อยชั้นประทวน “บันนังสตา”
ได้ฉายาผู้ยิ่งใหญ่แห่ง “บูโด”

วีรกรรมกอบกู้สู้ผู้ร้าย
ทั้งเสี่ยงตายเสี่ยงพิการงานอักโข
เดินนำหน้าเดินไม่หวั่นมั่นมโน
ทั้งตอบโต้เหล่าโอหังคลั่งสงคราม
   
ร้อยปะทะร้อยต่อสู้รู้ครบรส
ทุกหยาดหยดเลือดน้ำตาทุกขวากหนาม
ทุกสะเก็ดทุกระเบิดทุกตูมตาม
ทุกเหล็กดามในกายใจไม่พรั่นพรึง

ทั้งติดดินติดตามติดอาวุธ
จรยุทธ์ทุกแห่งหนคนใจถึง
“กอลอแป” ถึง “ธารโต” โอ่อื้ออึง
เพชรน้ำหนึ่งสีกากีศรีกรมกอง

สี่สิบปีที่เขาสู้อยู่ห่างบ้าน
ลากสังขารพิการเท้าเฝ้าหม่นหมอง
ไม่กี่ปีที่ชีวิตเช่นจิตปอง
ตามครรลองครอบครัวครบหน้าตา

“จ่าสมเพียร” เพียรสมเรื่องร้องขอ
มากเกินพอให้แผ่นดินสิ้นปุจฉา
มากเกินไปสำหรับผู้สู้ทุกครา
มากเกินกว่าวัยเกษียณเพียรตรากตรำ

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๑. สืบ นาคะเสถียร

“เขื่อนน้ำโจน” โจรปล้นชีวิตหนึ่ง
ชีวิตซึ่งรักษ์ป่าสัตว์ใหญ่น้อย
ชีวิตซึ่งล้ำค่าล้ำเลิศลอย
ชีวิตซึ่งยอมถอยให้ถ่อยคน

“เขื่อนเชี่ยวหลาน” เชี่ยวแรงกว่าแรงเขา
เขื่อนโง่เขลาเข้าทางคนฉ้อฉล
สัตว์เท่าไรตายไปในสายชล
สัตย์แห่งตนผจญมารจนวางวาย

“ห้วยขาแข้ง” ห้วยขาใหญ่ในวงการ
รับประทานไพรสณฑ์จนฉิบหาย
รับประทานวิญญูชนคนท้าทาย
ประทุษร้ายผู้กล้าแห่งอารัญ

เมื่อมุ่งมั่นจึงมากมายด้วยวาดหวัง
เมื่อภินท์พังจึงสังโยคกับโศกศัลย์
เมื่อมองเห็นหายนะแห่งไพรวัน
เมื่อทางตันจึงนำทางสู่ทางตาย

เขาชื่อ “สืบ” สืบทอดอุดมการณ์
เขาสืบสานผู้กล้าผู้สืบสาย
เขาฝังร่างฝังความหวังฝังใจกาย
ฝังมุ่งหมายพันธุ์ไม้แกร่งแห่งป่าไทย

เจ้ากวางผาน้ำตาไหลจนเหือดแห้ง
เจ้าวัวแดงด่าวดิ้นสิ้นเคลื่อนไหว
เสือลายเมฆลายหม่นด้วยอาลัย
“สืบ” สิ้นไปด้วยเหตุผลคนไม่พอ

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๘. สุจิตรา อ่อนค้อม

“สุจิตรา อ่อนค้อม” น้อมใจกาย
ถวายองค์พระสัมมาสัมพุทธะ
ทุกหยาดเหงื่อเพื่อช่วยคนพ้นพันธะ
เพื่อชนะโลภโกรธหลงพงศ์เผ่ามาร

อุปัฏฐากรากฐานศาสนา
เจตนาให้พระสงฆ์คงประสาน
ฆราวาสไม่พลาดพันมั่นสัญญาณ
กรรมฐานกำกับใจให้ปัญญา

“มารา ละภันตุ โนกาสัง”
คือยับยั้งพวกบังหน้าพร่าภิกขา
ทำหน้าที่เป็นตำรวจผู้ตรวจตรา
“สุจิตรา” หายอมให้ใครย่ำยี

“วัดสามชุก” สุขสถานแห่งชาวพุทธ
ปรับมนุษย์ด้วยสุดยอดแห่งวิถี
เป็นตัวอย่างวัดวาพาคนดี
สถานที่ “สุจิตรา” พาเรียนใจ

“พุทธศาสน์อยู่ยงองค์กษัตริย์”
เล่มชี้วัดศรัทธาและเลื่อมใส
หลายร้อยปีที่เบื้องบนนำพ้นภัย
ปกครองไทยโดยธรรมประจำมา

“อิมินา ปุญญะกัมเมนะ”
อุตสาหะกระทำโดย “สุทัสสา”
ขอคำสอนคำประกาศศาสดา
อยู่คู่ฟ้าคู่สยามตามตั้งใจ

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์ 

[deja]

คนอมตะ ๔. ดร. กฤษณา ไกรสินธุ์

บนทางเดินชีวิตมืดมิดหมด
ร้าวรันทดดับดิ้นสิ้นวาดหวัง
ด้วยโรคร้ายรุกรานผลาญพลัง
ดังถูกฝังทั้งเป็นเซ่นขลาดกลัว

ถูกรังเกียจเหยียดเป็นเช่นเชื้อโรค
ถูกสับโขกสังคมกดข่มหัว
ถูกลดชั้นจากคนเป็นสัตว์ตัว
ถูกแบ่งขั้วพวกมั่วเพศติดเอดส์ตาย

จึงปรากฏนางฟ้าผู้ปราณี
นำวิถีบนทางมืดด้วยมุ่งหมาย
เป็นแสงส่องมองเห็นทุกท้าทาย
ไม่วางวายมีวาดหวังมียั่งยืน

เธอเพียรคิดผลิตยาผู้ติดเชื้อ
สู้กับเสือบริษัทเธอขัดขืน
เธอเดียวดายเด็ดเดี่ยวเธอกล้ำกลืน
เพื่อหยิบยื่นชีวิตใหม่ให้ทุกวัย

ทุกเม็ดยาราคาถูกปลูกความหวัง
ทุกกำลังทุ่มลงอสงไขย
ทุกชีวิตติดเชื้อทุกเยื่อใย
ราวเกิดใหม่ใต้ร่มเงาไม้มงคล

ไม้ที่หอมไม่หอมเท่า “กฤษณา”
เธออาสาถิ่นขาดแคลนแดนขัดสน
กาฬทวีปชีพเธอลูกผีคน
ยอดบุคคล “แมกไซไซ” จึงให้เธอ

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๖. พญ. คุณหญิงพรทิพย์ โรจนสุนันท์

สลับสีสลับสวยเส้นเกศา
ประจำตราประจำตัวคุณหญิงหมอ
สืบจากศพสืบค้นถึงต้นตอ
ประจักษ์ต่อยุติธรรมค้ำเมืองไทย

“ดีเอ็นเอ” ดีร้ายพ่ายคุณหญิง
ดีเด่นจริงจิตใจไม่หวั่นไหว
แม้ยามถูกใส่ร้ายป้ายพิษภัย
ดีหนึ่งในหญิงไทยแกร่งแข็งเกินคน

ดุจเหล็กกล้าหางอหาโค้งไม่
ดุจน้ำใสไหลล้างทางฉ้อฉล
ดุจตาชั่งตั้งตรงคงศักดิ์ตน
ดุจเวหนนภาว่างสว่างตา

ฆาตกรรมอำพรางอำมหิต
สิ้นชีวิตติดสงสัยในกังขา
“สึนามิ” พิฆาตคนล้นพารา
เธอสืบหาพาวิญญาณผ่านพิธี

สู้เพื่อศพสู้บนคำครหา
สู้ยิบตาเรื่องร้ายเรื่องป้ายสี
สู้กับงานสู้แทบม้วยด้วยยินดี
สู้เพื่อผีสู้กับคนกุศลใจ

“หมอพรทิพย์” พรแห่งทิพยเนตร
ทุกสาเหตุต้นปลายคลายสงสัย
ทุกเงื่อนงำงุนงงแง่เหลี่ยมใด
เธอครวญใคร่ไล่เบี้ยไล่บี้แบน

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๗. สมชาย นีละไพจิตร

ทนายความทนายคนผู้จนด้อย
ทนายร้อยอาจมีหนึ่งซึ่งกล้าหาญ
ทะนงตัวไม่กลัวตายพ่ายภัยพาล
หนึ่งทะนานมีหนึ่งเม็ดดุจเพชรงาม

ประดับอยู่คู่ปลายแห่งด้ามขวาน
เรื่องร้าวรานรุมไฟไร้เกรงขาม
ชายแดนใต้ชายผู้นี้ที่ว่าความ
วับวาววามนามกระเดื่องเรื่องช่วยคน

ทุกคดีมีความตายเป็นของแถม
เขากล้าแหยมกล้ายุ่งมุ่งกุศล
ทุกกล่าวหาอาฆาตศาสน์เจือปน
เขากล้าชนกล้าสู้สู่เที่ยงธรรม

ถูกกล่าวหาร่วมกลุ่มก่อการร้าย
ถูกติดป้ายมีอสุภอุปถัมภ์
ห้าชีวิตติดบ่วงห้วงเหวดำ
เขาผู้นำแสงสว่างสร้างแนวทาง

เขาหายตัวหายไปในเมืองหลวง
เขาติดบ่วงผู้ล่าผู้กว้างขวาง
เขาสาบสูญสาบส่งความเป็นกลาง
เขาถูกล้างเพราะหยัดยืนฝืนศักดา

เสียงหายใจนักสู้ผู้หอบหืด
เสียงฝืนฝืดหายไปไร้กังขา
เสียงกระดูกร้องดังทั้งพารา
เสียงประชาร้องไห้ให้ “สมชาย”

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์ 

[deja]

คนอมตะ ๑๐. ยายไฮ ขันจันทา

ยายกับตาทำนาอยู่บนโคก
ตักน้ำใส่กะโหลกโขกที่หัว
ส่วนยาย “ไฮ ขันจันทา” ทำ “นาบัว”
สร้างอ่างมั่วทั่วผืนดินทำกินนาน

ให้ตักน้ำใส่กะโหลกโขกหัวใคร
ล้วนยิ่งใหญ่ราชการบริหาร
ยี่สิบเจ็ดปีผ่านไปใจทนทาน
ขอยืนกรานยืนหยัดงัดไม้ซุง

“ห้วยละห้า” หาใช่อ่างเก็บน้ำไม่
ข้าอาศัยทำนาหาข้าวหุง
กลับฉิบหายตายอดหมดไส้พุง
เก็บผักบุ้งในทุ่งนาบ้าไหมเอ็ง
   
ข้าไม่โขกแต่ขอทุบยุบเขื่อนเพี้ยน
ข้าขอเปลี่ยนระบบเก่าเฝ้าข่มเหง
ข้าขอย่ำกำแพงแห่งกลัวเกรง
ข้าขอเปล่งวาจา “ข้าใช่ควาย”
   
นาผืนนี้หยาดเหงื่อของพ่อแม่
ไม่อาจแปรอาจเปลี่ยนมุ่งมั่นหมาย
ลูกหลานมีกินใช้ไม่เปล่าดาย
ไม่อดตายหลายมื้อคือข้าวตน
   
ทุกรวงทองมองเห็นทุกข์ชาวนา
ทุกต้นกล้าทุกต้นทุนลุ้นดอกผล
ทุกคนไทยทุกหน่วยงานทุกกมล
ควรท่วมท้นล้นช่วยเหลือแทนเถือหนัง
 
ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์ 

[หนุ่ม นิยมไพร]

ตายเพียงสิบเพียงหยิบมือ    แต่เขาคือคนระดับผู้บริหาร
อีกหลายหมื่นเป็นเพียงข้าบริพาน    ที่ทะยานจะเป็นใหญ่กันให้ตาย
คนน้อยนิดเพียงหยิบมือ    แต่เขาคือผู้สร้างผู้ยิ่งใหญ่
กว่าคนดังที่หน้าตามันเหมือนควาย    ไอ้ฉิบหายมึงไม่ทำให้เห็นเลย
ชั่วชี้ชัดเห็นกันว่าน้อยนิด    แต่ลองคิดแค่ขี้กองไว้เฉย
ก็ส่งกลิ่นอบอวนฉวยให้เลย    ไปส่วนใหญ่ให้ตายเถอะเหม็นตายห่า
มีคนดีแต่ไร้อำนาจ    ก็เหมือนขาดหลักมั่นให้พันขา
แต่คนชั่วมีอำนาจไร้จรรญา    ก็เหมือนห่าผักตบกลบเต็มคลอง
คนส่วนใหญ่ใช่ว่าจะเลวหมด    แต่ก็หมดปัญญาจะลองของ
ได้แต่หัวหดอยู่ในกระดอง    คนลองของเลยมีอันต้องตายห่า
ก็มันเป็นเยี่ยงนี้ละสังคม    ที่สะสมกองพูนสูงเสียดฟ้า
จะล้มให้พังยังไงนา    ในเมื่อฐานเหี้ยแรกมามันกว้างไกล

[deja]

บอกได้คำเดียว "แรง"

[deja]

วันนี้เมื่อสามปีที่แล้ว มีคนดีของสังคมท่านหนึ่งได้จากพวกเราไป

คนอมตะ ๙. นพ.สงวน นิตยารัมภ์พงศ์

วัน 14 ตุลาฯ วิปโยค
กลับมอบโชคมอบชัยให้ไทยผอง
อุดมการณ์ปลูกฝังดั่งเททอง
ลงสี่ห้องของหัวใจหมอใฝ่ดี
   
ปรับเวลารักษาโรคเหมาะโลกแท้
ช่วยรัฐแก้สมองไหลในวิถี
วางรากฐานการประกันสังคมมี
สุดทางที่ “สามสิบบาท” สามารถทำ
   
สิทธิเหนือสิทธิบัตรสิทธิบ้า
ตั้งราคายาจำเป็นเซ่นอิ่มหนำ
เหมือนไม่ใช่เพื่อนร่วมโลกร่วมตรากตรำ
พวกใจดำเจอใจกล้ายา “ซีแอล”
   
ปฏิรูปโครงสร้างกระทรวงหมอ
ไม่ย่อท้ออุปสรรคขัดขวางแผน
ไม่หวั่นไหวใครกระหน่ำทำคลอนแคลน
ยึดมั่นแกนแก่นประโยชน์แห่งประชา
   
หมอ “สงวน นิตยารัมภ์พงศ์”
ผู้สืบวงศ์สืบวัฏฏะอารักขา
จรรยาแพทย์จรรยาบรรณจรรโลงมา
จรรโจษว่าหมอไทยเกียรติไพบูลย์
   
18 มกราฯ ปี 51
เป็นวันซึ่งผู้งามสรรพดับชีพสูญ
ทิ้งผลงานผลพหุกุศลมูล
เป็นฐากูรให้หมอใหม่ได้ตามรอย

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์ 

[สายใย]

16 มกราปี 54
วันครูที่คนไทยใจเหงาหงอย
เมื่อวิญญาณพิสุทธิ์ต้องหลุดลอย
ด้วยมือถ่อยจกเปรตโจรเศษเดน

มันเข่นฆ่าคุณครูผู้มุ่งหวัง
จะปลูกฝังชาติไทยให้สูงเด่น
ถึงยากแสนสู้เสี่ยงไม่เอียงเอน
รักศิษย์เช่นลูกตนทุกคนไป

ไม่คิดแบ่งเชื้อชาติศาสนา
คิดเพียงพาอนาคตศิษย์สดใส
ไม่คิดถึงเหนื่อยหนักสักเพียงใด
เพียงหวังให้ศิษย์ตนเป็นคนดี

สิบหกมกราครูมาโนช
เหยื่อโจรโฉดใจสัตว์สุดบัดสี
สังเวยชีพเพื่อรัฐปัตตานี
สิ้นชีวีเพราะสงสารลูกหลานมัน

อยากบอกพวกจัญไรไปให้พ้น
...
แผ่นดินพ่อขอคนสมานฉันท์
แม้จะเกิดภาคไหนไทยด้วยกัน
รวมใจมั่นเพื่อพ่อหลวงของปวงไทย

[deja]

นี่ก็แรง ... ขอบคุณทุกที่ร่วมแสดงอารมณ์ความรู้สึก

ขอบคุณทุกท่านที่ชมเชยครับ

[deja]

คนอมตะ ๑๑. จูหลิง ปงกันมูล
   
จากนางเอกหนังจีนนาม “จุ้ยหลิน”
จากยุพินผู้เก่งกาจสุดอาจหาญ
จากแผ่นฟิล์มสู่แผ่นดินถิ่นทนทาน
ปลายด้ามขวานมีครู “จูหลิง” นาม
   
เธอจับชอล์กตอกย้ำทำหน้าที่
เสี่ยงเป็นผีเสี่ยงไปไม่เกรงขาม
เธอยืนข้างกระดานดำย้ำข้อความ
แดนสยามแดนไทยใช่แดนกลัว
   
ปณิธานสานสู่ “กูจิงรือปะ”
เสียสละกว่าบุรุษไม่มุดหัว
เสียชีพไปไม่เสียศักดิ์ประจักษ์ตัว
เป็นดอกบัวบานเหนือเลือดเนื้อตน
   
เลือดเธอหยดรดลงตรงห้องเรียน
ที่พากเพียรสอนสั่งหวังเห็นผล
ลูกชาวบ้านหลานชาวใต้ในชุมชน
ยอมจำนนพายเรือจ้างบนทางปืน
   
จิตรกรรม “วัดคงคา” อาสาวาด
เหมือนสามารถรู้วิบากยากขัดขืน
ทศชาติพุทธองค์ทรงหยัดยืน
เธอกล้ำกลืนฝืนจนพ้นผ่านไป
   
จิตรกรรมชีวิตครู “จูหลิง” วาด
คือประกาศใจมั่นไม่หวั่นไหว
ยอมพลีชีพแม้หน้าที่มีเภทภัย
เพื่อเด็กไทยในขวานทองสมองดี

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๑๒. พระครูอาทรประชานาถ

เมื่อโรคร้ายเกิดขึ้นในสังคม
ความโสมมในใจจึงเปิดเผย
มีรังเกียจเป็นแรงหนุนแม้คุ้นเคย
เซ่นสังเวยผีเปรต “เอชไอวี”

ไวรัสร้ายทำลายความเมตตา
ไวรัสห่าทำให้ใจเป็นผี
ไวรัสสร้างช่องว่างทางอัปรีย์
ไวรัสมีวิญญาณผลาญกมล

เมียทิ้งผัวกลัวติดเชื้อสยอง
พี่ทิ้งน้องทิ้งได้ด้วยขัดสน
พ่อแม่ทิ้งเลือดเนื้อเพราะอับจน
คนทิ้งคนจำนนให้ใจหวาดกลัว

เมื่อโรคร้ายเกิดกับคฤหัสถ์
ผู้อยู่วัดปัดเป่าเศร้าสลัว
อภัยทานอภัยให้ทุกหมองมัว
ทุกเหล่าบัวคือทุกศิษย์องค์อารี

พระคุณเจ้าช่วยคนเป็นคนไว้
มาอย่างไรไปอย่างนั้นสมศักดิ์ศรี
เป็นมนุษย์สุดแสนง่ายพ่ายโลกีย์
ชาติหน้ามีขอพระธรรมนำพ้นกาม

“พระอาทรประชานาถ” วาดภาพเตือน
อย่าบิดเบือนเพื่อนมนุษย์หยุดคำถาม
เขาเป็นคนเหมือนเราท่านหรือเพียงนาม
อย่าเหยียดหยามเพื่อร่วมทางทุกข์ท่วมใจ

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๑๓. ว่าที่ ร.ต.วัชรัตน์ บุญฤทธิ์

ฝนกระหน่ำ “สงขลา” ราวฟ้ารั่ว
ทุกครอบครัวทุกอำเภอเจอทุกข์เข็ญ
ขาดหยูกยาอาหารสิ่งจำเป็น
เช้าจรดเย็นเห็นแต่ฝนคนคร่ำครวญ

กระแสน้ำเชี่ยวกรากหลากล้นฝั่ง
ร่วมไหลหลั่งคลั่งคลุ้มรุมชาวสวน
น้ำขวางขัดตัดถนนจนแปรปรวน
เรื่องเร่งด่วนล้วนลำบากยากกว่าเคย

“วัชรัตน์” วัดใจใหญ่ยอดยิ่ง
เขาไม่นิ่งดูดายไม่วางเฉย
เขาไม่คิดชีวิตตนพ้นสังเวย
เขายิ้มเย้ยหวาดหวั่นไม่พรั่นพรึง

“วัชรัตน์” วัดผลคนปลัด
ผู้ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่มีใจถึง
แม้มืดค่ำน้ำกระหน่ำทำอื้ออึง
เขาคำนึงแต่ช่วยคนจนตัวตาย

ชาว “จะนะ” จะจดจำผู้ล้ำเลิศ
คนประเสริฐอันดับหนึ่งผู้ผึ่งผาย
น้ำยางข้นไม่ข้นเท่าเลือดในกาย
ของชาติชายแห่งวงการสีกากี

เป็นแบบอย่างราชการมหาดไทย
เป็นหัวใจผู้ปกครองต้องวิถี
เป็นมั่นเหมาะเพาะบ่มสังคมดี
เป็นผู้มีความคำนึงถึงส่วนรวม

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๑๔. สุทธิ อัชฌาศัย

มาบตาพุดมาบตาพิษชีวิตคน
ต้องทุกข์ทนสารเคมีที่ระเหย
ทั้งปกคลุมหุ้มห่อบ่คุ้นเคย
พ่อแม่เอ๋ยเมืองระยองนองน้ำตา

อีกน้ำใช้กลับไหลให้โรงงาน
ทั้งชาวบ้านชาวสวนล้วนกังขา
สองแสนล้านโครงการใหญ่คับนภา
ชาวประชามาทีหลังสังเวชใจ

“สุทธิ อัชฌาศัย” ได้มองเห็น
เรื่องยากเข็ญเป็นฐานรากยากแก้ไข
เขตควบคุมมลพิษติดเภทภัย
ประกาศไว้ให้ระวังให้ระแวง

รัฐบาลผ่านไปสี่คณะ
รวมระยะสี่ปีที่แสวง
มีศัตรูหลายฝ่ายหมายฆ่าแกง
ด้วยขัดแย้งผลประโยชน์โทษสำคัญ

๗๖ โครงการหยุดขยาย
นิมิตหมายหายนะจะอาสัญ
นิรโทษชาวเมืองฮิวิบากพันธุ์
ลดหวาดหวั่นอันตรายแม้สายเกิน

“คนค้นคน” มอบรางวัลให้นักสู้
ด้วยเป็นผู้ไม่อ่อนข้อขอสรรเสริญ
ไม่กลัวตายไม่ขายตนจำนนเงิน
มุ่งมั่นเดินบนทางยากฝากความดี

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

[deja]

คนอมตะ ๑๕. สมพร ชนะพล

คนอยู่ได้เมื่อป่ายังเขียวชุ่มฉ่ำ
ผืนดินดำล้ำเลิศเกิดพฤกษา
ทั้งใหญ่น้อยร้อยพรรณในพนา
อารักขาแหล่งน้ำแหล่งชีวิน

ป่าต้นน้ำต้นกำเนิดสารพัด
สร้างสมบัติธรรมชาติดาษดื่นสิน
ส่งความชื้นสู่นภาสู่แดนอินทร์
เพื่อแผ่นดินถิ่นงามยามฝนลง

คนกับป่าผูกพันผูกจิตใจ
รู้ซึ้งในกฎเกณฑ์ร่วมประสงค์
รักษาป่าต้นน้ำย้ำยืนยง
รักษาวงศ์พงศ์พันธุ์ปัญญามี

“คลองกระแดะ” กระดูกหลัง “บ้านห้วยหอย”
ถูกถดถอยลอยแพแพ้วิถี
ประกาศเขตอุทยานราญเสรี
ทับซ้อนที่ทำกินถิ่นสายชล

ผืนดินดำล้ำเลิศเกิดคนกล้า
มีนามว่า “สมพร” สมกุศล
เขาต่อสู้ต่อใจให้ชุมชน
ไม่จำนนทุกบีบคั้นไม่หวั่นใคร

เป็นไม้ใหญ่ไม่ลู่ลมไม่สมยอม
จึงพรั่งพร้อมศัตรูผู้ปองหมาย
๑ สิงหาถูกลอบฆ่ายิงจนตาย
สิ้นเพียงกายแต่ความดีมีชีพยาว

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

สมพร ชนะพล
เมื่อคืนวันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๔๔ เวลาสามทุ่ม นายสมพร ชนะพล อายุ ๔๐ ปี ประธานกลุ่มอนุรักษ์ป่าต้นน้ำคลองกระแดะ บ้านห้วยหอย หมู่ที่ ๙ ต.คลองสระ อ.กาญจนดิษฐ์ ถูกลอบยิงเสียชีวิตด้วยปืนลูกซองเข้าที่กกหูขวาทะลุลำคอหนึ่งนัด ขณะกำลังลุกออกจากห้องนอนเพื่อมาดื่มน้ำ
ชนวนสังหารครั้งนี้น่าจะมาจากการที่ผู้ตายเป็นแกนนำในการรักษาป่าต้นน้ำคลองกระแดะ และเป็นคณะทำงานจังหวัดของคณะอนุกรรมการแก้ไขปัญหาสมัชชาคนจน กรณีปัญหาเกี่ยวกับป่าไม้ของเครือข่ายป่าชุมชนภาคใต้
การที่นายสมพรหันมารักษาป่าต้นน้ำคลองกระแดะ ก็เพราะว่าป่าแถบนี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นฐานของพรรคคอมมิวนิสต์ไทยเมื่อหลายสิบปีก่อน อีกทั้งนายสมพรเองก็เคยเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยในสมัยนั้น แม้ว่าไม่มากถึงกับเป็นสหายร่วมรบกับพรรคก็ตาม แต่ก็ทำให้นายสมพรรักและหวงแหนป่าแถบนี้ ซึ่งยังคงความสมบูรณ์ทางระบบนิเวศน์อยู่มาก

[deja]

คนอมตะ ๑๖. แสงเดือน ชัยเลิศ

ช้างๆๆเคยเห็นช้างบ้างหรือเปล่า
โตไม่เบามีงวงงาตาโศกศัลย์
เจ้าร้องไห้เศร้าใจด้วยใครกัน
ทำสายพันธุ์คชาธารลาญแหลกไป

ถูกใช้งานสารพัดดัดดึงดัน
ถูกลงทัณฑ์ “ผ่าจ้าน” ต้านนิสัย
ถูกลดชั้นเป็นขอทานขอปัจจัย
ถูกผลักไสเป็นช้างอวดสิ้นลวดลาย

จึงปรากฏเธอผู้เห็นน้ำตาช้าง
เสียงครวญครางบาดใจไม่เหือดหาย
แผลฉกรรจ์คชาชาติอาจวางวาย
เธอทุ่มกายทุ่มชีวิตจิตเจือจาน

แบกกระเป๋าเข้าป่ารักษาช้าง
เป็นลูกจ้างบริการร้านอาหาร
ถูกสงสัยหลุดโลกโรครังควาน
อีกชาวบ้านนักการเมืองเคืองราวี

เดือนสว่างส่องทางยามค่ำมืด
เธอช่วยยืดสุขสวัสดิ์ให้หัตถี
เธอเปลี่ยนโซ่เปลี่ยนตะขอจ่อสับตี
คืนศักดิ์ศรีคชีไทยไร้ระทม

ผู้กล้าหาญแห่งเอเชีย “ไทม์” ยกย่อง
ชื่อเธอก้องเกียรติประวัติจัดเหมาะสม
นาม “แสงเดือน ชัยเลิศ” ประเสริฐชม
เธอเป็นร่มไม้ใหญ่ให้กุญชร

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์


แสงเดือน ชัยเลิศ
นักอนุรักษ์ช้างหญิงไทย ผู้ก่อตั้งศูนย์บริบาลช้าง ตำบลกึ๊ดช้าง อำเภอแม่แตง เชียงใหม่ เธออุทิศตนเองในการดูแลและอนุรักษ์ช้างมาอย่างต่อเนื่อง โดยมีสัตวแพทย์ เจ้าหน้าที่ และควาญช้าง รวมทั้งอาสาสมัคร คอยดูแลรักษาช้าง ที่ได้รับบาดเจ็บหรือถูกทำร้ายในศูนย์ที่จัดไว้ให้เป็นที่พักฟื้น
ศูนย์บริบาลช้างแห่งนี้ มีจุดเริ่มต้นมาตั้งแต่สิบกว่าปีที่แล้ว ที่รับเอาช้างตัวแรกชื่อ “แม่เพิ่ม” มาดูแลรักษา จากการที่มีสารเคมีตกค้างอยู่ในร่างกายเป็นปริมาณสูง เนื่องจากเจ้าของเดิมที่นำไปเดินเร่ร่อนหากินในเมืองเอาผักที่มีสารเคมีตกค้างให้กิน จนกระทั่งมีการก่อตั้งศูนย์บริบาลช้างขึ้นมาทำงานอย่างจริงจัง เป็นรูปธรรมในปี ๒๕๔๐ แต่มีการโยกย้ายสถานที่ไปมาหลายแห่ง จนสุดท้ายมาอยู่บนที่ดินประมาณสองร้อยไร่ในตำบลกื้ดช้าง อำเภอแม่แตง โดยใช้เงินส่วนตัวในการดำเนินการดูแลช้าง และมีบางส่วนที่ได้รับการบริจาคมาจากกลุ่มผู้ที่รักช้างทั่วโลก
ก่อนหน้านี้ แสงเดือน ยังเป็นหญิงไทยคนแรกที่ได้รับรางวัล Hero of Asia จากนิตยสารไทม์ เมื่อเธอสร้างผลงานการดูแลช้างที่ถูกใช้งานจนเจ็บป่วยหรือพิการมายาวนาน