ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[นพตุลาทิตย์]

เมขลาล่อแก้วแวววูบวาบ
มณีแลบแปลบปลาบฉาบม่านหลัว
แมกเมฆหมอกหลอกลุกขมุกขมัว
ด้วยเกรงกลัวรามสูรตระกูลยักษ์

พยับเมฆเสกเค้าเงาหมอกหม่น
เหล่าอัปสรซุกซนร่นตั้งหลัก
เทพเทวาเหิรหาวราวหลบพักตร์
กริ่งเกรงศักดาเดชอาเพศเยือน

ทั้งดาราหว่าไหวไข้เร้นหลุบ
จันทร์เจ้าหุบตัวหงองอเคียวเหมือน
แก้วเก็จพรายแพรวพราวราวดวงเดือน
อำพรางเพื่อนหลังเมฆเสกมาบัง

ผลุบโผล่ผ่านพาลเห็นเช่นนั้นแล้ว
ขว้างขวานแก้ววัชระอสูรขลัง
เสียงโครมครืนตื่นไหวไปทั่ววัง
พิมานพังย่อยยับสุดอัปรี

อสูรวาดฟาดฟันสนั่นหล้า
พสุธาลุกไหม้สัตว์ไหวหนี
ทั่วสวรรค์ยันโลกามิกล้าตี
เกรงฤทธีขวานเพชรแลเวทย์มนต์

นางมณีเมขลาท้าเยาะเย้ย
"เหม่ เหม่ เหวย ต้องตาย" หมายขวานก่น
แสงแก้ววับจับตาพร่าลืมตน
ฟาดขวานชนหน้าแข้งแล่งตัวตาย

จบแบบเกรียน เดี๋ยวมีต่อ 

[นพตุลาทิตย์]

แต่กระนั้นขวานอสูรมีมูลฤทธิ์
อาญาสิทธิ์พระอิศวรหวนคืนหาย
หากขวานเพชรตกดินสิ้นวอดวาย
ให้นารายณ์ไปรับกลับคืนมา

เจ้าจอมภพสยบไตรให้รับสั่ง
ริบพลังรามสูรสิบกูณฑ์ว่า
ครั้นชุบชีพกลับฟื้นคืนชีวา
ถึงวสันต์อีกคราจะคืนให้

หลังคืนชีพเข้ากลีบเมฆวิเวกหาย
ฤดูกลายเหมันต์-คิมหันต์ไหว
ต้องกลืนกล้ำจำศีลกินขี้ไคล!
ข่มตัวไว้ด้วยอายขายขี้หน้า

ครั้นวสันตฤดูหมู่เมฆหมอก
คืนระลอกปกคลุมชะอุ่มหนา
พระพิรุณโปรยฝนบนเมฆา
เมขลาล่อมณีด้วยดีใจ

รามสูรคืนฤทธิ์มีสิทธิ์พร้อม
จึงเข้าน้อมรับขวานหน้าบานใส
ร่ายรำบทบาทจรร่อนรินไป
เห็นแสงไกลนั้นมณีที่หมายครอง

ครั้นโมโหโกรธาคราที่แล้ว
มาล่อแก้วเข้าตาพลาดท่าถอง
จึงติดเครื่องเรืองโล่เทอร์โบทอง
ตีตราจองแก้วฟ้ามาให้ตน

พอใกล้ถึงตะลึงลานเข้าหาญหัก
เจอยอดรักเมขลามาดักปล้น
สะดุดแข้งแทงหน้าท่าชอบกล
อายเหลือทนหน้านิ่วกริ้วมณีฯ

 

[นพตุลาทิตย์]

ว่า "เหม่ เหม่! ใครหวามาดักหน้า"
สุดโกรธาเดือดดาลพาลยักษี
เทวดาว่าให้ไม่ใยดี
"ตัวกูนี้นามกรอรชุน"

"มึงเป็นใครอวดดีมีโอหัง
จงระวังตัวไว้ให้ว้าวุ่น
ทศกรรฐ์ยังพ่ายมลายจุล
มึงมาหุนหันสู้มิรู้ใคร"

ครั้นพระขรรค์ฟันขวานของพาลยักษ์
เสียงประจักษ์สุดสนั่นให้หวั่นไหว
ผลัดกันรุกบุกรับอย่างฉับไว
สุดท้ายไซร้เทวาเสียท่ายักษ์

รามสูรจับเหวี่ยงเพียงสองนิ้ว
บิดเป็นริ้วฟาดเหี้ยมเข้าเหลี่ยมหลัก
พระสุเมรุเอนไปเสียหายนัก
สามโลกชักสั่นคลอนร้อนจอมไตร

จึงสั่งเขกกบาลเจ้าพาลโง่
เรื่องใหญ่โตหาคิดสักนิดไม่
มิฟาดเข้าเขาอื่นดื่นดาษไป
"เหม่ เจ้ายักษ์จัญไรไกลาสกู!"