ยังไม่ขอตาย!
ถึงลำบากยากนักจะหักหาย
ยังเสียดายกายกรุ่นละมุนขำ
หอมซาบจิตติดพะวงความทรงจำ
ชื่นทรวงฉ่ำรำจวนกลิ่นนวลกาย
เมื่อผลบุญหนุนเราเพียงเท่านี้
ให้รักมีที่สุดก่อนจุดหมาย
ไม่เหมือนจิตคิดฝันในบั้นปลาย
ล้วนสลายหายลับไปกับลม
จึงจำยอมน้อมรับว่าอับโชค
แรกวิโยคโศกจิตด้วยพิษขม
ก็มีบ้างว่างเหงาเศร้าระทม
ให้เสพสมชมแทนอ้อมแขนโลม
หวังสักวันพลันพบประสบหญิง
น้อมใจจริงอิงแอบเคียงแนบโฉม
มอบประจักษ์รักพิสุทธิ์ประดุจโคม
เหมือนแสงโสมโน้มส่องขับหมองมน...
-บูรพาฯ-