ระหว่างเราใยเยื่อยังเหลืออยู่
ทุกอณูหัวใจใฝ่ถวิล
แม้มิได้ใกล้ชิดจิตโบยบิน
ถึงในถิ่นสถานยังบ้านเธอ
เพราะใยยังแน่นเหนียวดั่งเกลียวเชือก
ใช่กล้วยเปลือกง่ายปอกออกเสมอ
ไกลเหมือนใกล้ไม่ห่างทางพบเจอ
ใจเสนอแนบชิดสนิททรวง
ใครก็ไม่รู้หรอกคำบอกเล่า
ที่จะเข้าใจซึ้งคะนึงห่วง
ความสัมพันธ์เป็นไปในทั้งปวง
ว่าใหญ่หลวงยิ่งนักรักละมุน
รักคือการยอมให้ไม่ตัดพ้อ
โดยไม่ขอคำใดให้เคืองขุ่น
เข้าใจความจำเป็นเห็นว่าบุญ
ใจว้าวุ่นจึงนิ่งสิ่งกระทำ
ไม่ถือโทษโกรธใครคนไหนผิด
ยังเป็นมิตรมอบให้ไม่กลืนกล้ำ
แม้ส่วนลึกทรวงในใจชอกช้ำ
ด้วยยังจำภาพไว้ในภวังค์
อยู่เสมอเยื่อใยไม่เคยหมด
หรือน้อยลดลงไปจากใจฝัง
มิอาจบอกวันใดใยสิ้นพัง
มิอาจตั้งใจกฏกำหนดการ
"กานต์ฑิตา"
๒๓ มกราคม ๒๕๕๖
❀ กลบทถาวรวธิรา ❀
****บังคับให้มีคำใช้ไม้ม้วน (ใ) ทุกวรรค
โดยไม่กำหนดจำนวนและตำแหน่งของคำ
(ศิริวิบุลกิตติ์)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
