อันความงาม ดั่งเพชร ที่เด็ดสม
ฤๅจะเท่า คารม ห่มห้อมไหว
เกิดในตม ขมเหลือ เถือทรวงใน
แสงเรืองรอง ผ่องใส คงไร้แวว
ขืนเทียบเคียง เพชรแท้ แลสูงศักดิ์
คนเขาจัก ติฉิน สิ้นรสแผ่ว
จะขัดสี เพียงใด คงไม่แคล้ว
ความเพริศแพรว ไม่แจ่ม แอร่มทรวง
คงหาค่า มิได้ ถูกชายทิ้ง
แม้รักจริง ยิ่งรู้ สู้แหนหวง
ถูกตีค่า ราคาด้อย พลอยด่างดวง
เปรียบเพชรร่วง กลางสลัม ต้องช้ำใจ
ยามเยื้องย่าง บางครั้ง ยังไหวหวั่น
หลับตาฝัน ครั้นตื่น สะอื้นไห้
อุราร้าว หนาวทั่ว ขั้วฤทัย
กลืนกล้ำไว้ ในจิต เพื่อบิดบัง
เพียงพบพักตร์ รักซ้อน ถูกซ่อนเงื่อน
คล้ายโดนเฉือน ด้วยมีด กรีดข้างหลัง
ระวังหน้า ทรามวัย ใจจึงพัง
น้ำตาหลั่ง ดั่งเขื่อนขาด อนาถใจ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
