[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

ซากผีเสื้อ.. ความงาม
หากแต่ไร้แล้วซึ่งจิตใจ
โลกชำเราซึ่งเธอ

ครั้งหนึ่งคือเด็กหญิง
ที่ความไร้เดียงสาเย้ายวน
เหล่านกแร้งกินซาก

ผู้ถูกโลกทำร้าย
และระบายความเจ็บปวดนั้น
แด่เธอ.. ไร้เดียงสา..

ในเรื่องราวที่เห็น
สิ่งที่เราต่างเป็น..
เราผู้ถูกทำร้าย

และสุดท้ายเราหลั่ง
น้ำตาแห่งความอาดูรนั้น
เพียงเพื่อกลับเริ่มใหม่

นาฏกรรมฉากนี้ถูกแสดงซ้ำแล้วซ้ำอีก
เราได้แต่ร้องคร่ำครวญและหัวเราะร่า
ตามแต่บทละครที่เราคือผู้แสดง...

.... อย่างนั้นหรือ ? ...