ไม่อยากพูด อะไรในตอนนี้
รู้ตัวดี มีใคร หมายแทรกสอง
เธอห่างเหิน เมินหน้า ไม่มามอง
ปล่อยฉันต้องหมองหม่นทนเศร้าทรวง
ไม่อยากพูด อะไร ในตอนนี้
ก็รู้ดี ว่าฉัน นั้นแหนหวง
เธอแอบไป มีใคร ที่ไหนควง
จึงทิ้งช่วง ล่วงเลย ทำเฉยชา
ไม่อยากพูด อะไร ในตอนนี้
ก็น้อยใจ น่ะซี รู้ไหมนา
ไม่อยากเอ่ย สิ่งใดร้ายออกมา
แอบเช็ดคราบน้ำตา สะอื้นตาม
ไม่อยากพูด อะไร ในตอนนี้
เมื่อเธอมี คนอื่น มายืนหยาม
อย่าคิดใช้วาจาภาษางาม
ให้คล้อยความ ลามหลาก กระชากจินต์
ไม่อยากพูดอะไรในตอนนี้
เจ็บเกินที่จะกล่าว คราวเธอหมิ่น
สัญญาเรา คราวรื่น ชื่นชีวิน
คงพังภินท์ สิ้นแล้ว นะแก้วเอย
ไม่อยากพูด อะไร ในตอนนี้
สุดรอนร้าว เต็มที มิอาจเผย
พูดไม่ออก ชอกช้ำ ยากย้ำเปรย
โอ้..อกเอ๋ย สุดท้อ เพราะน้อยใจ...
“สุนันยา”