ขณะฉันงันงกตกประหม่า
เธอเฉยชาหน้านิ่งสิ่งที่เห็น
ขณะฉันหวั่นไหวใจลำเค็ญ
เธอเยือกเย็นเป็นสุขทุกข์ไม่มี
ขณะฉันอั้นอัดรัดรุมอก
เธอหยิบยกถกเงื่อนเลื่อนถอยหนี
ขณะฉันมั่นใจให้ภักดี
เธอคิดตีลี้หลบจบเรื่องราว
ขณะฉันมั่นใจในความรัก
เธอชะงักผลักไสไม่บอกกล่าว
ขณะฉันฟันฝ่าหาดวงดาว
เธอหยุดก้าวราวเหนื่อยเมื่อยเหลือเกิน
ขณะฉันปันเหงื่อเพื่อร่วมก่อ
เธอหลอกล่อพอใจไม่ขัดเขิน
ขณะฉันมั่นใจในทางเดิน
เธอมองเมินเพลินใจใครอีกคน
ขณะฉันดันอุ้มทุ่มเทให้
เธอห่างไกลใจเพริดเกิดสับสน
ขณะฉันหวั่นไหวในกมล
เธอสุขล้นคนเสริมเติมอารมณ์
ขณะฉันฝันดีมีความหวัง
เธออยากยังตั้งหน้าหารักถม
ขณะฉันฝันค้างอย่างระทม
เธอสุขสมชมชอบกอบกรรมกาม
"กานต์ฑิตา"
๒๕ ตุลาคม ๒๕๕๔
ขณะเธองันงกตกประหม่า
ฉันพะว้าพะวังยังเกรงขาม
ขณะเธอหวั่นไหวในทุกยาม
ฉันถูกหนามรักแกล้งแทงชีวี
ขณะเธออั้นอัดรัดรุมอก
ฉันเหมือนตกหลุมไฟไหม้ร้อนจี๋
ขณะเธอเต็มใจให้ภักดี
ฉันเหมือนมีเพียงฝันอันยืดยาว
ขณะเธอมั่นใจในความรัก
ฉันอกหักห่างไกลหัวใจสาว
ขณะเธอฟันฝ่าหาดวงดาว
ฉันปวดร้าวและเหงาเมื่อเขาเมิน
ขณะเธอปันเหงื่อเพื่อร่วมก่อ
ฉันเริ่มท้อสุดเศร้าเขาห่างเหิน
ขณะเธอมั่นใจในทางเดิน
ฉันลุยเพลินขวากหนามความมืดมน
ขณะเธอหันเหทุ่มเทให้
ฉันกลับไร้เริ่มรับความสับสน
ขณะเธอหวั่นไหวในบัดดล
ฉันรู้ตนไหวหวั่นจำซานซม
ขณะเธอฝันดีมีความหวัง
ฉันกลับพลั้งพลาดคำจำขื่นขม
ขณะเธอฝันค้างทางอารมณ์
ฉันสิตรมฝันค้างทางชีวี
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
