ความรักของมนุษย์
๏ มีรักก็พึงมนะถนอม บ่มิยอมลุสังหาร
จิตชื่นระรื่นกมลบาน อุปมาปไมยคน
๏ ยามท้อระย่อหทยทุกข์ บ่มิสุขมิเห็นผล
เฉกเช่นประดุจกะสนุชน ปะวิโยคละครั้งคราว
๏ ยามสุขสนุกก็หฤหรรษ์ สติมั่นมโนพราว
ชี้แจงแสดงวิริยะราว จะกระโดดกระโจนธาร
๏ ยามโกรธสิเป็นพสุธดล ระอุฝนระหนหาน
แบกรับพิรุณแฉะศิระปาน ก็ชอุ่มฤเย็นลง
๏ นี้แหละมโนมนุษยา ทิวดาก็ยังหลง
เพียงใจวิสัยกะมนคง สิประสบกะสุขจินต์ ฯ
๏ มีรักก็พึงมนะถนอม บ่มิยอมลุสังหาร
จิตชื่นระรื่นกมลบาน อุปมาปไมยคน
๏ ยามท้อระย่อหทยทุกข์ บ่มิสุขมิเห็นผล
เฉกเช่นประดุจกะสนุชน ปะวิโยคละครั้งคราว
๏ ยามสุขสนุกก็หฤหรรษ์ สติมั่นมโนพราว
ชี้แจงแสดงวิริยะราว จะกระโดดกระโจนธาร
๏ ยามโกรธสิเป็นพสุธดล ระอุฝนระหนหาน
แบกรับพิรุณแฉะศิระปาน ก็ชอุ่มฤเย็นลง
๏ นี้แหละมโนมนุษยา ทิวดาก็ยังหลง
เพียงใจวิสัยกะมนคง สิประสบกะสุขจินต์ ฯ
ฉันมาโฉบเล่นฉันท์จนฉันติดฉันท์งอมแงมแล้วล่ะ
บัณฑิตเมืองสิงห์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
