ตัวของฉันดั่งทรายที่ไกลน้ำ
ความชุ่มฉ่ำไม่มีให้ที่ซ่อน
ถูกลมพัดซัดเซพเนจร
สู้ความร้อนฝุ่นฟุ้งที่พุ่งชน
จึ่งคร่ำครวญหวนหานิจจาเอ๋ย
จะมีใครไหนเลยที่เคยสน
พอเจอฝุ่นลมแล้งให้แกล้งทน
ทำให้หม่นดวงมานมานานปี
แม้เงยหน้าหาเมฆที่เสกฝน
มีแต่เพียงลมบนที่หม่นสี
แสงแดดจ้ากล้าแกร่งดั่งแทง,ตี
เมื่อไหร่หนอจะมีที่ฝนพรำ
แสนคิดถึงเกลียวคลื่นระรื่นริก
กระเซ้าซิกหาดทรายเฝ้ากรายกล้ำ
แสนห่วงหวงคนดีที่ใจดำ
ขอฝากเพียงถ้อยคำ...อย่าอำลา
"ปรางค์ สามยอด"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
