ใจเกเร
เธอนั้นยิ้ม ให้ใคร ก็ไม่รู้
แล้วจู่ๆ ฉันนั้น ก็หวั่นไหว
ทีละน้อย ฉันรวม จนท่วมใจ
ทั้งที่ไร้ หนทาง ยังสร้างคม
เมื่อวันวาน ผ่านมา น้ำตาร่วง
ต้องติดบ่วง อีกแล้ว ไม่แคล้วขม
เพราะฉันแพ้ เหว่ว้า ฤทธิ์อารมณ์
และฉันข่ม มันไว้ ไม่ได้เลย
เจ็บให้ตาย เท่าไร ก็ไม่เข็ด
น้ำตาเล็ด เพียงใหน ก็ยังเฉย
หรือมันเศร้า ร้าวรวด จนคุ้นเคย
ถึงต้องเอ่ย รักไป ไม่สู้ดี
O
บอม ซอง ดุ๊ก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
