ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Matchurach]

  เพียงแค่พบสบตาชีวาชื่น
เพียงข้ามคืนเก็บไปเพ้อละเมอฝัน
เพียงอดฟังคำซึ้งซึ้งแค่หนึ่งวัน
เพียงเท่านั้นก็ร่ำร้องเพราะข้องใจ
เพียงแค่เธอบอกรักสักคำหนึ่ง
เพียงแค่นั้นก็ซึ้งจนถึงไหน
เพียงแค่ฉันรบเร้าจะเอาไป
เพียงฝันใฝ่เวลานอนตอนกลางคืน
เพียงได้ยินคำลามาเมื่อไหร
เพียงแค่น้ำตาไหลไวเกินฝืน
เพียงแค่แทบเป็นลมล้มทั้งยืน
เพียงอยากตื่นขึ้นมาเห็นหน้าเธอ
เพียงผู้ชายคนหนึ่งซึ่งวาดหวัง
เพียงอยากฟังคำหวานหูอยู่เสมอ
เพียงแค่คำคำนั้นฉันรักเธอ
เพียงละเมอนอนฝันไปวันนึง
เพียงอีกคำคำนั้นเฝ้าฝันหา
เพียงแค่เธอพูดมาว่าคิดถึง
เพียงคำที่เธอพูดมาจะตราตรึง
เพียงคำนึงอยากฟังอยู่ทั้งวัน
เพียงสุดท้ายขอรักจักเก็บไว้
เพียงหัวใจคนหนึ่งซึ่งเฝ้าฝัน
เพียงชายที่มีรักมากอนันต์
เพียงแค่ฝันที่ละเมอเพ้อไปเอง

[สมนึก นพ]

เพราะคำนั้น วันนี้ มีผวา
เพราะคำนั้น พูดว่า จะคิดถึง
เพราะคำนั้น ฉันมี ที่รำพึง
เพราะคำนั้น รู้ซึ้ง ซึ่งในใจ

เพราะคำนั้น คือวัน ที่ฉันเศร้า
เพราะคำนั้น เร่งเร้า เฝ้าเผาไหม้
เพราะคำนั้น ร้อนรุ่ม ดังสุมไฟ
เพราะคำนั้น มอบไว้ หลายคนนา

เพราะคำนั้น แจกแจม แถมว่ารัก
เพราะคำนั้น เน้นหนัก แสวงหา
เพราะคำนั้น ไม่เป็น เช่นสัญญา
เพราะคำนั้น กลายว่า มาหลอกลวง

เพราะคำนั้น ฉันแค้น แสนทวี
เพราะคำนั้น ไม่มี ที่ว่าหวง
เพราะคำนั้น วางไว้ คล้ายปมห่วง
เพราะคำนั้น คือบ่วง ดักลวงมา.

[เมฆา...]

‘..เพียงจันทร์ส่อง..’


...รักแรมรอน ร้อนร้น หม่นชีวิต
ดั่งลิขิต ขีดฆ่า ชะตาไว้
ให้พบเพียง ความหนาว ก้าวเคียงใป
ยามที่ใจ  จมจับ กับเดียวดาย

...ฟังเสียงซอ อ้ออี้ สีเสียวซ่าน
ก้องกังวาล สะท้อน ถอนใจหาย
สะท้านทิ่ม ปิ่มวาตย์ ขาดมลาย
สะเทือนกาย ทุรน ปนทุรัง

...โลมเลียแล แผลรัก ตระหนักช้ำ
เจ็บเจียนจำ คำคน ที่ล้นหลั่ง
ฟาดกลางทรวง ร่วงหลุด สุดกำลัง
แต่ก็ยัง มิวาย จะหมายชม

...เฝ้าอ้อนวอน อ้อนดวง อ้อนพวงแข
ขอรักแท้ หยิบยื่น พ้นขื่นขม
สงสารเถอะ สงสารคน ทนระทม
ช่วยให้สม ปราถนา สักคราที

...มิอยากรอน แรมร้าง อ้างว้างแล้ว
ขอฝ่าแนว กั้นขวาง หาทางหนี
จากความเหงา เศร้าสร้อย น้อยฤดี
วอนจันทร์ชี้ ทางเถิด เปิดช่องใจ

...แล้วจะสาว เท้าวิ่ง ดิ่งตามช่อง
ที่แสงส่อง นำชะตา ไปคว้าไขว่
แม้นรีบรุด สะดุดล้ม จะก้มไป
แต่ถ้าใช่! สะดุดรัก จักล้มเลย...ทันที..




***เมฆา...***

[ตะวันฉาย]

...มีเพียงแสงจันทร์นวลให้หวนหา
คราบน้ำตายังคลอแก้มแต้มน้ำใส
เสียงจิ้งหรีดร้องระงมมัดปมใจ
ยิ่งอาลัยคนเก่าที่เฝ้ารอ

...บัดนี้ไยใจยังเหลือเผื่อเขาอยู่
เงาสิงสู่หทัยจองปองเฝ้าขอ
เขาจากลาพาเงาเข้าถักทอ
เป็นเกลียวปอกรอใจอยู่มิรู้คลาย

...ไฉนเลยมิลืมสิ้นถิ่นเคยรัก
เทียวสลักให้หวนครวญไม่หาย
ภาพความหลังฉาบทามาประกาย
เข้าทักทายฤทัยฉันทุกวันคืน

...กีี่คืนหลับตาลงให้ปลงอยู่
เห็นเขาคู่มีสุขทุกข์มิตื่น
เหลือแต่เรามีซากเจ็บเก็บจุดยืน
มิอาจฝืนลืมรักเก่า...กลบเงาจันทร์...

[ฉันเอง]

เพียงคำหนึ่ง..




แม้นไม่อาจเป็นที่รักจากเธอได้

ก็พอใจเป็นที่สองรองจากเขา

รู้ตัวดีไม่มีใจมาให้เรา

ก็ขอเฝ้ารอคำรักจากดวงมาน


แม้เนิ่นนานเพียงไรจะใฝ่รัก

ถึงถูกผลักให้ห่างไกลไม่สงสาร

หรือกีดกันไม่หันมาจาเจือจาร

ถึงไม่ผ่านกฎเกณฑ์รักปักใจมา


ก่อนมีเขาเรามีหวังจึงฝันใฝ่

รักจากใจใคร่ได้ยินถวิลหา

คบเนิ่นนานไม่เคยเอ่ยเฉลยมา

ใยกานดาจึงใจดำทำกันลง


คำว่า"รัก"เพียงคำเดียวที่เทียวขอ

มันเกินพอกว่าคำใดที่ไหลหลง

สุดโหยหาพาอยากได้ให้ปริปลง

ชาตินี้คงรอคำทัก"ฉันรักเธอ"




ฉันเอง..

[ไพร พนาวัลย์]

อยากจะเป็นแสงจันทร์รับขวัญเจ้า
อยากเป็นเงาเฝ้าดูเคียงคู่ฝัน
อยากปลอบใจให้สู้อยู่ทุกวัน
อยากแบ่งปันหัวใจอยู่ใกล้เธอ

ขอเธอจงสุขใจอย่าไหวหวั่น
จงอดทนอดกลั้นมั่นเสมอ
มีแต่ความเยือกเย็นเป็นเพื่อนเกลอ
รักปรนเปรอสมหวังดั่งใจปอง

เห็นแสงจันทร์นวลผ่องอย่าร้องไห้
ดั่งฤทัยห่วงหามาสนอง
ดั่งดวงดาวเคียงเดือนเพื่อนคอยมอง
ดั่งเราสองชิดใกล้ใต้เงาจันทร์

 "ปรางค์  สามยอด"