ชายคนหนึ่งซึ้งนักรักหญิงหนึ่ง
เราต่างซึ้งรักกันจนหวั่นไหว
เธอหึงหวงห่วงหายิ่งกว่าใคร
สุดท้ายไกลจากกันเพราะฉันลา
จากวันนั้นถึงวันนี้อย่างที่เห็น
แซมคอยเป็นเพชรฆาตฟาดฉันหนา
จะรักปลอบชอบใครเธอไล่มา
อนิจจาพิษความหึงฉันซึ้งทรวง
อ้อมกอดพี่นี้ยังเปล่าเจ้าจงเชื่อ
เอาไว้เผื่อน้องสุนันฯทุกวันห่วง
คำเขาเอ่ยหลงจำเจ็บทั้งปวง
พี่ไม่ลวงอยากกอดตลอดกาล
ปล่อยน้องแซมอาละวาดประกาศศึก
พอตกดึกกอดหมอนนอนไม่หวาน
สุนันยามีพี่กอดยอดดวงมาน
จะขับขานลำนำรักไม่พักเลย
karnkai
เราต่างซึ้งรักกันจนหวั่นไหว
เธอหึงหวงห่วงหายิ่งกว่าใคร
สุดท้ายไกลจากกันเพราะฉันลา
จากวันนั้นถึงวันนี้อย่างที่เห็น
แซมคอยเป็นเพชรฆาตฟาดฉันหนา
จะรักปลอบชอบใครเธอไล่มา
อนิจจาพิษความหึงฉันซึ้งทรวง
อ้อมกอดพี่นี้ยังเปล่าเจ้าจงเชื่อ
เอาไว้เผื่อน้องสุนันฯทุกวันห่วง
คำเขาเอ่ยหลงจำเจ็บทั้งปวง
พี่ไม่ลวงอยากกอดตลอดกาล
ปล่อยน้องแซมอาละวาดประกาศศึก
พอตกดึกกอดหมอนนอนไม่หวาน
สุนันยามีพี่กอดยอดดวงมาน
จะขับขานลำนำรักไม่พักเลย
karnkai
งั้นขอเคลียร์ ปัญหา ที่คาค้าง
ฟังคุณแซม เอ่ยอ้าง ใช่นั่งเฉย
เหตุผลมีหลายอย่าง ที่วางเปรย
โธ่..พี่เอย สุนันฯ เริ่มหวั่นใจ
พี่บอกว่า สุดซึ้ง แม้หึงหนัก
เหมือนว่ายังมีรัก ไม่ผลักไส
แล้วจะกอด สุนันฯนั้นอย่างไร
พี่karnkaiที่รัก น้องชักเกรง
หากแซมรอ ขอแทรก เพื่อแยกออก
สุคงชอก ช้ำใจ ไม่ใสเจ๋ง
สุดท้ายต้องกลับกลาย คล้ายวังเวง
มานั่งกอด ตัวเอง เซ็งฤดี
ที่ว่าอ้อมแขนว่าง คงบางช่วง
พอเลยล่วง กาลไป คิดหน่ายหนี
หวั่นเหลือเกิน karnkai ไร้ปราณี
ปล่อย"สุ"นี้นอนซม ตรมเดียวดาย...
"สุนันยา"
ฟังคุณแซม เอ่ยอ้าง ใช่นั่งเฉย
เหตุผลมีหลายอย่าง ที่วางเปรย
โธ่..พี่เอย สุนันฯ เริ่มหวั่นใจ
พี่บอกว่า สุดซึ้ง แม้หึงหนัก
เหมือนว่ายังมีรัก ไม่ผลักไส
แล้วจะกอด สุนันฯนั้นอย่างไร
พี่karnkaiที่รัก น้องชักเกรง
หากแซมรอ ขอแทรก เพื่อแยกออก
สุคงชอก ช้ำใจ ไม่ใสเจ๋ง
สุดท้ายต้องกลับกลาย คล้ายวังเวง
มานั่งกอด ตัวเอง เซ็งฤดี
ที่ว่าอ้อมแขนว่าง คงบางช่วง
พอเลยล่วง กาลไป คิดหน่ายหนี
หวั่นเหลือเกิน karnkai ไร้ปราณี
ปล่อย"สุ"นี้นอนซม ตรมเดียวดาย...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
