คนอมตะ ๒๔. รศ.นพ. สภา ลิมพาณิชย์การ

มีคุณหมอมากมายหลายสำนึก
หมอตรองตรึกเวทนาค่ารักษา
หมอพาณิชย์คิดค่าตัวคั่วค่ายา
หมอพ่อค้าสร้าง “โรงบาล” บานตะไท

นั่นโรงหมอหรือโรงแรมแฉล้มหรู
นอกในดูเด่นสง่าน่าสงสัย
ค่าหาหมอหามาตลอดวัย
จะพอไหมใคร่คิดผ่อนก่อนใช้งาน

หมอล้านบาทมาดมุ่งผลกำไร
มองคนไข้ผู้ซื้อยื้อสังขาร
มองคนป่วยทำเป้าทำผลงาน
ทุกปีผ่าน “โบนัส” จัดบานเบือ

“หมอห้าบาท” มาดมุ่งจรรยาบรรณ
มีครบครันเมตตาจิตคิดช่วยเหลือ
ค่าปรึกษาค่ายาท่านจานเจือ
ท่านเอื้อเฟื้อคิดถูกกว่ายาอุทัย

หมอ “สภา ลิมพาณิชย์ฯ” จิตประเสริฐ
เป็นผู้เปิด “คลินิก” ห้องแถวไม้
เป็นผู้ลดช่องว่างสังคมไทย
เป็นผู้ใช้เงินบำนาญทานคนจน

มีคุณหมอมากมายควรเอาอย่าง
ควรเสริมสร้างวิญญาณหมอต่อกุศล
“ขออุทิศชีวิตข้าเพื่อปวงชน”
สาบานตนสาบานไว้ใจรู้ดี
 
ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

รศ.นพ. สภา ลิมพาณิชย์การ
หลังศึกษาจบจากคณะแพทยศาสตร์และศิริราชพยาบาลมหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์ รศ.น.พ.สภาได้รับทุนของThe China Medical Board of New York Institute ไปฝึกงานทางMedical Photograply ที่The Johns Hopkins Hospital เมืองBaltimore จากนั้นกลับมารับราชการเป็นอาจารย์โท ภาควิชากายวิภาคศาสตร์ หน่วยภาพการแพทย์ หัวหน้าหน่วยถ่ายภาพ คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล และเป็นอาจารย์พิเศษโรงเรียนเวชนิทัศน์ โรงพยาบาลศิริราชพยาบาล
อาจารย์หมอสภาเปิดคลินิกที่ซอยระนอง ๑ ตามคำชักชวนของเพื่อนเมื่อปี ๒๕๐๗ ทำไปได้สักพักเพื่อนก็ขอถอนตัว จึงทำต่อเพียงผู้เดียว โดยคิดเพียงค่ายาเพียง ๕-๗๐ บาท จนได้รับฉายา “หมอห้าบาท” อีกทั้งยังไม่คิดค่าตรวจ หากไม่มีเงินหรือมีเท่าไรก็เอาเท่านั้น ทำเช่นนี้เพราะไม่ต้องการให้ผู้ป่วยไปซื้อยารับประทานเอง เนื่องจากไม่รู้ว่าตนแพ้ยาชนิดใด และการรับประทานยาโดยปราศจากคำแนะนำของแพทย์ทำให้ดื้อยาได้ ส่งผลเสียต่อการรักษา
ที่สำคัญ อาจารย์หมอสภาเน้นการให้คำแนะนำว่าควรปฏิบัติตัวอย่างไรจึงหายป่วย รวมทั้งไม่เคยทำบัญชีรายรับรายจ่ายของคลินิก เดือนไหนเงินไม่พอจ่ายค่ายาก็นำเงินบำนาญของตนออกมาใช้ โดยอาจารย์หมอบอกว่าทำเช่นนี้เพราะคิดว่ามันเป็นหน้าที่