.jpg)
แค่วูบแรกเล็กน้อยจิ๊บจ๊อยมาก
ตามใจปากมากอย่างวางสับสน
แต่ที่หนักเอาการทรมานชน
อยู่ที่ทนหม่นหมองน้องแยกทาง
รู้สึกตัวมัวขี้ตามองหาน้อง
ก่อนเคยจ้องยามตื่นชื่นก่อนสาง
แต่วันนี้หายหน้าพาครวญคราง
ทั้งป่าดงพงขวางถูกถางเตียน
ไม่มีเหลือตัวน้องต้องสะท้อน
ใครไหนต้อนเอาไปให้ดูเลี่ยน
ช่างไม่รู้เราอยู่เป็นคู่เซียน
หัวใจเกรียนอยากตายให้หายครวญ
จึง..วูบนี้ สาหัส ถูกตัดปล่อย
ไร้น้องคอยเป็นเพื่อนเฉือนสงวน
ระทมท้อทุกข์หนักเกิดรักรวน
กระอักกระอวลยามนี้ที่เจอนาง
จึงอยากวูบ..ตลอดไปไม่ขอฟื้น
ถ้าไม่คืนน้องมาอย่าได้ขวาง
พิการอื่นใดนั้นแค่ขั้นกลาง
พิการอย่างตัวพี่..นารีครวญ...
"บ้านริมโขง"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
