.jpg)
ย่ำสายัณห์ตะวันแดงสิ้นแสงเศร้า
แสนปวดร้าวทุกวันให้หวั่นไหว
เมื่อนางจรพี่นอนเดี่ยวเปลี่ยวฤทัย
เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา
เมื่อเย็นย่ำค่ำลงตะวันลับ
ใจย่อยยับดับดิ้นสิ้นโหยหา
นั่งเหม่อมองท้องน้ำไม่งามตา
ด้วยอุราคับแค้นแน่นอกตรม
ช่างเวิ้งว้างว่างเปล่าไร้จุดหมาย
ทั้งร่างกายหาไม่มีที่เหมาะสม
เกิดเป็นคนดูไร้ค่าความนิยม
ความรักล่มครอบครัวละลายไร้คู่นอน
ริน ดอนบูรพา
๒๑ มิ.ย. ๕๕
แสนปวดร้าวทุกวันให้หวั่นไหว
เมื่อนางจรพี่นอนเดี่ยวเปลี่ยวฤทัย
เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา
เมื่อเย็นย่ำค่ำลงตะวันลับ
ใจย่อยยับดับดิ้นสิ้นโหยหา
นั่งเหม่อมองท้องน้ำไม่งามตา
ด้วยอุราคับแค้นแน่นอกตรม
ช่างเวิ้งว้างว่างเปล่าไร้จุดหมาย
ทั้งร่างกายหาไม่มีที่เหมาะสม
เกิดเป็นคนดูไร้ค่าความนิยม
ความรักล่มครอบครัวละลายไร้คู่นอน
ริน ดอนบูรพา
๒๑ มิ.ย. ๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
