ขอทักท้วงทวงถามถึงความรัก
เพราะประจักษ์เคยปลื้มถูกลืมหลง
ท่ามกลางสายลมเหงาเศร้างวยงง
แต่ยังคงครวญคิดจิตคำนึง

เสียงเพลงกลางซอยร้างครางเสียงปร่า
เหมือนเสียงลาจากใจใครคนหนึ่ง
อ้อมอกอันอบอุ่นกรุ่นตราตรึง
มีเราซึ้งเดียวดายฟายน้ำตา

ขาดเพื่อนฝันฝันเลือนไม่เหมือนก่อน
ต่อนี้ไปใครจะอ้อนคงโหยหา
มองซอยร้างยิ่งร้างเธอห่างลา
แหงนมองฟ้าฟ้าเลือนไม่เหมือนเดิม

มองดูดาวดาวพลอยด้อยไปสิ้น
มาเกลือกดินด้วยจิตคิดเห่อเหิม
ไฟรักมอดรอให้ใครจุดเติม
รอวันเริ่มรักใหม่ให้มีเรา

หวังไม่เหลือเมื่อใจเธอไปห่าง
ซอยรักร้างไร้ถามถึงความเหงา
เมื่อใดได้สุขหนึ่งซึ่งรับเอา
ทุกข์ร้อยเท่าเธอให้ไม่รอรี

เมื่อความเที่ยงแฝงในความไม่เที่ยง
เธอจึงเลี่ยงโยนผิดก่อนคิดหนี
ทนยืนอย่างหมองหม่นคอยคนดี
คอยทั้งที่รู้ใจเธอไม่มา

ดาว อาชาไนย