นั่งอ้ำอึ้งก้มหน้าไม่กล้าบอก
เหมือนถูกตอกด้วยขวานจนมานบิ่น
ด้วยความรักหนักอกตระหนกวิญญ์
ดั่งสูญสิ้นมันสมองต้องนิ่งฟัง
ด้วยความรักมากล้นต้องทนเศร้า
รักรุมเร้าดั่งไฟเข้าไปตั้ง
อยากบอกเขาจากใจไร้เสียงดัง
จึงต้องนั่งซื่อบื้อ นี่หรือชาย?
ได้แต่เพียงชำเลืองมองดั่งต้องโทษ
กลัวเธอโกรธแล้วแกล้งทำแหนงหน่าย
เดี๋ยวคงต้องเงียบเหงาเศร้าเดียวดาย
ดั่งหนึ่งตายทั้งเป็นไม่เว้นวัน
จึงต้องนั่งอ้ำอึ้งอย่างขึ้งเครียด
เพียงเธอเฉียดเข้าใกล้อกใจสั่น
วันพรุ่งนี้เถิดคงไม่งงงัน
แม้จะโดนตะบันรู้กันเลย
แต่วันนี้ขอร้องอย่าจ้องหน้า
หัวใจสั่นผวาแก้วตาเอ๋ย
โปรดเมตตาสักนิดอย่าคิดเย้ย
ให้คุ้นเคยสักหน่อยเถิดกลอยใจ
“ไพร พนาวัลย์”
นั่งอ้ำอึ้ง เจอเมีย เพี๊ยะเข้าหู
ดาวระยิบ เป็นหมู่ อยู่ครู่ใหญ่
เรียกไม่ขาน พานโกรธ จะโทษใคร
รู้ใช่ไหม บ้านนี้ มีเมียคุม
นั่งอ้ำอึ้ง เงอะงะ โดนฉะถี่
เมียเซ้าซี้ หนีหน้า พาให้กลุ้ม
นกไม่ขัน ตกคอน นอนมือกุม
ใจตุ้มตุ้ม ต่อมต่อม พร้อมยกธง
เมียสะกิด สีข้าง พรางสะดุ้ง
อย่ามายุ่ง จะนอน ลงกลอนส่ง
ตัวหนาวหนาว ร้อนร้อน สะท้อนปลง
ให้มึนงง หมดสภาพ ทราบมานาน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
