ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[tea]

จงกรีดร้อง ให้ตายลง ตรงนั้น
หรือจะหวัง กับฝัน อันโดดเดี่ยว
เกิดคนเดียว จบที่ตาย ก็คนเดียว
ความโดยเดี่ยว เพื่อน สนิท นิทนิรันดร์

จงยินดี กับคืนวัน อันโดดเดียว
และร่ายรำ กับจันทร์เสี้ยว สี โศกศัล
จงเชื้อเชิญ สนธยา เหมันตร์
ให้หนาวเหน็บ กัดสะบั้นขั้วหัวใจ

จงดีดดิ้น ทุรนทุราย กลางทรายสาก
บนเศษซาก ความดำรง อสงไขย
ฟังหัวใจ ไห้ครวญ เท่าใด
ดังเพียงใด ได้ยิน คนเดียว

กรีดร้องจนคอแหบพล่า
ร่ำไห้จนตาแดงเหี่ยว
สุดท้ายก็ ดำรง คนเดียว
เกิดโดดเดี่ยว ตายโดดเดี่ยว ทุกคน


มือใหม่ขอคำแนะนำ

[(ฟ้า) มารสุรา]

ใจเย็นไว้นะมิ่งมิตรอย่ากรีดร้อง
เกิดเป็นคนเราต้องมีความฝัน
เพื่อนยังมีอีกมากมายคลายจาบัลย์
ความโศกศัลย์นั้นบอกมาจะรับฟัง

จงปลอบใจในบางครั้งนั่งโดดเดี่ยว 
เธอยังมีจันทร์เสี้ยวยามหมดหวัง
กระซิบแผ่วผ่านใจสื่อพลัง
ให้จันทร์ฟังเป็นเพื่อนเตือนอุรา

หนาวลมผ่านเหมันต์สั่นสะท้าน
หนาววายปราณคือหนาวเล่ห์เสน่หา
อยากอุ่นใจก็ขอให้ได้ออนมา
แล้วน้ำชาจะพบความสุขใจ

ณ  สถานบ้านกลอนสอนให้รู้
เป็นดั่งครูบอกแนวทางสว่างใส
เป็นเหมือนดั่งครอบครัวคอยปลอบใจ
เป็นเว็บไซต์ที่ให้สิ่งดีๆ

มาเป็นพี่น้องในบอร์ดนี้นะ    ญาติมีเพียบ[/color][/size][/color]

[สายใย]

มิใช่มีเพียงเธอที่เพ้อพร่ำ
ร้าวระกำใจระทมไม่สมหวัง
หลายชีวิตผิดพลาดและอาจพลั้ง
ใช่ลำพังยังมีคนที่รัก

สวัสดีครับ "tea" ยินดีต้อนรับเข้าชมรมคนบ้า(กลอน)ครับ..อิ อิ..

[psam]

อาจโดดเดี่ยว..เปลี่ยวเหงา..ในบางครั้ง
อาจผิดหวัง..กับคน..ที่ตนฝัน
อาจเสียใจ..ปรับใจ..ยังไม่ทัน
กับคืนวัน..ผ่านมา..อาจเดียวดาย
ขอแค่เพียง..เข้ามา..พักบ้านนี้
ความเจ็บช้ำ..ที่มี..อาจจางหาย
มิตรภาพ..ใจจริง..ทั้งหญิงชาย
หากเดียวดาย..เข้ามา..ร่วมชายคา

ยินดีต้อนรับค่ะคุณ tea

[ตะวันฉาย]

...มองรอบกายหาคนข้างหมายมีไม่
เขาหรือใครอยู่หนใดใจห่วงหา
เห็นผู้คนมากมายรอบกายา
เหมือนกับว่าเราอยู่เดียวเปลี่ยวเอวัง...

...ในคืนเหงาไร้เงาคนร่วมฝัน
คืนและวันจันทร์เจ้าไม่เหลียวหลัง
ปล่อยข้าทุกข์ทนเดี่ยวเปลี่ยวลำพัง
ในพวังหลั่งโศกโยกเอกา...

[ชมพูไพร]

ไม่อยากอยู่โดดเดี่ยวเพียงลำพัง
ยังคงหวังให้เธอหันมามอง
ทั้งๆที่รู้เธอมีเขาเป็นเจ้าของ
ผูกจับจองครอบครองหัวใจเธอ

อยากอยู่ได้ลำพังโดยไม่เหงา
แต่ใครเล่าจะทำได้เสมอ
ยิ่งเนิ่นนานท่องเที่ยวหาหวังพบเจอ
ท้ายยังเพ้อยังเว้าแหว่งใช่สมบูรณ์

อาจจะยิ้มอาจหัวร่อใครเล่ารู้
ที่เป็นอยู่ขื่นขมจนเสียศูนย์
ผิดหวังซ้ำระกำทรวงทวีคูณ
แสนอาดูรแต่ยังคว้าแม้เพียงลม