เลือดในกายแม่ 1

การเดินทางของชาวจีน มุ่งสู่แผ่นดินสยามในครั้งนั้น เพื่อจะมาตั้งหลักปักฐาน ต้องอาศัยอพยพมากับเรือขนส่งสินค้า ซึ่งก็เป็นเรือที่ลําไม่ใหญ่มาก

เรือส่งสินค้าเที่ยวนี้ ก็เป็นเหมือนทุกครั้ง ที่มีผู้อพยพอาศัยมาด้วย พร้อมกับหญิงแม่ลูกอ่อนคนหนึ่ง ทุกคนมีความหวังเดียวกัน หวังว่าเมื่อถึงแผ่นดินสยามเมื่อไร พวกเค้าจะไม่อดตายแน่นอน แต่จะด้วยโชคชะตาหรือฟ้าแกล้ง พอเรือออกจากฝั่งได้ไม่นาน ก็เกิดพายุลูกใหญ่ ซัดกระหนํ่าลูกแล้วลูกเล่า ไฉนเลยเรือลําน้อยนิด จะต้านทานอสูรย์ร้ายแห่งท้องทะเลได้ ในที่สุดเรือก็แตก

กัปตันเรือตะโกนให้ทุกคนขึ้นเรือชูชีพ แล้วรอนแรมฝ่าพายุฝนไปด้วยกัน หลังจากนั้นไม่นานพายุฝนสงบลง จึงได้มีสติมองดูว่าร่วมเป็นร่วมตายกันมากี่คน จึงได้รู้ว่าเหลือไม่กี่คน นอกนั้นตกนํ้า จมนํ้าตายไปหมด แม่ลูกอ่อน..นางนอนกอดลูก..ขดตัวนอนติดอยู่กับท้องเรือ..จึงรอดชีวิต

ฝนหยุดได้ไม่นานแดดเริ่มออก และแรงขึ้นเรื่อยๆ แดดกลางทะเลร้อนกว่าแดดบนบกมากมายนัก พอลูกน้อยของนางโดนแดดก็ร้องจ้า นางต้องถอดเสื้อตัวเองมาคลุมให้ลูก แต่กระนั้นลูกก็ยังไม่หยุดร้อง นางต้องเอาตัวเองมาบังแสงอาทิตย์ เพื่อไม่ให้ผ่านไปถึงลูก โดยใช้หลังบังแดดเอาไว้ ด้วยความที่แดดร้อนแรงมาก จึงส่องจนหลังนางไหม้..แตกตกสะเก็ด...พอคลื่นวิ่งมากระทบกับเรือ...นํ้าทะเลก็กระเซ็นมาโดน...มันแสบแปลบเข้าไปถึงขั้วหัวใจ...นํ้าตาร่วงเผาะ..กัดฟันแน่น...นางรําพึงกับตัวเองว่า..."ถึงแม้หลังแม่จะร้อน..จะแสบสักปานใด...แม่จะทน ขอเพียงอย่าให้ลูกของแม่ต้องร้อนเลย...แม่จะเอาหลังของแม่นี่แหละเป็นหลังคาให้ลูก...

เวลาล่วงเลยไปหลายวัน..นํ้าดื่มก็ไม่มี...อาหารก็หมด...ลูกก็ร้องด้วยความหิว..ทุกครั้งที่ลูกร้อง..นางก็ควักนมให้ลูกดูด แต่นางไม่ได้กินข้าวหลายวัน..นํ้านมก็หมด..ลูกดูดไม่ออกก็ร้องไห้จ้าด้วยความหิว...นางก้มหน้ามองลูก...นํ้าตาใหล..ร้องไห้โฮ..ด้วยความสงสารลูก...ไม่รู้จะทําอย่างไร...ควานหาของรอบตัว...ดูว่ายังมีอะไรหลงเหลือ...ที่พอจะให้ลูกกินประทังชีวิตได้บ้าง..แต่..นางหาอะไรไม่เจอ..มือก็ควานไปเจอเศษเหล็ก..อันเล็กๆแหลมๆอันหนึ่ง...นางหยิบเหล็กขึ้นมา..มองหน้าลูก...นํ้าตาใหลไม่หยุด...นางตัดสินใจใช้เหล็กแหลม...แทงข้อมือของนาง...เลือดสดๆพุ่งกระฉูดออกมา...นางรีบเอาข้อมือไปจ่อที่ปากลูกน้อย..ด้วยความไร้เดียงสา...ลูกน้อยดูดเลือดในกายแม่..ด้วยความหิวกระหาย..ดูดไม่หยุด..จนตัวแม่ซีดลง..ซีดลง.ไม่เป็นไรลูก...."ถ้าเลือดในกายแม่..ทําให้ลูกของแม่รอดชีวิตได้..แม่ให้ลูกได้จนหมดตัว...ไม่มีอะไรที่แม่สละให้ลูกไม่ได้ แม้แต่ชีวิตแม่ แม่ทนเห็นลูกตายต่อหน้าแม่...ในขณะที่แม่ยังมีลมหายใจอยู่ไม่ได้

นางไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน..ประกอบกับเสียเลือดมาก..นางหน้ามืด..เป็นลม..ล้มฟุบลง..มาฟื้นรู้สึกตัวอีกที..เมื่อเรือชูชีพมาเกยฝั่ง...ผู้คนในเรือ..ต่างวิ่งเอาตัวรอด..ไม่มีใครสนใจใคร..วิ่งหานํ้าดื่ม..หาอาหาร...แต่นางวิ่งไม่ไหว...แม้แต่เดินยังทําไม่ได้...นางอุ้มลูกน้อยแนบอก...แล้วค่อยๆคลานลงจากเรือ คลานมาได้สัก 10 เมตร ก็หมดแรง..ล้มลง..ก่อนล้ม นางยังมีสติ..คิดถึงลูก..กลัวลูกจะล้มกระแทกหิน กลัวลูกเจ็บ..นางรีบพลิกตัว หงายท้องขึ้น..เพื่อลูกที่นางกอดไว้ จะได้ไม่กระแทกหิน ไม่จมทราย..ไม่เจ็บ แม่ขอเจ็บแทน..แม่ขอเป็นเบาะรองรับลูก รองรับดวงใจของแม่

นางร้องไห้สะอึกสะอื้น..แล้วรําพันว่า..แม่พระธรณีเจ้าขา ชีวิตของฉันไม่สามารถจะเลี้ยงดูลูกต่อไปได้ จวนเจียนจะสิ้นลม ณ.บัดนี้แล้ว ฉันขอฝากแม่พระธรณีช่วยดูแลลูกฉันด้วย...แล้วนางก็สิ้นใจอยู่ตรงนั้น.

คนเราทํางานเหนื่อยเราก็หยุด เบื่อ ลําบากก็ลาออก

หรือทําไปนานๆเราก็เกษียณ

แต่ความรักของแม่ที่มีต่อลูก..ไม่มีวันหยุด..ไม่มีวันลาออก..ไม่มีวันเกษียณ

แม่..จะต้องแบกภาระรับเลี้ยงดูลูก..แบกภาระความรักลูก

ตั้งแต่วันแรกที่ลูกลืมตาดูโลก..จนกระทั่ง..ลมหายใจสุดท้ายของแม่..

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เลือดในกายแม่ 1 (อ่าน 3298 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้