หากโอกาสชีวีมีครั้งสอง
จะคุกเข่าขอร้องตรองก่อนไหม
ด้วยทิฐิวันนั้นมันมากไป
จึงปล่อยให้แยกทางและร้างลา
ปล่อยอารมณ์ครอบงำในความคิด
เคยหลงผิดอย่ายิ่งหยิ่งนักหนา
ขอโอกาสได้ไหม...ให้กลับมา
ซับน้ำตาคนที่ยังมีใจ
เธอมอบนำคำอุ่นการุณพี่
บุญคุญนี้นวลนงค์อย่าสงสัย
เธอเรียงร้อยถ้อยทั่วทั้งหัวใจ
ที่ฝากให้ซาบซึ้งติดตรึงตรา
ทิฐิขลาดพลาดพลั้งในครั้งก่อน
มันซุกซ่อนก่อผลย้อนตนหา
พิษภัยโทษโกรธนำพร้อมน้ำตา
เลยอ่อนล้าเร้ารุ่มดั่งสุมไฟ
เพลิงสงบจบลงที่ตรงรัก
คราแน่นหนักย้อนหวลทบทวนใหม่
ทะเลาะกันทั้งที่...นี่อะไร?
คิดน้อยไปคำเหน็บพาเจ็บจินต์
คว้ามือนุ่มกุมจับเริ่มนับหนึ่ง
สองสามจึงไล่หลังมาทั้งสิ้น
อกอิงแอบแนบอุราน้ำตาริน
สุขถวิลแล้วหนอละออนาง
มังตรา
