ฉันบันทึกเรื่องหัวใจใส่กลอนเปล่า
เป็นคำสั้นยาวเรียงประสาน
ไม่ครบเก้า ยาวแปดชั้นดังบรรพกาล
แต่แอบขานเกี่ยวคล้องทำนองเนาว์
ฉันเรียงร้อยถ้อยคำทำบันทึก
ไว้หวนนึกอนุสรณ์แต่ก่อนเก่า
ประดิษฐ์ท่วงช่วงเสนาะเคาะหนักเบา
เพื่อบอกเล่าเรื่องผสมเป็นคมคำ. . .
รู้หรือเปล่าทุกๆบทที่ฉันขีดเขียน
คือคุณ ที่ภาพจำหมุนเวียนทุกเช้าค่ำ
แม้ไม่เห็นไม่เป็นไร ฉันจะเขียนไว้ให้ประจำ
ไม่ระบุชื่อไว้ด้วยซ้ำเห็นไหมคุณ ?
เพราะบันทึกของฉันทุกตัวอักษร
มันอัดแน่นด้วยอาทรอันอบอุ่น
เผื่อว่าใครบางคนจะผ่านมา เผื่อว่าฟ้าจะการุณ
ให้คนที่อ่านเป็นคุณ คนที่ทำให้หัวใจว้าวุ่น ทุกคืน
