ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อริญชย์]

ขอขอบคุณข้อมูลเค้าโครงเรื่องเดิมจาก ทุททุภายชาดก
http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt03.php

       กระต่ายตื่นตูม

สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า
ดำรัสเล่าเรื่องราวเมื่อคราวก่อน
นัยกระต่ายในป่าหลับตานอน
อุทาหรณ์ข่าวลือกระพือไกล

ทุททุภายชาดกขอยกอ้าง
นำมาวางร้อยกรองครรลองใหม่
แม้นผิดเพี้ยนโวหารประการใด
โปรดอภัยในข้าฯปัญญาเบา

นานมาแล้วความหลังกาลครั้งหนึ่ง
เสียงรำพึงกระต่ายน้อยนอนหงอยเหงา
ใต้โคนต้นมะตูมงามแห่งลำเนา
ซึ่งเกิดเคล้าเผยผลเคียงต้นตาล

พลันมะตูมลูกดกไหวตกหล่น
กระทบผลลงแหล่งใบแห้งกร้าน
กระต่ายตื่นตูมหล่นวิ่งลนลาน
คิดคาดการณ์ฟ้าล่มถล่มลง

กระเสือกตัววิ่งหนีสุดชีวิต
พาหมู่มิตรช้างเสือหมูเชื่อส่ง
กระบือแรดกวางไพรวางใจปลง
วิ่งฝ่าดงสิ้นหวังกันทั้งบาง

มุ่งตรงสู่หน้าเหวแทบเหลวแหลก
หาได้แยกตัวไปออกไกลห่าง
เชื่อกระต่ายนำข่าวมากล่าววาง
จึงวิ่งอย่างเร็วรี่สุดชีวิต

ครั้นพญาราชสีห์โพธิ์สัตว์
ผู้เจนจัดปัญญาประกาศิต
เห็นป่าลั่นปั่นป่วนของมวลมิตร
จึงหวนคิดถึงเหตุของเภทภัย

บันลือสีหนาทองอาจยิ่ง
จนมิตรนิ่งชั่วยามแล้วถามไถ่
กระต่ายตื่นเปิดอกอย่างตกใจ
เล่าเรื่องให้ฟังกันตรงนั้นเลย

จอมพญาราชสีห์ผู้มีศักดิ์
ตรองตระหนักปัญญาอย่างผ่าเผย
ให้เจ้ากระต่ายป่าผู้มาเปรย
ด้วยเอื้อนเอ่ยถ้อยคำให้นำตน

ไปพิสูจน์ความจริงในสิ่งนั้น
สิ่งใดกันมองไกลมิได้หม่น
เห็นลูกตาลงามตาผลน่ายล
แจ้งเหตุผลทันทีเท่านี้เอง

เพียงข่าวลือฟังเขามาเล่าว่า
ต่างหลงพาเชื่อกันไม่ทันเพ่ง
ถือเอาคำที่ปั้นแต่งบรรเลง
ก็กระเตงกันดิ้นแทบภินท์พัง

สุภาษิตเสริมไว้ตอนท้ายเรื่อง
เพื่อประเทืองปัญญาคิดหน้าหลัง
คัดกรองข่าวซักครู่หนักหูฟัง
สติตั้งไว้เผื่อก่อนเชื่อเอย!ฯ

                         อริญชย์
                    ๑๓/๑๐/๒๕๕๖


 

[อริญชย์]

ขอขอบคุณข้อมูลเค้าโครงเรื่องเดิมจาก “ผันทนชาดก”
http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt24.php

       หมีกับไม้สะคร้อ

ขอแต่งกลอนชาดกสาธกอ้าง
เป็นตัวอย่างบุคลาธิษฐาน
จากเรื่องพระพุทธองค์ทรงประทาน
บ่งเหตุการณ์ครั้งเก่านานเนามา

แม้นสำนวนโวหารกลอนกานท์ด้อย
การเรียงร้อยลดหลั่นไม่หรรษา
ขอปวงปราชญ์สมเพชเวทนา
เว้นนินทาถ้อยคำอันกำจาย

“กาลครั้งหนึ่งหมีป่าเหนื่อยล้านัก
จึงนอนพักกายตนใต้ต้นไม้
ช่วงกำลังหลับตามเคลิ้มสบาย
เพียงครู่ได้หมองหม่นไม้หล่นทับ

เป็นเหตุให้หมีป่าผวาตื่น
พร้อมกับยืนขึ้นพลันแล้วหันขวับ
แทบอยากจะกระโจนไวเข้าไปงับ
แค้นใจกับกิ่งสะคร้อหน้างอนัก

แสนหงุดหงิดเหลือทนกับต้นไม้
อยากจะใช้อุ้งเท้าหน่วงน้าวหัก
พลันพบหนึ่งพรานป่าเข้ามาทัก
จึงแนะหลักตัดกอสะคร้อทน

เพียงนายพรานฟังย้ำถ้อยคำหมี
ก็เดินรี่เร็วไวเข้าไปก่น
ตัดโค่นล้มกิ่งกอสะคร้อจน-
เทวาหม่นร้าวรานวิมานทอง

รู้สึกแค้นหมีป่าออกมาชี้
ให้ฆ่าหมีตัวนั้นขนมันผ่อง
เป็นเหตุให้พรานป่าหันมามอง
พร้อมไล่ถองหมีนั้นได้ทันการ”

ชาดกเรื่องหมีกะไม้สะคร้อ
สุดท้ายหนอต่างว่าอวสาน
สาเหตุจากขาดให้อภัยทาน
จึงถูกพรานทำร้ายตกตายตาม!ฯ

                        อริญชย์
                   ๑๕/๑๐/๒๕๕๖

ปล.สำนวนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่คิดว่าคงพอจับเนื้อหาสาระได้พอสมควรนะ ทุกท่าน
ขอขอบคุณทุกท่าน


 

[อริญชย์]

ขอขอบคุณข้อมูลเค้าโครงเรื่องเดิมจาก “หริตมาตชาดก”
http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt237.php

      งูปลาผู้ปราชัย

ขออ้างอิงชาดกสาธกกล่าว
ถึงเรื่องราวเนิ่นนานมาขานไข
ซึ่งพระพุทธองค์ผู้ทรงชัย
ประทานไว้ให้คิดภาษิตธรรม

ตัวข้าฯนี้เพียงอ้างตัวอย่างเอ่ย
ร้อยกรองเปรยเพื่อให้พอได้ขำ
แม้นโวหารผิดพร้อมบทน้อมนำ
ปราชญ์พึงย้ำเตือนพจน์ที่จดจาร

“กาลครั้งหนึ่งงูปลาเลื้อยถนัด
หมายฉกกัดฝูงปลาเป็นอาหาร
บุกเข้าลอบถลำกระทำการ
ด้วยห้าวหาญคิดเห็นตัวเป็นงู

ฝ่ายฝูงปลาจ่อจ้องสนองตอบ
อยู่ในลอบลนลานต่างหาญสู้
ด้วยเคียดแค้นเคืองจัดในศัตรู
เคยเสียรู้พวกตายมากมายพอ


เมื่อกาลนี้งูบึ่งหยามถึงถิ่น
ปลาจะสิ้นแรงใจกระไรหนอ
จึงต่างโหมแรงอัดเข้ากัดคอ
จนงูท้อถอยลาเกรงปลากิน

มานอนทอดหายใจอยู่ภายนอก
เลือดไหลออกเปรอะร่างในต่างถิ่น
ไม่เหลือแววผู้กล้าแห่งวาริน
นอนคลุกดินโศกเศร้าอายเขาเกิน

ด้านกบเขียวโพธิสัตว์เห็นชัดแจ้ง
กล่าวแถลงเหตุให้งูได้เขิน
ว่าอยู่ถิ่นอื่นไกลอย่าได้เพลิน
อย่าห้าวเหินเถื่อนถ่อยเข้าต่อยตี

เพราะเจ้าถิ่นที่ไหนจะให้หยาม
อาจเกรงขามกันบ้างในบางที่
แต่เมื่อข้ามแดนมารุกราวี
แม้นชีพพลีก็ขอเข้าต่อกร”

หริตมาตชาดกที่ยกกล่าว
เป็นนิทานไม่ยาวเรื่องราวสอน
แม้เรียงร้อยถ้อยคำไม่กำจร
อุทาหรณ์ก็คงมีเท่าที่ควร!ฯ

                        อริญชย์
                   ๑๖/๑๐/๒๕๕๖