เป็นพิษแรง ที่ทำลาย กลายกลืนจิต
ทั้งชีวิต ถูกครอบงำ ซ้ำไม่หาย
เฝ้าหาหมอ ที่ปรุงยา รักษากาย
แต่สุดท้าย ไม่หายขาด อนาถใจ
เพราะความจริง ฉันป่วยใจ ใช่ข้างนอก
หาทางออก ไปไม่ได้ คล้ายสงสัย
คำว่าเหงา ไม่ยอมออก นอกข้างใน
ไม่เคยใช้ คำว่ารัก เลยสักครา
หรือเป็นโรค แต่กำเนิด ตอนเกิดแล้ว
ไร้วี่แวว และหนทาง จางหนักหนา
เหมือนจนมุม สุมใจเปลือย อยู่เรื่อยมา
กาลเวลา นานแค่ไหน ไข้ยังซม
จนเมื่อเธอ ได้เขามา เหมือนว่าโปรด
ฟ้ายกโทษ เปิดใจชื้น หายขื่นขม
วางยามา เคลือบหัวใจ ให้หายตรม
ความสุขสม ได้แตกกอ เป็นหน่อใจ
ยาวิเศษ ที่เลื่องลือ ชื่อว่ารัก
ที่เธอปัก รักษาใจ ให้สู้ไหว
ต่อจากนี้ คงหายขาด วาดฝันไกล
อยากบอกไว้ รักที่สุด หยุดที่เธอ
