ยามราตรีมีดาวพราวสวยสด
ส่องนภางามงดแสนสดใส
แสงสุรีย์สีทองส่องทางไกล
ส่องสว่างอย่างไสวในธิวา
สุริยันพลันส่องแสงทีละน้อย
แล้วค่อยๆลาลับลงตรงเหลี่ยมผา
สิ้นตะวันพลันมีแสงแห่งดารา
วาวแวววับจับตาหน้าชื่นชม
ดังรักของสองเราช่างเศร้าแท้
ต่างรู้แน่แก่ใจไม่สุขสม
ด้วยภาระรัดตรึงเราให้เศร้าตรม
จำต้องจมอยู่กับมันทุกวันคืน
ถึงอยากพบประสบพักตร์รักแค่ไหน
จะอย่างไรใจจำเจ็บเก็บทนฝืน
เพียงเธอฉันในวันนี้มีจุดยืน
บนฟ้าผืนเดียวกันนั้นก็พอ
อยากจถามความจากใครในพิภพ
ดาวบรรจบพบสุรีมีไหมหนอ
ดาราอยู่คู่ตะวันฉันจะรอ
ความทุกข์ท้อคงมะลายหายจากทรวง
(ขอขอบคุณเพลงดาวกับตะวันมากนะคะที่เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้ดิฉันเขียนกลอนนี้ขึ้นมา และก็ต้องขอขอบคุณคุณเป็ดน้ำมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะที่ได้ช่วยแนะนำการเขียนกลอนให้ดีขึ้น)
http://www.youtube.com/watch?v=5mP-97NX20I (External Embedding Disabled)
มนัสศิยา
