ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เป็นการสร้างวิมานกลางอากาศ
ร่างแบบวาดเขียนไปตามใจฝัน
ลืมคิดถึงความจริงทุกสิ่งอัน
โลกความจริงสิ่งนั้นมิได้เป็น

ต่างคนต่างหน้าที่มีกำหนด
มิอาจปลดบ่วงค้ำทำไม่เห็น
หน้าที่มัดรัดตัวหัวใจเย็น
แม้ยากเข็ญต้องข่มไม่ซมซาน

ต่างก็รู้แก่ใจใช่สลัด
ความรักตัดขาดไปใยยังสาน
ในโลกแห่งความจริงทิ้งวิมาน
เพราะแบบวาดไม่ผ่านฐานไม่มี

อาจเป็นเพราะบุญเก่าเราทั้งสอง
เพียงแค่พบใช่ครองปองสุขี
พรหมลิขิตชักพามาแค่นี้
ก็เพียงพอแล้วที่จะจดจำ

วันเวลางดงามแห่งความสุข
เป็นพลังปลอบปลุกยามทุกข์ย่ำ
ต่างรับรู้ห่วงใยแม้ไร้คำ
ใจชุ่มฉ่ำน้ำเลี้ยงแทนเสียงมา

แม้วิมานวาดไว้จะไม่สร้าง
แบบที่ร่างยังคงทรงคุณค่า
ขอเก็บแบบร่างไว้ในอุรา
เผื่อชาติหน้าแบบร่างได้สร้างจริง
 


"กานต์ฑิตา"
๑๙ มกราคม ๒๕๕๖

[สมนึก นพ]

เพราะโครงสร้างร่างไว้ไม่ถูกต้อง
แบบที่รองรับนั้นหวั่นใจยิ่ง
ส่วนผสมอีกหนามาอ้างอิง
ความเป็นจริงหนหลังจึงพังลง

อย่าโทษเวรโทษกรรมเคยทำไว้
หรือหวังให้บุญพามานำส่ง
ด้วยวิมานวาดนั้นไม่มั่นคง
เพราะลุ่มหลงแบบวางไว้กว้างเกิน.

นพ
19ม.ค.56

[panthong.kh]

อันวิมาน ใครกัน นั้นสรรค์สร้าง
ภาพเลือนลาง บางที มีทุกสิ่ง
วาดสวยหรู เลิศเลอ เจอท้วงติง
ต้องหยุดนิ่ง สิ่งสรรพ สลับลง

วาดเรือนหอ รอเขา ทุกเช้าค่ำ
ใจถลำ ล้ำลึก รู้สึกหลง
แต่ไม่หยุด รุดต่อ มิท้อปลง
เจตจำนง ตรงติด สิทธิ์ของใจ

มาวันนี้ ชีวิต ลิขิตเขี่ย
กลายเป็นเบี้ย รองบ่อน ก่อนชิดใกล้
เจ็บจิตจน ทนร้าว หนาวทรวงใน
ดวงฤทัย หดหู่ เมื่อรู้ตัว

วิมานน้อย กลอยใจ ได้สูญสิ้น
ดั่งดวงจินต์ ทลาย สลายทั่ว
ทนระทม ขมขื่น ฝืนตามัว
วิมานมั่ว พัวพัน สะบั้นแล้ว

[กังวาน]

วิมานลอยอ้อยอิ่งสิ่งที่เห็น
ภาพเธอเป็นคนสร้างวางเป็นแถว
หยิบตรงนั้นฝันตรงนี้มีหลายแนว
สุดท้ายแล้วสูญสิ้นจินต์ล่องลอย

ปรารถนาหาสิ่งเลิศประเสริฐศรี
ชายต้องดีต้องพร้อมมิยอมถอย
ทรัพย์สมบัติพัสถานการรอคอย
น้ำตาปรอยใครปลอบตอบหรือยัง

คนที่รักภักดีไม่มีพร้อม
เธอไม่ยอมทอนแปลนแก้แผนผัง
วิมานในอากาศก็อาจพัง
แล้วจะยังเศร้าสร้อยเฝ้าคอยใคร

ตัวของฉันวันนี้มีอากาศ
วิมานวาดเปลี่ยนแปรคอยแก้ไข
ขอปรับตามความจริงทุกสิ่งไป
สุขหัวใจดูเธอสร้างร่างวิมาน

       ---กังวาน---

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


วิมานทรายหายลับไปกับคลื่น
ทิ้งมากหมื่นขื่นเศร้าคอยเผาผลาญ
ร่วมใจร่างสร้างสมมานมนาน
เพียงคืนผ่านงานสร้างร้างมลาย

จากเม็ดน้อยร้อยเรียงร่วมเคียงข้าง
ฝันร่วมสร้างพร่างพิสุทธิ์หวังจุดหมาย
ดวงฤดีพี่น้องสองใจกาย
ก่อเม็ดทรายหมายแม้นแทนวิมาน

โอ้รักเอยเชยชื่นกลับคืนหาย
รักมลายกายสลดหมดแก่นสาร
วิมานทรายหายลับไปกับกาล
ทิ้งรสหวานซ่านซึ้งจำเป็นตำนาน


บูรพาฯ



 

[บ้านริมโขง]

เป็นการสร้างวิมานกลางอากาศ
ร่างแบบวาดเขียนไปตามใจฝัน
ลืมคิดถึงความจริงทุกสิ่งอัน
โลกความจริงสิ่งนั้นมิได้เป็น

ต่างคนต่างหน้าที่มีกำหนด
มิอาจปลดบ่วงค้ำทำไม่เห็น
หน้าที่มัดรัดตัวหัวใจเย็น
แม้ยากเข็ญต้องข่มไม่ซมซาน

ต่างก็รู้แก่ใจใช่สลัด
ความรักตัดขาดไปใยยังสาน
ในโลกแห่งความจริงทิ้งวิมาน
เพราะแบบวาดไม่ผ่านฐานไม่มี

อาจเป็นเพราะบุญเก่าเราทั้งสอง
เพียงแค่พบใช่ครองปองสุขี
พรหมลิขิตชักพามาแค่นี้
ก็เพียงพอแล้วที่จะจดจำ

วันเวลางดงามแห่งความสุข
เป็นพลังปลอบปลุกยามทุกข์ย่ำ
ต่างรับรู้ห่วงใยแม้ไร้คำ
ใจชุ่มฉ่ำน้ำเลี้ยงแทนเสียงมา

แม้วิมานวาดไว้จะไม่สร้าง
แบบที่ร่างยังคงทรงคุณค่า
ขอเก็บแบบร่างไว้ในอุรา
เผื่อชาติหน้าแบบร่างได้สร้างจริง
 


"กานต์ฑิตา"
๑๙ มกราคม ๒๕๕๖

วิมานร่างสร้างแบบไว้แนบจิต
ครุ่นครวญคิดเค้าโครงโยงทุกสิ่ง
โยงห้องนั้นห้องนี้มีอุ่นอิง
ได้งามยิ่งตามฝันวันคำนวณ

..อนิจจา ลืมหลงตรงที่ตั้ง
ความจริงยังไร้ดินสิ้นกระสวน
ไม่มีที่ปักมั่นตันขบวน
วิมานล้วนลอยวนบนนภา

จึงดั่งเป็นวิมานหมายภายแบบบท
ถูกเกณฑ์กฎบดบังไร้ฝั่งฝา
ต่างคนร่างต่างหมายในสายตา
ต่างไขว่คว้าต่างหวังต่างตั้งใจ

ขาดแนวเหนี่ยวเกี่ยวกันสัมพันธ์แบบ
วิมานแอบวาดหวังลำพังใฝ่
จะงามหรูดูเลิศเชิดกว่าใคร
ต่างเก็บไว้ไม่สานวิมานตน

มองหาถิ่นดินดีที่ปักหมาย
มองสุดสายปลายทางสร้างกุศล
มองบุญกรรมนำเวียนใดเปลี่ยนปน
มองตำบลหนแห่งสุดแรงกรรม

นำผสานวิมานวารวาดหวัง
สู่ที่ตั้งมั่นคงส่งชื่นฉ่ำ
หมายได้อยู่คู่กันสัมพันธ์นำ
อย่าให้ล้ำเลยชื่น...ชาติอื่นเลย..

"บ้านริมโขง"

๒๐ มกราคม ๒๕๕๖

[Prapacarn ❀]

ช่างสวยสดงดงามในความฝัน
แต่พอครั้นตื่นมานิจจาเอ๋ย
วิมานล่มใจร้างเหมือนอย่างเคย
โอ้อกเอย..วิมาน มาผลาญทรวง

อยากหลับไหลไม่ตื่นชมชื่นรัก
เพียงพิงพักวิมานอันแสนหวง
ในภาพฝันอ่าอำไพใต้จันทร์จวง
สองใจพ่วงแสนหวาน..วิมานชมพู

ได้แต่หวนโหยไห้ใจคิดถึง
หนึ่งเดียวซึ้งลับหายให้หดหู่
บรรจงวาดวิมานน้อยคอยชื่นชู
ฝันเราคู่เคียงกันนิรันดร

แซมค่ะ