ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รพีกาญจน์]

เมื่อชีวิต...
เปี่ยมด้วยสิทธิ์เสรีที่ใฝฝัน
จึ่งกระทำดำเนินเพลินเมามัน
โชคสามชั้นใช่เปลี่ยวแต่เดียวดาย

ปราศข้อสับจับสวนผูกตรวนโซ่
แอกสวมโงโอดโอยโบยแส้หวาย
ติดลูกตุ้มคุมขังซังกะตาย
ขนหินทรายลากเท้าย่างเปล่าไป

เล็กตัวลีบบีบเสียงเอียงคอก้ม
มือประนมนั่งแปล้แค่บ่าวไพร่
คลานสี่ขาพารอดชีพปลอดภัย
ต่างสีใส่กะซวกมิพวกกู

กระชับปืนยืนขวางพลางตะคอก
โบ๊ยชี้บอกถุยถ่มขากข่มขู่
ซ่อมธำรงตรงช่องเรื่องของตู
ยอมอดสูปรับใหม่วิสัยทัศน์

จนบ่จริงขิงแก่ขาแปข้าง
รวบสามอย่างแลบเลียเบี้ยสวัสดิ์
สุขกระบวนถ้วนหน้าประชารัฐ
แถมเติมบัตรรับต้อนสุกรทอง

เมื่อชีวิต...
รับลิขิตเสรีที่เอี่ยมอ่อง
ควรร่วมด้วยช่วยกันคัลประคอง
ตะโกนก้องก่นด่าหาคุณใด

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

งานหนักเอาเบาสู้มิรู้ถอย
รวมเงินน้อยเก็บก้อนเจาะซ่อนฝา
อยู่ประหยัดจัดแจงตกแต่งดา
เจียดจ่ายค่าของชำซื้อจำเป็น

บ้านมุงจากฟากปกสูงยกพื้น
ชานยาวยื่นยึดเสาคลองเน่าเหม็น
อาศัยนอนร้อนจัดลมพัดเย็น
ฝนกระเซ็นค่อนมุมคลุมถุงยาง

วันแจ่มใสได้ยื่นยิ้มชื่นหน้า
พอหนาวมาขนลุกมุดซุกห้าง
เสื้อเตี่ยวสั้นพันตัวมิทั่วบาง
อุ่นกองฟางเช้ารอแดดก่อไฟ

ข้าวเหนียวแผ่นแบนเรียบไม้เสียบจี่
เหลืองหอมดีปัดเถ้าบิเป่าให้
จิ้มพริกแดงแตงกวาปลาเจ่าไป
รอมื้อใหม่มีเนื้อลาบเถือยำ

ชั่วชีวิตติดดินกินขอดเขียม
แท้ปนเทียมดีปะร้ายระห่ำ
ชินสูดสาบหยาบกร้านผิวด้านดำ
อายุล้ำครึ่งร้อยด้อยเช่นเดิม

โอกาสมั่งมีแน่แต่ไกลถึง
จำต้องพึ่งเบี้ยรัฐสวัสดิ์เสริม
อีกโต๊ดเต็งเล็งหวยหวังช่วยเติม   
ตั้งแต่เริ่มหมดอื้อเจ้ามือกิน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เคยยิงนกตกปลาไล่ล่าแย้
คุ้ยเขี่ยแผ่กินูนค้นมูลเหม็น
เสียบอึ่งอ่างย่างกบอบเขียดเป็น
จับอีเห็นแกงป่าแกล้มยาดอง

เคยตัดฟักหักแฟงปลิดแตงเต้า
สอยสะเดาทับทิมสวนริมหนอง
ลักละมุดพุทราน้อยหน่ากอง
กล้วยหอมทองมะม่วงพวงลำไย

เคยตีรันฟันแทงแย่งหญิงหวง
ชอบหลอกลวงเอออ่อยสาวน้อยใหญ่
เบื่อเคลียคลอบ่จริงทอดทิ้งไกล
ตามวิสัยเชิงชู้ผู้ยอดชาย

เคยเมาซ่าด่าทอล้อพี่เพื่อน
ใครตักเตือนแลบสิ้นปลิ้นตาส่าย
ดึกคืนค่อนหอนโหยเอ็ดโวยวาย
รู้สึกท้ายหัวแถแบบ่าทาง

สารภาพบาปบานท่านขอรับ
ตายปุบปับฝังในไฟเผาร่าง
เกิดอีกหนบนพื้นภพนภางค์
บอกสว่างเบิกตาช่วยข้าที

เล็กถึงเฒ่าเจ้าทำกรรมอุบาทว์
ห้าร้อยชาติตายเกิดยากเปิดหนี
สัตว์ชั้นต่ำติดตมจมธุลี
รอหมื่นปีโน้นเถิดเกิดเป็นคน

" ก็ได้ ข้าให้เกิดเป็นยุง500ชาติ "
" 555 อีก10ปีได้เกิดเป็นคนละโว้ย"
แอบดีใจไร้ซุ่มเสียง อิอิ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เขาก็คนเดินดินกินแกงร้อน
รู้พักผ่อนหนาวเนื้อเสื้อหนาใส่
ชอบดีดสีตีเป่าเพลงเร้าใจ
รุ่งวันใหม่ว่ากลอนฟ้อนตุ้มมอง

ร่างหล่อล่ำทำงานคร้านวิ่งหนี
เพราะเกิดปีมะเมียกลัวเสียของ
สู้มิร่นชนศึกคึกคะนอง
นั่งจ๋อจ๋องก้มเงยเฉยเงียบเจียม

สบโอกาสฟาดปังชิงจังหวะ
หวัวฮ่าฮะชอบใจได้เต็มเปี่ยม
ยิ้มแก้มแดงแสร้งรักจั๊กกะเดียม
ถึงคราเหี้ยมแบบโหดโกรธหน้าดำ

ต้องร้อนเล่ห์เทกวนเย้ยยวนยั่ว
ยากขืนตัวบ่ายหันทันถลำ
รับศัตราคารมคมครอบงำ
จึงหลุดคำแรงจัดประหัตปราย

พอเหตุการณ์พล่านพลพหลพลิก
อีกาจิกแร้งจกนกเค้าจ่าย
ข่าวเฉลยเผยแพร่แชร์กระจาย
สำทับอายทั่วฟ้าทุกธานิน

เขาก็คนสองขามีตาหู
ไยข่มขู่คุกคามหยามติฉิน
พลั้งเดียวพูดปูดเปรี้ยงเสียงฤายิน
เห็นด่าวดิ้นบนทรายกี่รายนับ!

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ข้าก็มีสองมือถือกำมั่น
หยิบนี่นั่นปุบปับงับแบหงาย
บังตาส่องป้องกันอันตราย
ชูโบกบายสะบัดสวัสดี

ปรุงอาหารหวานคาวมะพร้าวขูด
ขนมสูตรเลิศรสงามสดสี
ล้างถ้วยโถโอกาเช็ดฝาชี
กวาดผงคลีเกาะลานปัดบ้านเรือน

ซักผ้าเสื้อเหงื่อไคลให้สะอาด
ปั้นบิดหมาดผึ่งราวขาวเปล่าเปื้อน
ทางโค้งคดรถถีบบีบแตรเตือน
เข้าเกียร์เคลื่อนค่อยคืบสืบโคลงเคลง

พรมรูปี่ตีกลองซอล่องน่าน
นิ้วสะท้านขอดขึงดีดซึงเร่ง
ละจากไมค์ใส่ฟิลสิ้นเสียงเพลง
เดินโตงเตงแกว่งกวัดตวัดมือ

จับดินสอจ่อจิ้มพิมพ์อักษร
เกลาบทกลอนกรองคำสัมผัสสื่อ
ศอกกดเข่าเท้าคางหางตาปรือ
ลงลายชื่อหนี้ร้อนผ่อนชำระ

สติหายหลายครั้งผิดพลั้งบ่อย
มิเคยต่อยเมาเละทำเปะปะ
กลัวแพ้รีบบีบคั้นนั่นหญิงนะ
เหวยชิชะจับเป็นตัวประกัน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ปล่อยชีวิตติดหล่มจมเศร้าโศก
โดนสับโขกผูกขาดพยาธิไข้
กระแสเสเวลาชักพาไป
เพิกเฉยไร้ยอมรับปรับเปลี่ยนตัว

เช้าถึงค่ำกำสรดอดอยากอยู่
หน้าเหี่ยวหู่เสียงแหบท้องแฟบทั่ว
เข่าขาเคล็ดเหน็ดเหนื่อยเมื่อยตามัว
แสร้งกล้ากลัวย่อเหยาะจับเกาะราว

สารรูปซูบผอมยินยอมขอ
ยากเพียงพออิ่มถือทุกมื้อข้าว
สำคัญผิดคิดคืบหยุดสืบยาว
คอยท่านท้าวลบตรมถอกถมเท

หวังว่างเปล่าเจ่าจำย่ำกับที่
ตื่นพรุ่งนี้ข้างหน้าแสนว้าเหว่
แค่เบี้ยรองกองหนุนชูขุนเฮ
รำลิเกหน้าฉากพากย์หลังโรง

ยังอยู่เย็นเป็นเจ้าก็เท่านั้น
ช่องชนชั้นกลวงกลางห่างสุดโต่ง
มูลมั่งมีชี้ขาดอำนาจโยง
กลแกมโกงจ่ายแจกมิแผกนัก

ปล่อยชีวิตติดหล่มจมก่อนเก่า
เสพมึนเมากร้าวศึกฮึกเปื้อนปลัก
เชื้อร้ายฉุกลุกลามจุดกามกั๊ก
นานอีกสักเท่าใดปราศไข้เอย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ย้อนเห็นหมูอยู่ขังคนบังคับ
กรงแคบหับพอตัวหัวจดหาง
ราวเหล็กกั้นปันแดนแหงนคอคาง
สูงบนล่างแค่เมตรเขตยืนนอน

ให้น้ำท่าอาหารสารผสม
เปิดพัดลมอบอ้าวไอผ่าวผ่อน
คราหมอบฝันบรรเลงเพลงกล่อมกลอน
แสงนีออนคืนคุ้นเย็นอุ่นกาย

เป็นปัจจัยใยโยงถึงโครงสร้าง
เสริมเรือนร่างสัดส่วนควรขยาย
เร่งหนังเน้นเส้นเยื่อเนื้อมากมาย
โตจับขายขึ้นเขียงปรุงเลี้ยงคาว

ต่างกับหมูอยู่คอกไม้ตอกมัด
เลยสายจัดไส้กิ่วร้องหิวข้าว
ขุดดินดอนนอนเกลือกวนเชือกยาว
บางตัวห้าวกล้าออกพ้นนอกคาม

วิ่งโลดเล่นเพ่นพ่านบนลานไล่
ปนเป็ดไก่ลุยลัดตัดสนาม
กินผักขมต้มหยวกลวกรำตาม
ไร้โมงยามลุกขยับหลับเสรี

หากเป็นหมูรู้คิดรักสิทธิ์เลือก
ใหม่แต่เปลือกปลอมบทกางกดขี่
หรือแบบเก่าเนานานโลกล้านปี
ไหนจะดีสนุกสุขเฮฮา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ร่างคดคู้ดูซมผอมอมโรค
เป็นมะโหกตัวงอปวดคอหลัง
ตึงเอ็นดูกมูกเริ่มเยิ้มรูดัง
เสียงปึงปังชนฝาถลาไกล

ล้มทั้งยืนลื่นขอนนอนแอ้งแม้ง
หมดเรี่ยวแรงยันลุกปลุกปีนไต่
ย่างแค่คืบสืบก้าวร้อนผ่าวไอ
สิ้นเชื้อไฟสนิทมืดมิดเปลว

อาบถูทายาต้มฝาดขมหวาน
แคปซูลทานเม็ดผงทิ้งลงเหว
ยอบยอย้อนฟ้อนฟายบนส่ายเอว
ล้าล้มเหลวซีดเซียวมิเกี่ยวกัน

คิดตรึกตรองมองหนังเนื้อสังขาร์
วัยชราเยี่ยมเยือนเรือนเขตขันธ์
เคยทำงานรานรุกบุกสมบัน
เลยเดือนวันหลุดบ่วงสู่ร่วงโรย

ลองฟื้นฟูดูแลแคร์สักนิด
หวังจะฟิตหนุ่มแน่นแทนระโหย
ปรับอารมณ์ตรมโกรธละโอดโอย
กำจัดโดยตั้งจิตพิจารณา

ถึงจะแก่เกินปีกลับดีหลาย
เลิกฟูมฟายหดหู่คืนซู่ซ่า
เลิกคบหมอรอคิวลิ่วรับยา
หวนจู๋จ๋าทะเล้นรักเช่นเดิม

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ล้วนสหายชายหญิงคือมิ่งมิตร
คบสนิทชิดเชื้อบ้านเหนือใต้
เคยบ่อยหนวนเวียนเยียนห่วงใย
ยามป่วยไข้อยู่โยงเฝ้าโรงบาล

พิธีบุญจุนเจือช่วยเหลือขาด
เสมือนญาติดำรงเผ่าพงศ์ศานต์
ติดธุระอะไรรับไหว้วาน
พบภัยพาลรายรุมรีบคุ้มครอง

พ้นหลายปีดีดักคงรักมั่น
ดั่งตะวันคู่เดือนดาวเคลื่อนส่อง
ต่างถ้อยเทินเพลินคำยอทำนอง
สวนแซงร้องชะงักเอิ้นทักทาย

นวดข้าวย่ำลำไยรูดใบคัด
มะม่วงจัดลงคละตะกร้าขาย
ม่วนสะเด็ดเทศน์ธรรมรำฟ้อนฟาย
แบ่งสีสายลู่ลานสานไมตรี

แล้วไฉนไยหันแสร้งปั้นปึ่ง
หมุนขวับบึ้งยกเข่าสืบเท้าหนี
คล้ายโกรธแค้นแน่นทับนานนับปี
หยุดกับที่งวยงงมึนสงกา

อาจฝุ่นพิษปิดกั้นฟั่นเฟือนเหตุ
ต้องภูตเปรตผีปอบลอบออกป่า
สิงสะบัดตัดเยื่อมิเหลือยา
หรือเพราะว่าร้าวรานจากการเมือง

รพีกาญจน์