สายัณห์ ตะวันรอน
ทินกร เริ่มอ่อนแสง
เวหา คราเปลี่ยนแปลง
ทั่วหนแห่ง แดงอำไพ
นที นีรจร
อรชร อ้อนหลงใหล
รวงข้าว ยาวแกว่งไกว
พลิ้วไสว ไผททอง
เมฆินทร์ บินขับเคลื่อน
ลมว่าวเยือน เดือนสิบสอง
ทุ่งเหลือง เรียงเรืองรอง
ยินเสียงร้อง เพลงก้องมา
สำเริง เซิ้งสำราญ
ฤดูกาล งานหรรษา
กสิกร ฟ้อนเฮฮา
เก็บเกี่ยวนา ปลื้มอานันท์
สนุก ลืมทุกข์สิ้น
ลืมหนี้สิน คำหมิ่นหยัน
ควงเคียว เกี่ยวข้าวกัน
เชื่อมสัมพันธ์ ปันไมตรี
หนุ่ม,สาว เล่นกราวเกรียว
ขับเพลงเกี้ยว พาราสี
เหน็ดเหนื่อย เมื่อยขวบปี
สุขเปรมปรีดิ์ มิกี่วัน
“ชาวนาเปรียบ เทียบสันหลัง
คือพลัง กำลังขวัญ”
ใครหนอ จ้อจำนรรจ์
ช่างเสกสรร ปั้นเล่ห์กล
ที่แท้ พ่อ,แม่เอ๋ย
กว่างอกเงย เชยพืชผล
ตรากตรำ แทบจำนน
สาละวน ทนดักดาน
ลำเค็ญ เช่นยาจก
ช้ำหัวอก ตกลูก,หลาน
วิบาก ยากนมนาน
ไร้ผู้หาญ ขานดับไฟ
เชิญเถิด เชิญร้องรำ
หยุดชอกช้ำ ทำหวั่นไหว
ชีวี ที่คลาไคล
บทสุดท้าย ตายเหมือนกัน
สุนทรวิทย์
