ไม่รู้ความจริง
เสียงตวาดเซ็งแซ่ด่าแม่บ้าน
ทำไมคร้านการงานเต่าคลานหรือ?
อย่าชักช้าเร็วเอ็งรีบเร่งมือ
อย่าทำซื่อบื้ออยู่ไม่รู้ความ
คุณหนูขาอย่าโกรธโอษฐ์ต่อว่า
โปรดเมตตาฉันหน่อยอย่าคอยหยาม
งานนี้หนักชักช้าพร้าเล่มงาม
อีกสองสามนาทีนี้เรียบร้อย
อย่าต่อล้อต่อเถียงสำเนียงตอบ
ฉันไม่ชอบนักเลยเฉยเฉยหน่อย
ก็เห็นอยู่ครู่หนึ่งมึงตาลอย
หรือเป็นง่อยก็ไม่รู้ดูชอบกล
ถ้าแม่ฉันมาเห็นเป็นดีแน่
จงอย่าหาข้อแก้ให้แม่หม่น
อย่าสาวความยาวยืดให้มืดมน
ฉันจะบ่นด่าแกให้แม่ฟัง
แม่บ้านซึมน้ำตาบ่าไหลพราก
เสียใจมากจิตเลือนเหมือนถูกฝัง
คล้ายหอกแทงแหวกหน้าอุราพัง
จนกระทั่งตรมตรอมยอมวายปราณ
เพราะคุณหนูผู้ด่าตรงหน้านั้น
คือลูกอันหวงแหนแสนสงสาร
ให้เป็นบุตรบุญธรรมครั้งก่อนกาล
กับเศรษฐีข้างบ้านแม่บ้านครวญ
บัณฑิตเมืองสิงห์
