ภุมเรศ เพ่งพิศ พินิจมอง
หมายอยากครอง ปองคู่ ดูเจ้าเล่น
แม้ผิดล้ำ ซ้ำคู่ ดูกฎเกณฑ์
เหมือนกิเลน เล่นคู่ ดูมงคล
เจ้าสุมาลย์ หวานหอม ดอมกลิ่นชื่น
ดูดาษดื่น รื่นล้ำ ซ้ำทั่วหน
พินิจตรอง ลองคิด จิตกังวล
เจ้าเฝ้าทน กลกาล วานเวลา
สุมาลย์เบ่ง เช้งช้อย ร้อยอวยกลิ่น
โถมถวิล บินร่อน ซ่อนใจหา
อยากเคียงคู่ ดูเจ้า เฝ้าทุกครา
อนิจจา คราหมอง ต้องจากกัน
สุมาลย์วานพานเหี่ยวเที่ยวสลด
ผึ่งเริ่มลดหมดนิดพิศอาสัญ
เจ้าโรยร่วง ควงลมพรมร่างพลัน
เหมือนดั่งฝัน พลันกลีบชีพโรยรา
กลิ่นรัญจวน ทวนหอม ดอมดมกลับ
หายไปลับ จับจินต์ จนสิ้นหนา
แม่เจ้าผึ้ง ถึงเคย เผยวาจา
เมื่อรู้ว่า คราเจ้า เฉาจากไป
สุมาลย์คร่ำครวญ
เจียนหวนทวนไห้
ดวงเนตรเหตุไหล
จำใจพรั่งพรู
เมื่อเจ้าเฉาโรย
หวนโหยอดสู
ประหนึ่งถึงรู้
ใครดูกฎเกณฑ์
