แว่วสำเนียง บุปผา อ่อนล้าเหลือ
สะอื้นเจือ รอยหมอง..ของบุหงา
ผู้สดับรับถ้อยร้อยเจรจา
ส่งคำมาปลอบขวัญในวันราน
เถิดวันนี้เมฆหม่นล้นห้วงหาว
แสงสกาวสุริยามิล้าผลาญ
กลับเลือนดับลับไปในช่วงกาล
กุสุมาลย์..โรยดอกชอกช้ำมน
จึงกลั่นคำจากใจให้ดอกเจ้า
จุ่งบรรเทารอยจิตต้องพิษขม
ปรารถนามอบเกษมเปรมภิรมย์
ชะระทม..อุระล้า..ยุพาพาน
แม้มิใช่ในนามแห่งความรัก
แต่ประจักษ์สายใยในสังสาร
เสมอใจสมานจิต..มิตรคำกานต์
ตราบชั่วนาน..ดั่งฟ้า..เคียงธาตรี
...อยากเขียนให้ได้ดั่งใจที่คิด แม้จะไม่ได้สวยงามมากมาย แต่ก็ขอมอบกลอนบทนี้ให้กับใครคนหนึ่งด้วยมิตรภาพดีดีระหว่างกัน
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ...
