ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไม้หน้าสาม]

จองพื้นที่นี้ก่อนกลอนไว้หลัง
ด้วยฉันยังเริ่มแต่ง ใช่แข่งเขา
ขอทบทวนเส้นทางระหว่างเรา
เริ่มไม่เข้าใจกันเมื่อวันใด?

แรกคบค้าพาใจให้ไหวหวั่น
ทุกคืนวันนั้นหนอก้อหวั่นไหว
ความสัมพันธ์นั้นเหมือนถูกเฉือนไป
เริ่มเมื่อไรไม่ทันได้หันดู

มารู้เค้าเศร้านักเมื่อรักเปลี่ยน
เป็นบทเรียนสุดห่วยที่สวยหรู
เธอมากเล่ห์เชิงชั้นเข้าขั้นครู
เป็นกูรูเรื่องบ่วงล่อลวงมาน

ขอลาทีหนี้ช้ำเลิกจำคิด
เปลี่ยนชีวิตของดกับรสหวาน
เป็นน้ำกรดรดใจใช่น้ำตาล
ไม่ขอสานเยือใยใดอีกเลย

[Music]

มิต้องยื่น"คำขาด"ว่าพลาดหมด
อยากให้จดจำไว้ว่าใครเฉย?
จากที่เราหมกมุ่นดั่งคุ้นเคย
แล้วลงเอยเหินห่าง..เมื่อต่างลา

ดูเหมือนไร้ช่องว่างอย่าอ้างสิทธิ์
หาคนผิดเรื่องเรา..ไม่เข้าท่า
ข้อผิดพลาดคือ"ขลาด"ประกาศมา
รู้น้ำตาต่างร่วง..อย่าห่วงกัน

อาจมีคนพร่ำเพ้อ...ว่าเธอใช่!!
อยู่เคียงใกล้ชิดข้างร่วมสร้างฝัน
อย่าแสร้งฝืนกลืนกล้ำมารำพัน
เจ็บนิรันดร์หรือใจ?...ถามใครดู?

มิต้องยื่น"คำขาด"ว่าพลาดท่า
ฉันไม่กล้ายิ้มเชิดว่าเลิศหรู
"คนเคยรัก-เคยทุ่ม-เคยอุ้มชู"
เป็นกูรู "กล่าวออกตัว...ได้มั่วจัง"


    

[ไม้หน้าสาม]

ดูเหมือนว่าระหว่างเราเข้าใจผิด
เธออาจคิดอาจช้ำย้ำความหลัง
กับอตีดที่จมปรักตอนรักพัง
เพราะผิดหวังจากใครไหนบางคน

เกิดอาการคุ้มคลั่งเหมือนดังว่า
เป็นหมาบ้ากัดไปโดยไม่สน
ขอเพียงแต่ให้ชนะสะใจตน
บังเกิดผลดังหมายระบายไป

ใครจะเป็นจะตายคล้ายไม่คิด
เหมือนโรคจิตข้างค่อนจะอ่อนไหว
จึงหาที่ลงแทนด้วยแค้นใจ
แล้วฉันผิดอะไรใคร่ถามเธอ

ระหว่างเธอกับฉันนั้นแปลกหน้า
คงไม่กล้าจะพาใจไปเสนอ
อย่าพูดพร่ำทำเฉลยเหมือนเคยเจอ
ฉันจะเพ้อรักใครเกี่ยวไรกัน

มันก็สิทธิ์แต่ละคนบนความคิด
ทุกคนจึงมีสิทธิ์จะคิดฝัน
ที่ผิดหวังมาบ้างช่างหัวมัน
เธอกับฉันมันก็ทางที่ต่างเดิน

คงไม่มีความหลังเหมือนดังว่า
จึงไม่ควรนำมาว่าให้เขิน
หากจะนับกลับจะเห็นเป็นส่วนเกิน
มิใคร่เชิญนักดอกบอกให้รู้

[สล่าผิน]

มิได้เชิญ เดินมา หากลอนอ่าน
เพราะที่บ้าน กลอนไทย ให้สิทธิ์อยู่
อยากจะอ่าน จะเขียน เพียรทำดู
เพราะทุกผู้ ทำกัน นั้นเรื่องจริง

อารมณ์กลอน ตอนแต่ง แบ่งคนอ่าน
แต่งประสาน กันไป ในทุกสิ่ง
อารมณ์กลอน นั้นหนา อย่าประวิง
อ่านแล้วนิ่ง ตรองตรึก นึกติชม

ว่าคนแต่ง แปลงจิต คิดคำใส่
ชมว่าใคร แต่งคำ ทำเหมาะสม
ติว่าใคร แต่งมิเหมาะ เจาะอารมณ์
ต่างเพาะบ่ม ต่างคิด ต่างจิตใจ

เป็นกวี หวังแต่ง แปลงอักษร
เป็นบทกลอน ป้อนผู้อ่าน หวานขมใส่
มิได้หวัง ชังเกลียด เดียดฉันท์ใคร
หวังเพียงได้ ชื่นชม อารมณ์กลอน

ขอโทษด้วย หากบังอาจ มาวาดเขียน
มิใช่เซียน หรือกูรู หรือผู้สอน
เพียงแต่หวัง ใจว่า อย่าใจร้อน
มีละอ่อน เด็กน้อย คอยดูเรา

สล่าผิน

[ไม้หน้าสาม]

คำพูดจา  ปราศรัย  มีนัยแฝง
มักเคลือบแคลง  วิญญา  ดุจหาเหา
มาใส่หัว  ตัวตน  คนหูเบา
ให้เกิดเศร้า  โศกสลด  อดสูใจ

หรือบางที  มีท่า  ยังพาโกรธ
แรงพิโรธ  เริงฤทธิ์  คิดไฉน
แก่ทุกผู้  ผ่านตา  ไม่ว่าใคร
เปรียบเหมือนไฟ  ไหม้ทั่ว  ทุกตัวตน

พาจิตใจ ร้อนรุ่ม  เพลิงสุมอก
ดังนรก  เหลิงลุ  อกุศล
ไหม้มลาย  สลายรู้  กับผู้คน
ล้วนเป็นผล  แห่งอัตตา  ถ้าคิดดู

คำไม่เพราะ พูดยังไง คงไม่เพราะ
แม้หยอดเหยาะ ใส่สาร ให้หวานหู
แต่ผู้ฟัง นั่งอ่าน พาลนึกรู้
เป็นตัวกู  ของกู  อยู่ร่ำไป

ตีความเหมา  เข้าตน  ผลเลยส่ง
เป็นความหลง  เข้าใจผิด  คิดไปได้
เหมือนเขาว่า  ตัวเรา  ตามเข้าใจ
ยึดเหนี่ยวไว้  เป็นอัตตา ถ้อยวาที

น้อมเข้ามา  หาตัว  เลยมัวหม่น
จิตใจคน  เหมือนกัน  ไม่ผันหนี
ย่อมน้อมมา  ในตัว  ทั้งชั่ว,ดี
เป็นแบบนี้  ทุกส่วน  ถ้วนโลกา

ที่บางคน  หม่นเศร้า  เอามาเขียน
เรื่องบทเรียน  ความหลัง  ครั้งโหยหา
บ้างฉ่ำหวาน  บ้างเจ็บ เหน็บอุรา
บ้างต่อว่า  ต่อขาน  พูดผลาญใจ

ผู้ได้ผ่าน  อ่านเห็น  ไม่เว้นนึก
ต่างรู้สึก  เหมือนว่า  เขาปราศรัย
กับตัวเรา  เข้าแล้ว  หรืออย่างไร
บ้างสดใส  บ้างหม่น  ตามกลกลอน

คำแสลง  แคลงใจ   ถ้าใช้บ่อย
กลอนจะกร่อย  ด้อยค่า  ใช่ว่าสอน
ซึ่งเอ่ยซ้ำ  ย้ำถาม  แม่งามงอน
ฉันกับหล่อน  รู้จักกัน  นั้นหรือไร

ถ้ารู้จัก  มักจี่  เคยมีเรื่อง
ให้ขุ่นเคือง  ข้องขัด  อัชฌาศัย
จึงแต่งกลอน  ข้อนขอด  พลอดออกไป
แต่ถ้าไม่  ไยเล่า  เจ้าถึงทำ

ใช่คิดหา  ท้าสู้   ด้วยผู้หญิง
ให้เกรงกริ่ง  สิ่งห้าม  แม่งามขำ
กลัวเป็นข่าว  ฉาวโฉ่  โอ้เวรกรรม
ต้องชอกช้ำ  ถูกด่า  น่าอับอาย

[สายใย]

 

สวัสดีทั้งสองอย่าหมองจิต
เรื่องเพียงนิดคุยกันฉันสหาย
อย่ายึดติดวจนะให้ระคาย
เขาอาจคล้ายเช่นเราหวังเว้าวอน

ประดุจเช่นดังกลอนสุนทรภู่
ใครก็รู้ท่านบวชใช่อวดสอน
ท่านยังอ้างสีกาห่วงอาวรณ์
แค่บทกลอนเกรงว่านินทามี....

๑ ๏ ประทับท่าหน้าอรุณอารามหลวง
ค่อยสร่างทรวงทรงศีลพระชินสีห์
นิราศเรื่องเมืองเก่าของเรานี้
ไว้เป็นที่โสมนัสทัศนา

ด้วยได้ไปเคารพพระพุทธรูป
ทั้งสถูปบรมธาตุพระศาสนา
เป็นนิสัยไว้เหมือนเตือนศรัทธา
ตามภาษาไม่สบายพอคลายใจ

ใช่จะมีที่รักสมัครมาด
แรมนิราศร้างมิตรพิสมัย
ซึ่งครวญคร่ำทำทีพิรี้พิไร
ตามนิสัยกาพย์กลอนแต่ก่อนมา
เหมือนแม่ครัวคั่วแกงแพนงผัด
สารพัดเพียญชนังเครื่องมังสา
อันพริกไทยใบผักชีเหมือนสีกา
ต้องโรยน่าเสียสักหน่อยอร่อยใจฯ

๏ จงทราบความตามจริงทุกสิ่งสิ้น
อย่านึกนินทาแกล้งแหนงไฉน
นักเลงกลอนนอนเปล่าก็เศร้าใจ
จึงร่ำไรเรื่องร้างเล่นบ้างเอยฯ
 
๑.   บทจบนิราศภูเขาทอง,สุนทรภู่
 

[ไม้หน้าสาม]

เรียน   ท่านสมาชิกนักกลอนอันเป็นที่รักยิ่ง และอันเป็นที่ไม่รักยิ่งทุกท่าน

        ผมขอเรียนชี้แจงให้ทราบว่า  ผมกับคุณ  MUSIC  ไม่ได้ปัญหาส่วนตัวอะไรกัน
เพียงแต่การตอบกลอนของเธอมันอาจมีบางสิ่งบางอย่างหรือคำพูดบางประโยคที่ไปกระทบกับ
ปมในอดีตเข้า โดยเฉพาะการเน้นที่คำพูดบางคำ  ทำให้มีการแปลเจตนาผิดว่า ผู้แต่งกำลังพูดอยู่กับผม
หรือว่า เป็นแค่การต่อกลอนที่แต่งไปตามเรื่องตามราว
        ผมคิดว่าหลายคนคงเข้าใจดีว่าคนทุกคนย่อมมีอดีต จะเป็นอดีตที่ดีหรืออดีตที่เลวร้ายก็สุดแล้วแต่
ผู้ชายคนหนึ่งอาจแต่งกลอนพูดถึงอดีตความรักที่เจ็บปวด  มีการต่อว่าฝ่ายหญิงต่างๆนาๆว่าไม่จริงใจ
ทิ้งไปมีคนใหม่สุดแล้วแต่จะว่าไป    ผู้หญิงอีกคนเพิ่งจะอกหักแฟนบอกเลิกมาหมาดๆผ่านมาเห็นกลอนบทนั้นเข้า
ก็อาจจะเกิดอดรนทนไม่ได้แต่งกลอนหรือโพสต์ข้อความกลับตอบโต้กลับไปว่าผู้ชายนั่นแหละที่เป็นฝ่ายหลอกลวง
ไม่มีความจริงใจ   ทั้งๆที่ความจริงแล้วทั้งสองฝ่ายนั้นหาได้รู้จักมักคุ้นหรือมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไรไม่
ต่างฝ่ายก็ต่างพูดเรื่องราวของตัวแท้ๆ   แต่ที่เป็นเช่นนี้เพราะเรื่องราวหรือคำพูดบางประโยคมันอาจจะไปกระทบ
หรือพาดพิงถึงอดีต,ความรู้สึกของกันและกัน  มันก็เลยเป็นเรื่องขึ้นมา  ก็เท่านั้นเอง   ไม่ใช่ว่าทั้งสองฝ่ายมีปัญหา
ส่วนตัวกันแต่ประการใด
       ฉะนั้นควรทราบว่า กลอนที่แต่งออกมา  ไม่ใช่ทุกบทที่จะเป็นเพียงแค่คารมที่เสกสรรค์ปั้นแต่งขึ้นมาเล่นๆ
บางบท บางแง่บางมุมมันก็แฝงความจริง หรือประสบการณ์ในชีวิตของคนบางคนอยู่ด้วย
การที่เราต่อกลอนกับคนอื่นโดยที่คิดว่าแต่งแค่เล่นๆ  เอาแค่สะใจ  เอาแค่ให้เข้าถึงอารมณ์  แต่โดยแท้ที่จริง
อาจจะเป็นการเล่นอยู่กับความรู้สึกของบางคนอยู่ก็ได้  ฉะนั้นเรื่องราวมันถึงมีขึ้นมา
      แต่ผมก็ไม่ได้โกรธเคืองหรือมีปัญหากับคุณ MUSIC  หรอกนะ   บทที่สองนั้นเป็นแค่การถามให้แน่ใจเท่านั้นเองว่า
เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า, เคยมีปัญหากันมาก่อนหรือเปล่า,   บทกลอนนั้นคุณกำลังพูดกับผมอยู่เหรอ  อะไรประมาณนี้
ส่วนที่อาจจะมีคำรุนแรงไปบ้าง  มันเนื่องมาจากการเน้นคำบางคำในกลอนของเธอนั่นเองที่เป็นต้นเหตุ
 ส่วนกลอนบทที่สามที่แต่งยาว ๑๑ นั้นเป็นการตอบคุณ สล่าผินโดย ไม่ได้เกี่ยวกับ คุณ MUSIC แล้ว
       
         ฉะนั้น จึงเรียนมาเพื่อทราบและทำความเข้ากับทุกคนว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด  ไม่ได้มีเจตนาทะเลาะเบาะแว้ง
กับสุภาพสตรีแต่ประการใด

                                                       
                                                           ไม้หน้าสาม

[Music]

   

และเช่นกัน...ผม Music ได้ทราบถึงข้อผิดพลาดของตัวเองแล้วว่า....
เกิดจาก.การต่อกลอน...ที่ดูเจาะจงในการใช้คำพูด
..........การเน้นถ้อยคำ.ด้วยเครื่องหมายคำพูด
..........การขีดเส้นใต้.ทำจุดและเว้นวรรค
สิ่งเหล่านี้...เป็นการผิดในการเขียนกลอนทั้งสิ้น...ซึ่งควรต้องมีการปรับปรุงแก้ไข

กรณีของท่าน"ไม้หน้าสาม"..ผม.ได้ทำหนังสือขอโทษไปก่อนหน้านี้....แล้ว.
ตั้งแต่.พบกานท์กลอนของท่าน...ที่ตอบกลับมา
พิจารณา...กลอนตนเอง.แล้วเห็นด้วยว่า..เขียนเน้นและรุนแรงเกิดกว่าเหตุ
ทำให้ผู้อื่น..ที่ผ่านมาอ่านแล้ว...ท่าน"ไม้หน้าสาม" จะเสียหายได้

ผม..ไม่มีอดีตที่เจ็บปวด หรือเก็บกดสิ่งใดๆทั้งสิ้น...แต่เป็นคนเขียนคำในแนวเสียดสี และรุนแรง จนเป็นนิสัย
พอท่านตอบกลับมาว่า...คลุ้มคลั่ง..หมาบ้า..หมายระบาย...โรคจิต...ส่วนเกิน..."มิใคร่เชิญนักดอกบอกให้รู้"....
ก็ขำๆ.....และรู้ว่า..."งานเข้าอีกแล้วววววววววววว...ตู"
 
ต้องกราบขอโทษทุกท่าน....ที่ผมทำให้เกิด..ปัญหา..ในหน้าบอร์ด
ให้ท่านต้องเสียเวลา..อ่าน..
ผม...มิได้รู้จักท่าน"ไม้หน้าสาม"..มาก่อน
ผม...ไม่ได้เป็นคู่กรณีกับท่าน..และกับใครทั้งสิ้น...ในการเขียนกลอน
มีผู้ใหญ่...คอยเตือนเสมอในการเขียนกลอนของผม...(ถึงสำนวนที่ดูจริงจังและเน้นคำ...นั้นผิด)

ผม...คงต้องยอมรับ...ความผิดพลาดในครั้งนี้แต่ผู้เดียว
และคงจะยกปัญหานี้.......ไปให้ผู้ใหญ่ที่เคารพของกระผม...ด่าซ้ำอีกรอบ

ด้วยความนับถือ
Music

    

[รัตนาวดี]

คำพูดจา  ปราศรัย  มีนัยแฝง
มักเคลือบแคลง  วิญญา  ดุจหาเหา
มาใส่หัว  ตัวตน  คนหูเบา
ให้เกิดเศร้า  โศกสลด  อดสูใจ

หรือบางที  มีท่า  ยังพาโกรธ
แรงพิโรธ  เริงฤทธิ์  คิดไฉน
แก่ทุกผู้  ผ่านตา  ไม่ว่าใคร
เปรียบเหมือนไฟ  ไหม้ทั่ว  ทุกตัวตน

พาจิตใจ ร้อนรุ่ม  เพลิงสุมอก
ดังนรก  เหลิงลุ  อกุศล
ไหม้มลาย  สลายรู้  กับผู้คน
ล้วนเป็นผล  แห่งอัตตา  ถ้าคิดดู

คำไม่เพราะ พูดยังไง คงไม่เพราะ
แม้หยอดเหยาะ ใส่สาร ให้หวานหู
แต่ผู้ฟัง นั่งอ่าน พาลนึกรู้
เป็นตัวกู  ของกู  อยู่ร่ำไป

ตีความเหมา  เข้าตน  ผลเลยส่ง
เป็นความหลง  เข้าใจผิด  คิดไปได้
เหมือนเขาว่า  ตัวเรา  ตามเข้าใจ
ยึดเหนี่ยวไว้  เป็นอัตตา ถ้อยวาที

น้อมเข้ามา  หาตัว  เลยมัวหม่น
จิตใจคน  เหมือนกัน  ไม่ผันหนี
ย่อมน้อมมา  ในตัว  ทั้งชั่ว,ดี
เป็นแบบนี้  ทุกส่วน  ถ้วนโลกา

ที่บางคน  หม่นเศร้า  เอามาเขียน
เรื่องบทเรียน  ความหลัง  ครั้งโหยหา
บ้างฉ่ำหวาน  บ้างเจ็บ เหน็บอุรา
บ้างต่อว่า  ต่อขาน  พูดผลาญใจ

ผู้ได้ผ่าน  อ่านเห็น  ไม่เว้นนึก
ต่างรู้สึก  เหมือนว่า  เขาปราศรัย
กับตัวเรา  เข้าแล้ว  หรืออย่างไร
บ้างสดใส  บ้างหม่น  ตามกลกลอน

คำแสลง  แคลงใจ   ถ้าใช้บ่อย
กลอนจะกร่อย  ด้อยค่า  ใช่ว่าสอน
ซึ่งเอ่ยซ้ำ  ย้ำถาม  แม่งามงอน
ฉันกับหล่อน  รู้จักกัน  นั้นหรือไร

ถ้ารู้จัก  มักจี่  เคยมีเรื่อง
ให้ขุ่นเคือง  ข้องขัด  อัชฌาศัย
จึงแต่งกลอน  ข้อนขอด  พลอดออกไป
แต่ถ้าไม่  ไยเล่า  เจ้าถึงทำ

ใช่คิดหา  ท้าสู้   ด้วยผู้หญิง
ให้เกรงกริ่ง  สิ่งห้าม  แม่งามขำ
กลัวเป็นข่าว  ฉาวโฉ่  โอ้เวรกรรม
ต้องชอกช้ำ  ถูกด่า  น่าอับอาย

ดิฉันได้อ่านสำนวน ตั้งแต่ต้นจนจบแล้วค่ะ!
  ขอแสดงความเห็นใจด้วยน่ะคะ  เพราะสื่อผลงานได้งดงามมาก และก็ไม่ได้เป็นต้นเหตุของปัญหา แต่บ้านกลอนต้องสูญเสีย นักกลอนที่มีฝีมือดี เช่นคุณไปคนหนึ่ง ดิฉันถือว่า ไม่ยุติธรรมเลยค่ะ!! ซึ่งคนที่ควรไป  ไม่น่าจะเป็นคุณด้วยความชื่นชม และศรัทธาในผลงานของคุณค่ะ

รัตนาวดี

     

[ไม้หน้าสาม]

เรื่องที่มันผ่านไปแล้วเราอย่าไปรื้อฟื้นมันเลยครับ  ทุกอย่างล้วนเป็นความเข้าใจผิดทั้งสิ้น

อีกอย่างผมเองก็ผิดที่ไม่มีความอดทนพอ  คุณมิวสิคเองก็แสดงความเป็นลูกผู้ชาย(?)ขอโทษผมไปแล้ว

ผมเองซะอีกที่ไม่ได้กล่าวคำขอโทษคุณมิวสิค  มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นครับ

เมื่อก่อนเล่นเว็บอื่นที่เขาให้คนทั่วไปโพสต์ได้เจอหนักว่านี้เยอะ     ผมไม่ได้หนีไปไหนหรอกครับ

เพียงแต่ไม่ค่อยมีเวลาแต่ง  ยังไงก็ขอบคุณ คุณรัตนาวดีครับ  ที่เข้าใจ  และเห็นใจ     

เอาไว้วันไหนว่างๆจะนำบทกลอนมาลงครับ   รับรองว่าไม่ได้หนีไปไหนแน่นอน....


                                    ไม้หน้าสาม


                         

[บ้านริมโขง]

เรื่องกล่าวเสียดเบียดบ้างระหว่างเล่น
ผมน่ะเป็นตัวเอ้..เทคำขม
จนเพื่อนเพื่อนมากหน้าออกมาชม
ด่ากันขรม(ในใจ)-ไม่ได้ยิน

มันสนุกออก ฟอกปอดยอดระทึก
ฝ่ายหัวใจเต้นตึก..นึกถวิล
อยากได้คำอวยพร..อ้อนจากจินต์
อยากได้กลิ่นลมปากจากโห่ฮา

แล้วก็ผ่านกันไปใช่เรื่องใหญ่
ต่างคนต่างรู้ใจในภาษา
อ่านแต่กลอนหวานหยดรสผกา
พอกลับมา กินขื่น...ล้วนชื่นชม

ไม่เห็นมี อะไร ในกอใผ่
นอกจากหน่อแตกใหม่ ให้ชื่นสม
อ่านเอาสุขปลุกต่อพอรื่นรมย์
ไม่ต้องอ่านเอาขม..ให้ตรมทรวง

มีไมตรีต่อกันนั้นดีแน่
ทั้งหนุ่มแก่ แม่ละอ่อน อ้อนติดบ่วง
มาไล่จับ ซ่อนหา หลบหน้าลวง
หันมาจับคู่ควง..เถิดดวงใจ

ส่วนตัวผม เว้นรอย หนอหน่อยหนึ่ง
อย่าเพิ่งดึงขึงปัก..ตรึงหลักไหน
ปัจจุบัน สุดท้อ..หนอหัวใจ
แบ่งอย่างไร ให้จบ..ครบทุกคน.. 

"บ้านริมโขง"

[ระนาดเอก]

โปรดอย่าทิ้ง!ฝันนะ..โปรดอย่าทิ้ง
ฝันที่กลิ้งเกลื่อนคว้างกลางเวหน
ฝันที่โบกไสวในกมล
ฝันที่ตนและมิตรคิดร่วมกัน

โปรดอย่าทิ้ง!บทกลอน..สะท้อนสื่อ
บทที่รื้อซอกทรวงช่วงไฟฝัน
บทที่แว่วดังชัดอัศจรรย์
บทที่กลั่นเนรมิตชิดโลกพรหม

โปรดอย่าทิ้ง!ช่วงเวลา..ศรัทธาถ้อย
ช่วงที่ปล่อยจินตนามาเห่ห่ม
ช่วงที่เคยยิ้มทักรักสายลม
ช่วงที่ชมตนเองบรรเลงกลอน

โปรดอย่าทิ้ง!กวีพจน์..รสชาติทิพย์
กวีที่ระยิบหยาดสลอน
กวีที่แฝงค่าแห่งอาทร
กวีที่ขจรเกียรติกลอนไทย

โปรดอย่าทิ้ง!เรื่องราว..อันพราวเด่น
เรื่องที่เน้นซุกซ่อนความอ่อนไหว
เรื่องที่งามคลุกคละกระชากใจ
เรื่องที่ไหลโจมจู่แทรกสู่ทรวง

โปรดอย่าทิ้ง!บ้านกลอน..เคยนอนอ่าน
บ้านที่ท่านว่างกิจแวะติดบ่วง
บ้านที่มิตรติดอ่านงานทั้งปวง
บ้านที่ห่วง"ไม้หน้าสาม"..ยามร้างกลอน..

ระนาดเอก
ปล.เพื่อนๆชาวบ้านกลอนไทยกำลังรอติดตามผลงาน
คุณ"ไม้หน้าสาม"อยู่นะครับ..