ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เราค่อยค่อยถอยจากลำบากจิต
ดีกว่ารู้ว่าผิดแล้วไม่ถอย
สายตาเรามองผ่านยังหวานรอย
เกลียดยังน้อยพอเห็นเป็นเค้าลาง

เมื่อสนิทชิดใกล้ทำให้เจ็บ
เกิดตะเข็บรอยแยกความแตกต่าง
ใกล้กันนักรักชืดจืดรักจาง
จำต้องห่างว่างช่องไว้มองดู

ความกันเองเกรงใจไม่สิ้นสุด
ถ้อยคำผุดต้องเงียบเหยียบนิ่งอยู่
ฉันอึดอัดขัดใจเธอไม่รู้
เธอเห็นฉันเป็นหมูอยู่ในอวย

คำโบราณขานไว้ได้น่าเชื่อ
ว่าใกล้เกลือกินด่างต่างความสวย
จึงไม่เห็นค่าควรชวนอำนวย
ไปหยิบฉวยสิ่งที่ดีเปลือกงาม

ถอยจากกันดีกว่านะพี่นะ
ก่อนที่จะเจ็บช้ำคำเหยียดหยาม
ถอยกายใจออกห่างเส้นทางตาม
ทบทวนความคิดตรองทั้งสองคน

เราค่อยค่อยถอยจากไม่ยากหรอก
ไม่ต้องบอกว่าใครไร้เหตุผล   
โปรดพินิจคิดมองตรองกมล
หากต้องทนเจ็บไว้เมื่อไหร่พอ...

 

"กานต์ฑิตา"
๒๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๔

[สมนึก นพ]

ถอยหนึ่งก้าวคนละย่างห่างแน่หรือ
สายตาสื่อบอกผ่านการร้องขอ
ทิ้งช่องว่างตะเข็บแตกแยกรอยรอ
คงเพียงพอยามห่างต่างมองดู

ยิ่งใกล้กันยิ่งเจ็บเหน็บคำอ้าง
จะเหินห่างแค่ไหนได้เจ็บอยู่
เหมือนเข้าบ้านมิดชิดปิดประตู
เจ็บปวดรู้ที่ใจใช่ตามอง

ใกล้เกลือกลับกินด่างนำอ้างผ่าน
คนโบราณเปรียบคำใช้นำท่อง
เกลือค่าแพงเกินไปไม่ลิ้มลอง
ด่างเป็นของไร้ค่าหาง่ายดี

ขอแต่เกลือคงไว้ในรสชาติ
อย่าให้ขาดจางชืดจืดไปนี่
หมักใจไว้ให้เค็มเต็มห้องมี
จะทวีความแกร่งแข็งแรงตาม

น้ำตาไหลกี่ครั้งยังนับได้
หยุดมันไว้เถอะนะคิดจะห้าม
อย่าปล่อยให้เทียวไหลในทุกยาม
จะล่วงลามละลายเกลือที่เผื่อใจ.

นพ
21 พ.ย.54

[นางฟ้า ชาลี]

                                                                                                                 

คนอยู่ใกล้ ใจไกล ใครก็ปวด
ใจร้าวรวด ปวดแปลบ แสบแค่ไหน
ภายในอก หมกไหม้ คล้ายดั่งไฟ
จะขานไข ใครฟัง ยังช้ำทรวง

คนอยู่ไกล ใจใกล้ ใครก็สุข
ปลดเปลื้ยงทุกข์ รุกรน คนห่วงหวง
รักมั่นใจ ในรัก ปักแดดวง
แม้แดนสรวง ร่วงรู้ เชิดชูใจ
 
  ..... นางฟ้า ชาลี....

                                                                                                                       

 

 

[บ้านริมโขง]

หากเป็นเหมือนเกลื่อนกลาดต้องสาดทิ้ง
หากเป็นเหมือนเกลื่อนจริงทุกสิ่งหนอ
หากเป็นเหมือนสิ่งของที่กองรอ
หากเป็นเหมือนกาบกอรอทำลาย

ย่อมทิ้งสาดปาดทิ้งสิ่งไร้ค่า
ย่อมนำมาพาชอบตอบความหมาย
เหมือนขยะเก็บทิ้งไม่นิ่งดาย
ความสบายคล้ายดลสู่คนทำ

แต่ทิ้งร้างห่างใจเคยใฝ่หา
ทิ้งวาจาพารื่นอันชื่นฉ่ำ
ทิ้งอาวรณ์อ้อนหาคราระกำ
ทิ้งลำนำคำขานสุดทานทน

แม้นหลอกตนบนนิยามความพ่ายแพ้
แม้นเพียงแต่หลอกใจว่าไร้หม่น
แม้นหลอกเขาหลอกเราเศร้ากมล
แต่ใจตนคนทำล้วนกล้ำกลืน

ไม่เชื่อหรอกเพียงถอยลบรอยได้
ถึงอย่างไรรอยแผลยังแลขื่น
ถึงอย่างไรชีวิตที่บิดคืน
ยังเหลือคลื่นยืนสะท้านยามหวานคลาย

หากยังปล่อยชีวิตด้วยคิดท้อ
หากยิ่งใกล้ยิ่งกรอรอสุดสาย
หากยิ่งหวังยิ่งหดจนจรดปลาย
แสนเสียดายคล้ายรัก...มันหนักทรวง.

"บ้านริมโขง"

[panthong.kh]

..
แม้เป็นเพียง เศษสวะ เขาละทิ้ง
เป็นเพียงสิ่ง ที่เขา ไม่เคยห่วง
เป็นขยะ ข้างกาย ที่ชายลวง
จะไม่ล้วง ไม่รื้อ ถือสาความ

เศษขยะ บางอย่าง นั้นมีค่า
รีไซเคิ้ล ขึ้นมา ว่าอร่าม
เกินหรูหรา แต้มสี ให้สวยงาม
เปรียบนงราม แต่งเลิศ เชิดดูดี

ในขยะ บางที่ อาจมีเพขร
เจียรไน เบ็ดเสร็จ เพชรเจ็ดสี
เหมือนต้วฉัน ถึงจะ มีราคี
เรื่องหัวใจ ฉันนี้ มีเพียงดวง
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

..
แม้เป็นเพียง เศษสวะ เขาละทิ้ง
เป็นเพียงสิ่ง ที่เขา ไม่เคยห่วง
เป็นขยะ ข้างกาย ที่ชายลวง
จะไม่ล้วง ไม่รื้อ ถือสาความ

เศษขยะ บางอย่าง นั้นมีค่า
รีไซเคิ้ล ขึ้นมา ว่าอร่าม
เกินหรูหรา แต้มสี ให้สวยงาม
เปรียบนงราม แต่งเลิศ เชิดดูดี

ในขยะ บางที่ อาจมีเพขร
เจียรไน เบ็ดเสร็จ เพชรเจ็ดสี
เหมือนต้วฉัน ถึงจะ มีราคี
เรื่องหัวใจ ฉันนี้ มีเพียงดวง
พันทอง

นี่คือเพชร เม็ดงาม ในยามยาก
ถึงลำบาก ยากไร้ ให้สุดหวง
แม้นเพชรสี มณีรินทร์ สิ้นทั้งปวง
มาหลอนลวง หวังพราก ยังยากเกิน.../

บูรพาท่าพระจันทร์