แสนเจ็บปวดรวดช้ำระกำหนัก
กายประจักษ์จมูกหูดูโดนสิน
กลับนครโรมคัลผันคำยิน
ให้ภูมินทร์เชษฐาว่าความแค้น
ทศกรรฐ์ว่า
"บอกพี่มาน้องสำฯ ใครทำเจ้า"
นางยักษ์เอาแต่ร้องฟ้องความแค่น
ว่าลักษณ์รามขามข่มให้ตรมแทน
ความรักแสนที่มอบกลับตอบช้ำ
สำมนักขาว่า
"ข้านั้นเดินโดดเดี่ยวเที่ยวกลางป่า
มันเกี้ยวพาราสีน้องพี่หนำ
ข้าไม่ตอบชอบด้วยช่วยกันทำ
มันก็กล้ำตัดทีนสินมือมา"
พระยาขรว่า
"เหม่ เหม่! ไอ้มนุษย์สุดบังอาจ
จะพิฆาตให้เกลี้ยงเยี่ยงหมูหมา
มิให้เป็นเช่นตอแค้นคอกา"
ขุนขรว่า "จัดทัพไปจับมัน"
.......................................................................................
มาร่ายยาวกล่าวเกริ่นเชิญขบคิด
แท้เทียวจิตใจหญิงลิงยังขัน
คิดแย่งชายหมายคู่ชู้ชีวัน
เข้าตบตีเชิงชั้นหวั่นเรื่องจริง
ยังปากพร่อยอ่อยเหยื่อเชื่อมิได้
แท้ความไขกลับกลอกหลอกเสียยิ่ง
หวั่นหวั่น โลกยุคใหม่ให้ประวิง
นี่หรือหญิง คบได้ ไม่จีรัง
