ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

๐..หมาวัด..๐


อนิจจาความรัก...มักไม่เที่ยง
ใจเอนเอียงถลำ..ทำไฉน
ยินถ้อยคำ ต่ำต้อย แสนน้อยใจ
แต่ห้ามทันฉันใดเล่าไฟรัก

ก็ในเมื่อ..เชื้อสุมเต็มขุมจิต
ย่อมมีสิทธิ์ติดไฟโหมไหม้หนัก
แต่จนจิตคิดต่อ….ก็ชะงัก
เมื่อเธอวักน้ำสาด..วาดหางตา

โอ้! เหยียดหยาม เหมือนอย่าง..แทงกลางอก
ดั่งวิหคโดนยิง...ดิ่งเวหา
พร้อมคำพูดเสียดซ้ำตำอุรา
ดั่งกระทืบหมายว่า…ฆ่าทั้งเป็น

อ่านความหมายสายตาทุกคราครั้ง
คือหยามเหยียดเกลียดชัง..ก็ยังเห็น
อ่านคำพูดเฉือนเชือด..อย่างเลือดเย็น
คือประเด็น หมาวัด..ไม่ทัดเทียม

หนอหัวจิตหัวใจ...แค่ไม่รัก
มันก็หนัก...เกินโอด..ยังโหดเหี้ยม
บ้วนคำบาดทรวงใน..ว่าไม่เจียม
เจ็บเกินเตรียมรับไหวแล้วใจนี้

คำตราหน้า..หมาวัด...ซัดเต็มเหนี่ยว
ให้ห่อเหี่ยวแห้งหดหมดศักดิ์ศรี
ห่างสักแค่ฐานันดร์บอกฉันที
ถึงหั่นค่าปรานีย่ำยีนัก

เมื่อตอกย้ำซ้ำซากก็ยากคิด
และจากพิศวาสก็อาจหัก
กลับขั้วหันผันเหลี่ยมจากเปี่ยมรัก
เป็นสุมหนัก..เนื้อในด้วยไฟแค้น

ขอฉันทำ...อย่างที่เธอทำบ้าง
พูดถากถางทั้งเหน็บให้เจ็บแสน
ขยันบอกกรอกหูคำดูแคลน
ให้เหมือนแม้นฉันเจอตอนเธอทำ

เธอนั้นแน่แค่ไหน..วิไลลักษณ์
ถึงหยามศักดิ์ใครด้อย..หมิ่นต้อยต่ำ
อย่าให้กล่าวสาวไส้..จี้ใจดำ
เพราะมีแต่ถ้อยคำที่ตำใจ

แม่ดอกฟ้าจำแลงแปลงรูปเก่ง
ต้องเขย่งชะแง้สักแค่ไหน
ถึงจะรับรู้ว่า...ท้องฟ้าไกล
เกินกว่าเธอจะไป..เพื่อจะเป็น

เธอแค่ดอกโสน...โตท้ายวัด
ริจะดัดให้เลิศ...เชิดหน้าเข็น
ลืมกำพืดเหล่าเชื้อหรือเนื้อเย็น
ก็ไม่เห็นสูงค่าเกินหมาวัด

โอ้แม่ดอกโสนโตริมหนอง
อยู่อีกฝากฝั่งของเขตคลองตัด
อวดดอกสูงสุดยอดลมพลอดพัด
เคลิ้มถนัดว่าเด่นดุจเป็นดาว

แค่ไอหมอกหยอกล้อพะนอห่ม
ถึงกับสมมุติเสกเป็นเมฆขาว
ยกตนเป็นดอกฟ้า..เลิศสกาว
รอผู้ดีใดสาว..ถึงได้เชย

อย่าเทียวแต่พร่ำเพ้อชะเง้อจ้อง
เทพบุตรเนื้อทองครองเขนย
หากวันไหนพลาดพลั้งร่วงสังเวย
จะเห่าแม่คุณเอ๋ย...เย้ยลั่นวัด



ขอบคุณมะสะแปร์..ที่สะกิดแก้คำผิดครับ


จ้อง  เจรียงคำ 

 

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

แม่ดอกฟ้า เลอองค์ คงยลโฉม
สราญโลม เร้าลาย แห่งสายปัด
ที่ร้อยรวง พวงหมาย ไข่มุกคัด
ที่เจนจัด จบจง คงหลงเพลิน

เมื่อเจ้ามอง แม้นข้าฯ เช่นหมาวัด
เหตุใดจัด หมาเห่า แล้วเจ้าเขิน
แท้ใจจริง หญิงงาม ที่ทำเมิน
เพียงแก้เขิน แท้เมียงมอง สองเนตรนัย

มาสบสาย นัยนา กับข้าฯ เถิด
อย่าเตลิด ลืมองค์ คงหมองไหม้
ด้วยเทือกเถา แห่งเหล่ากอ เจ้าก็ไย
มิใช่ไกล ข้างวัด ถนัดจำ

แค่ข้ามคลอง มองปราย ก็กรายผ่าน
กับวันวาน หมายใจ ไยถลำ
จึงเลยล่วง ห้วงผ่าน การกระทำ
มาตอกย้ำ คำตรม ให้ลมปราย

มาเถิดนวล ดอกฟ้า กับหมาวัด
มิใช่ขัด ใช่เขิน จนเกินหมาย
มีมากแล้ว แก้วตา ไม่น่าอาย
ก็แค่ลาย แต่งแต้ม ให้แซมงาม

อย่าลืมองค์ คงความ แห่งครั้งเก่า
ก็เพียงเจ้า ชุบย้อม ให้หอมหวาม
แต่ก็กา ชาติองค์ ของนงราม
หากสีท่าม ท่วมออก คงลอกดำ

มาอยู่เรียง เคียงข้าฯ แค่หมาวัด
ถึงเห่าจัด แต่รักให้ ใช่แค่ขำ
เป็นโสน เคียงข้าฯ หมาวัดจำ
จึงจะย้ำ เสพสม อารมณ์ครวญฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~