ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

.......     ๑      ........

หนึ่งระยะ..ระหว่าง..ความห่างหนึ่ง
จากฉันถึงเธอไกล การไปหา
กำลังถูกโดยสารสู่บ้านนา
ตะบึงหลายแรงม้าอยู่ช้านาน

หากแต่ระยะทาง...ระหว่างถึง
ไม่มีหนึ่งระยะห่าง...ระหว่างฐาน-
ความคิดถึง ฉัน-เธอ เสมอมาน
แนบชิดปาน ทั้งปวง ดวงเดียวเป็น

ระหว่างล้อรถแล่นแกนเพลารอบ
จึงหมายมอบโดยจิตแต่คิดเห็น-
ดวงหน้าคนปลายทางข้างดวงเพ็ญ
ให้ชุ่มเย็นเหมือนอย่างเคียงข้างยืน

อาจคงอีกนานเอนระเนนเบาะ
แต่ใจเคาะเปิดแง้มเปี่ยมแช่มชื่น
แม้กลางดึกมืดดำกลบค่ำคืน
มิอาจพอแผ่ผืนกลืนแววตา-

ที่เปี่ยมทั้งหวังแววท้นแนวเนตร
กระจายเขตกระจ่างไปข้างหน้า
ถึงร่างที่เอนพิง เพลีย, นิ่ง, ล้า
แต่เติมจินตนา..สารพัน

คืนที่บรรยากาศ..อาจคว้างเคว้ง
แต่กลับดูครื้นเครงหฤหรรษ์
แม้แทบทุกที่นั่ง..หลับทั้งคัน
ไม่เงียบงันเครื่องยนต์กล่อมดนตรี

เสมือนดังสั่งลาเมืองฟ้ามุ่ง-
สู่บ้านทุ่งหนแห่งน้อยแสงสี
หัวใจคนพลัดถิ่นกลับยินดี
หลังจากที่จำร้างเพื่อสร้างตัว

..........   ๒   ..........

ค่ำคืนแสนยาวนานกว่าผ่านพ้น
สภาวะกมล...ร้อนรนทั่ว
เฝ้าจดจ่อรอจนแทบหม่นมัว
เริ่มระรัวหัวใจเต้นไหวชัด

เมื่อเข้าเขตคดเคี้ยวเปลี่ยววิเวก
เข็มผ่านเลขเวลารอบหน้าปัด
ผู้โดยสารแทบหมดจากรถบัส
ณ จังหวัดสุดสายเกือบชายแดน

..........    ๓    .........

เพียงห้าปีที่ผ่าน..ยาวนานนัก
ที่ฉันหักใจยอมลาอ้อมแขน
พร้อมคำมั่นที่มอบ..หวังตอบแทน
เธอผู้แสนดีพร้อมโอบอ้อมใจ

อรุณรุ่งทุ่งเขียว..ด้วยทิวข้าว
ฉันลุกเดิน..ด้วยก้าว..เช้าวันใหม่
หอมดินกรุ่นอุ่นแผด..ของแดดไอ
หอมแต่ไกลกลิ่นฝัน..ของฉัน-เธอ

สัมภาระอะไร..มีไม่มาก
นอกเสียจาก ‘สินสอด’ ยอดเสนอ
จากน้ำอดน้ำทนจนพบเจอ
ฝันเลิศเลอ..เราสองปองวิวาห์

การรอคอยเหมือนคล้าย..วูบหายวับ
ภาพเธอยืนรอรับมือซับหน้า
เช็ดหยดชื้นตื้นตัน..การกลับมา
ตามคำมั่น..สัญญา..ครบห้าปี

หนึ่งระยะระหว่าง..ความห่างหนึ่ง
จากฉันถึงเธอนั้น..สั้นเต็มที่
และกำลังสิ้นลง..ณ ตรงนี้
เมื่อเราคลี่แขนสอด...สวมกอดกัน

........     ๔    ........

สุดระยะระว่างความห่างแล้ว
เมื่อตาแววฉายพบบรรจบฝัน
กลางแขกเหรื่อพร้อมหน้า..วิวาห์วัน
ก่อนจุมพิตยืนยัน..ฉันรักเธอ

...................

ต่อสักขีพยาน..จวบนานวัน
จากนี้จนนิรันดร์..มั่นรักเธอ


  จ้อง  เจรียงคำ

๒๙ มีนาคม ๒๕๕๔