ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[คนไร้ค่า]

กักขังฉันไปเถิดถ้าต้องการ
แต่อย่าทรมานฉันเช่นนี้
เชือดฉันด้วยรักลวงไร้ปราณี
ขอเถิดอย่าราวีให้ช้ำใจ

กักขังฉันไปเถิดถ้าต้องการ
แต่อย่าสานอิสระหยิบยื่นให้
ฉันจะบินสู่นภาอันกว้างไกล
จะบินไปไม่หันหลังไม่กลับคืน

เพราะวันนี้ฉันฝืนจนเกินทน
ฉันเป็นคนที่ไม่อยากจะทนฝืน
ไม่อยากกินน้ำตาสุดกล้ำกลืน
แม้ต้องยืนคนเดียวเปลี่ยวก็ยอม

๓๑ พ.ค. ๕๓

[กริชอักษร]

เธอกักขังฉันได้แต่หัวใจ
ไม่สามารถกักตัวฉันไว้ให้ขื่นขม
ถ้าแน่จริงโปรดทำให้ช้ำตรม
ฉันยินดีจะขื่นขมระทมเพราะเธอ

ฉันรู้ว่าเธอไม่กล้าหรอก
ได้แต่ทำให้ช้ำชอกใจเสมอ
กับตัวฉันคงไม่กล้าล่ะสิเธอ
นึกว่าแน่ที่แท้ เชอะ! น้ำตาตกใน 

[note16026]

กักขังฉันไปเถิดถ้าต้องการ
แต่อย่าทรมานฉันเช่นนี้
เชือดฉันด้วยรักลวงไร้ปราณี
ขอเถิดอย่าราวีให้ช้ำใจ

กักขังฉันไปเถิดถ้าต้องการ
แต่อย่าสานอิสระหยิบยื่นให้
ฉันจะบินสู่นภาอันกว้างไกล
จะบินไปไม่หันหลังไม่กลับคืน

เพราะวันนี้ฉันฝืนจนเกินทน
ฉันเป็นคนที่ไม่อยากจะทนฝืน
ไม่อยากกินน้ำตาสุดกล้ำกลืน
แม้ต้องยืนคนเดียวเปลี่ยวก็ยอม

๓๑ พ.ค. ๕๓

คิดให้ชา เวลา ไม่หวนกลับ

มานั่งนับ หนึ่งเริ่มใหม่ น่าใจหาย

จริงแท้แน่ แม้คนเดียว อยู่สบาย

ตอนสุดท้าย อาจเสียดาย วันเวลา


แต่หากว่า ไตร่ตรองมา อย่างท่องแท้

เรื่อมันแย่ เกินแก้ไข หยุดเถิดหนา

ถอยหลังกลับ ไปเริ่มนับ ใหม่อีกครา

โชคชะตา พาเวียนวน คนจากไป




... ท่านโดดกักขังยังไงครับฟังแล้ว......

[ดิษฐา]

กักขังใจใส่กุญแจ แก้ไม่ออก
ระบบล๊อคอุบัติ รหัสเสีย
เกินเยี่ยวยากังวล ปนอ่อนเพลีย
ใจโดนเขี่ยเลียหลบ ไม่พบคน



ปิดประตูขังตาย เดียวดายอยู่
ไม่ขอสู้รู้หลบ พบสับสน
ขออยู่เดียวเปลี่ยวกาย คลายกังวล
รอใครดลมนต์รัก เข้าทักใจ




สนิมเกาะเซาะกัด เอื้อมปัดออก
ใบไม้งอกดอกดวง ปลิวร่วงใส่
นานเกินทนจนท้อ ใจหนอใจ
กลัวนานไป กุญแจใจ ไม่คลายล๊อค

[กุลมาตา(singlemom99)]

เขากักขัง รั้งหัวใจ ใครนะนั่น
จงตั้งมั่น หมั่นฝึกบิน ไม่สิ้นไร้
เมื่อใดแกร่ง จำแลงร่าง กางปีกไซร้
โบยบินไกล จากชายโฉด โหดกักกัน

จงแกร่งกล้า พวกว่าเวร   ต้องเร้นลี้
กรรมจะมี  เพราะมีเวร  โฉดเช่นนั้น
คนไม่รัก  ทำกักขัง  นั่งเวรยัน
ติดปีกบิน  อย่าสิ้นหวั่น พรั่นแค่ยาม

..ป้ากุลไม่ชอบชายกักขัง..ทั้งที่หญิงรักแล้วหน่ายพฤติกรรม..และหญิงไม่รัก..แต่โม้กุข่าวบังคับ..

[คนไร้ค่า]

คิดให้ชา เวลา ไม่หวนกลับ

มานั่งนับ หนึ่งเริ่มใหม่ น่าใจหาย

จริงแท้แน่ แม้คนเดียว อยู่สบาย

ตอนสุดท้าย อาจเสียดาย วันเวลา


แต่หากว่า ไตร่ตรองมา อย่างท่องแท้

เรื่อมันแย่ เกินแก้ไข หยุดเถิดหนา

ถอยหลังกลับ ไปเริ่มนับ ใหม่อีกครา

โชคชะตา พาเวียนวน คนจากไป




... ท่านโดดกักขังยังไงครับฟังแล้ว......

กรงแห่งนี้เป็นกรงทองมองดูสวย
ยังแถมด้วยคำรักป้อนอ้อนให้อยู่
แต่แท้จริงใครเลยใครจะรู้
ว่ากรงที่น่าอยู่ช่างทรมาน

รักมีให้กลายเป็นเพียงลมปาก
แสนทุกข์ยากรักพรากช่างร้าวราน
อีกทั้งท่านยังยืนยันยังยืนกราน
ไม่ยอมผ่านขังฉันไว้ใส่กรงทอง

หากว่ารักกันจริงดังท่านว่า
โปรดเถิดอย่าเปล่งวาจาอย่ากล่าวซ้ำสอง
โปรดเถิดอย่าแกล้งให้ฉันคอยนั่งมอง
โปรดเถิดอย่าซ้ำสองเอาโซ่คล้องคอ

แกล้งให้ฉันเจ็บช้ำน้ำตาเล็ด
ทรมานไม่แล้วเสร็จฉันอยากขอ
โปรดเถิดเปิดกรงทองฉันเฝ้ารอ
ฉันจะห้อบินไปไม่กลับมา

[ไพร พนาวัลย์]

อย่ากักขังฉันไว้ในมุมอับ
อย่าบังคับให้ฉันนั้นสนอง
อย่ามาทุ่มรักรวยด้วยเงินทอง
อย่ามาจองใจฉันมันไม่จน

โปรดจงปล่อยฉันไปในโลกกว้าง
ปล่อยให้สร้างความรักอีกสักหน
ปล่อยให้ว่ายแหวกไปในสายชล
ปล่อยให้ด้นเดียวดายจนวายวาง

ให้อิสระแก่ฉันนั้นบ้างเถิด
ให้ฉันเกิดความดีที่ถากถาง
ให้ได้พบรักแท้แม้อำพราง
ให้ได้พบนวลนางกลางพนา

แม้ผิดหวังพลั้งพลาดทุกหยาดหยด
แม้จะหมดแรงใจที่ใฝ่หา
แม้หมดสิ้นพลังรักปักอุรา
จะกลับมาคุกเข่าแทบเท้าเธอ

 

“ปรางค์  สามยอด”

[สายใย]

เธอล้อมรั้วหัวใจไว้กังขัง
หว่านความหวังน่าเชื่อจนเหยื่อเผลอ
มอบหัวใจใสสะอาดเป็นทาสเธอ
แล้วต้องเก้อเพ้อหลงในกรงรัก

เธอเห็นว่า น่าขำ อำสนุก
เมื่อชายทุกสารทิศติดกับดัก
ถูกกักขัง ทั้งให้ หัวใจภักดิ์
อยากรู้นักมีไหมหัวใจจริง

 

[WinNoCute]

"กัก" เข้าไป หัวใจ กักได้อีก

"เพื่อ" ให้ใจ ได้คิด เพราะความหึง

"เหตุ" เช่นนี้ จึงต้อง มีนิดนึง

"นี้" เพราะหึง ไม่งั้น ไม่กักเลย

LoveSonG กลอนรัก จากหัวใจ

[มานพ]

เพราะวันนี้พบเจอเธอระทม
มาตรอมตรมซมซานนานหนักหนา
เธอคงช้ำอกหักหนักอุรา
ขอพี่ยาเคียงคู่ดูแลเธอ

 

[ไผ่เดียวดาย]

มันยากมาก หากจะลืม ดื่มรักขม
ให้เหมือนนม ที่หวานลื่น กลืนง่ายง่าย
คำว่ารัก ขุดอดีต กรีดลวดลาย
สร้างฝันร้าย เมื่อหลับพลัน ฝันในใจ

ถูกกักขัง ฝังความเจ็บ เก็บเอาไว้
ใต้หัวใจ ที่บอบช้ำ จำแค่ไหน
คำว่ารัก จากคนหลอก ตอกย้ำใจ
นอนร้องไห้ นับร้อยครั้ง ยังไม่พอ

ใช่อยากขัง ความหนาวเหน็บ เจ็บใจไว้
อยากเป็นไท เหมือนใครอื่น ตื่นทีหนอ
แต่รักมาก ก็ลืมยาก ลำบากรอ
น้ำตาคลอ โทษหัวใจ ใยไม่ลืม